Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Był wielkim artystą, człowiekiem nieszczęśliwym i pełnym życia, tajemniczym martnotrawcą własnego talentu". Właściwie to zdanie, kończące książkę, oddaje całą jej zawartość. Piękny, zaburzony i nieszczęśliwy człowiek, dążący przez całe życie do kompletnej autodestrukcji, który jednak pozostawił po sobie COŚ niesamowitego - obrazy, które mogą jednych zachwycać , innych nie, ale które na pewno są oryginalne, niepowtarzalne i natychmiast rozpoznawalne przez swój indywidualny styl. Biografia smutna, nawet bardzo, i w zasadzie książka może nie byłaby zbyt ciekawa (bo ile można czytać o kimś kto bez przerwy pije i narkotyzuje się z przerwami na tworzenie?...),gdyby nie świetny język jakim jest napisana, który przenosi nas na początek XX stulecia, do cudownych paryskich dzielnic Montparnasse i Montmartre i do ich niepowtarzalnej atmosfery, której dziś już próżno szukać (no, może jeszcze czasem na Montmartre, wieczorem, gdy rozlega się piosenka Edith Piaf grana przez ulicznego grajka w okolicy Sacre-Coeur...). Nieodłączną częścią klimatu tego czasu była bohema artystyczna, którą na kartach książki spotykamy. Styl życia , od którego z przerażenia może zakręcić się w głowie, sylwetki artystów - przyjaciół i znajomych (m.in. Chagall, Soutine, Picasso, Matisse, Kisling, de Zarate i - przede wszystkim - Utrillo, identycznie jak Modigliani zmierzający ku samozagładzie, Gertruda Stein, Max Jacob i wielu , wielu innych) i ich sztuka oraz niepiękne często charaktery i zwyczaje, romanse artysty (prawdopodobnie ich zawrotna ilość mogła być, oprócz powodzenia spowodowanego nieprzeciętną urodą oczywiście, skutkiem gruźlicy, z którą zmagał się całe życie, a która jak wiadomo mocno wpływa na temperament chorych...) oraz ostania, wielka miłość do Jeanne Hebuterne i jej tragiczna śmierć w dzień po ukochanym - to po prostu trzeba przeczytać...Szczególnie, gdy jest się wielbicielką twórczości nie tylko samego Modiglianiego (mnie akurat podobają się tylko niektóre jego dzieła),ale również innych artystów wśród których się obracał... Zdecydowanie nie polecam filmu - to kompletny knot, do obejrzenia jedynie jako ckliwy melodramat, pełen wyssanych z palca wydarzeń oraz poprzekręcanych półprawd. Faktów jest tam może kilka procent. Szkoda, bo z taką muzyką i świetnie dobraną obsadą można było zrobić naprawdę wspaniały biograficzny film o artyście (koniecznie znacznie odchudzając jednak przedtem Andiego Garcię:))...