Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stoję nad przepaścią, patrzę w dół...
widzę to co Oni przeżyli...
Wydaje mi się, że ich rozumiem
wydaje, wydaje, wydaje, wyd...
No właśnie, bo nie rozumiem, nie wiem jakim piekłem było to miejsce...
Coś popycha mnie ku przepaści, lecę i czuję dym, krew, pot i łzy
słyszę płacz dziecka, rozpacz matki, pełne nienawiści słowa esesmanów i kapo
słyszę strzał i cisza rozrywa mi serce na miliony, miliardy kawałków
patrzę przed siebie: w kałuży krwii leży kobieta, ta która jeszcze niedawno wraz z innymi wróciła z pola, taraz jej cierpienie dobiegło końca, w końcu opuści teran obozu...szkoda tylko, że przez kominy krematorium
mówią, że stąd nie ma innego wyjścia, że nikogo nigdy nie wypuszczają, ale i tak z nadzieją patrząc na stojący jeszcze dąb odliczają dni i noce do wyjścia...
oni liczą dni...
a ja dalej spadam w przepaść, spadam i spadam i nie przestanę spadać aż do końca tej książki, a potem nigdy już nie zdołam pozbierać wszystkich kawałków serca...

Książka, która dosłownie łamie serca na kawałki. Jest napisana bardzo pięknym językiem, przez co czyta się ją szybciej niż możnaby zakładać ze względu na jej trudną tematykę. Historia ta ma również niezwykle ważną wartość historyczną, bowiem codzienność obozowa, była także codziennością autorki. Seweryna Szmaglewska za drutami spędziła kilka okrutnych lat. Przez ten czas wykonywała w obozie wiele różnego rodzaju prac, dlatego też jej książka opisuje różne oblicza obozu, każde z nich jednak było piekłem...

Niezwykle ciężko jest mi pojąć jak człowiek mógł zrobić coś takiego drugiemu człowiekowi. Za bramą obozu obdzierano każdego z jego osobowości, często także z godności i resztek człowieczeństwa. Wielu chciało umrzeć i nie cierpieć w tym okropnym miejscu, ale byli też tacy którzy kurczowo trzymali się życia, chcieli wyjść kiedyś na wolność i opowiedzieć światu o tym co przeżyli i o tych, którzy nie dali rady tego przeżyć.

Stoję nad przepaścią, patrzę w dół...
widzę to co Oni przeżyli...
Wydaje mi się, że ich rozumiem
wydaje, wydaje, wydaje, wyd...
No właśnie, bo nie rozumiem, nie wiem jakim piekłem było to miejsce...
Coś popycha mnie ku przepaści, lecę i czuję dym, krew, pot i łzy
słyszę płacz dziecka, rozpacz matki, pełne nienawiści słowa esesmanów i kapo
słyszę strzał i cisza rozrywa mi...

Życie w Auschwitz nie było łatwe, ale mimo to ludzie robili wszystko, żeby nie poddać się odczłowieczeniu. Może faktycznie w książce jest mniej o ucieczce, niż myślałam, że będzie. Ale się nie zawiodłam. POLECAM!!!

Życie w Auschwitz nie było łatwe, ale mimo to ludzie robili wszystko, żeby nie poddać się odczłowieczeniu. Może faktycznie w książce jest mniej o ucieczce, niż myślałam, że będzie. Ale się nie zawiodłam. POLECAM!!!

Elena...zawsze w pierwszej kolejności zjada warzywa.
Ah, historia o tym jak kruche jest ludzkie życie, jedna diagnoza, jeden „krążek” i wszystko obraca się o 180°. Ostatnie chwile wydarte śmierci, ale nie można brać w nieskończoność, kiedyś trzeba oddać... Chciałabym powiedzieć, że WSPANIAŁA, ale to chyba za mało.

Elena...zawsze w pierwszej kolejności zjada warzywa.
Ah, historia o tym jak kruche jest ludzkie życie, jedna diagnoza, jeden „krążek” i wszystko obraca się o 180°. Ostatnie chwile wydarte śmierci, ale nie można brać w nieskończoność, kiedyś trzeba oddać... Chciałabym powiedzieć, że WSPANIAŁA, ale to chyba za mało.

W Katyniu zamordowano ponad 22 tysiące osób, w śród nich była postać zwana Matką Boską Kozielską. Jedyna ofiara zbrodni katyńskiej, która była żołnierzem.
W swoje urodziny nie słyszała życzeń i śpiewów, lecz strzały, aż w końcu jeden trafił w nią...
Pamiętników ani żadnych zapisków Janki nie odnaleziono, ale może istniały i były nawet podobne do tych napisanych na podstawie faktów przez autorkę? Książka, którą czytało mi się szybko i przyjemnie. Nie jest idealna, ale ma coś co przyciąga i trzyma mnie mocno przy sobie.

W Katyniu zamordowano ponad 22 tysiące osób, w śród nich była postać zwana Matką Boską Kozielską. Jedyna ofiara zbrodni katyńskiej, która była żołnierzem.
W swoje urodziny nie słyszała życzeń i śpiewów, lecz strzały, aż w końcu jeden trafił w nią...
Pamiętników ani żadnych zapisków Janki nie odnaleziono, ale może istniały i były nawet podobne do tych napisanych na...

Wspaniała książka opisująca losy partyzantek walczących u boku ukochanych i kolegów za nasz kraj... Tak wiele historii, każda z nich jest inna, ale każda przykra, smutna wręcz tragiczna.

Wspaniała książka opisująca losy partyzantek walczących u boku ukochanych i kolegów za nasz kraj... Tak wiele historii, każda z nich jest inna, ale każda przykra, smutna wręcz tragiczna.