Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podczas lektury miałam wrażenie, że Agata Puścikowska zdążyła się dobrze z dr. Paweł poznać i polubić, i w efekcie rozmówca dość szczerze się przed nią otworzył. Dzięki temu można poznać go nie tylko jako lekarza i dyrektora hospicjum na Podlasiu, ale i tłumacza i poetę, któremu sama Wisława Szymborska wpisuje dedykację. Z tematów „grubszego kalibru” chyba najcenniejszy jest rozdział o eutanazji i sedacji paliatywnej (łagodzenie cierpienia pacjenta polegające na częściowym ograniczaniu jego świadomości). A już zupełnie nieziemskie jest gdy doktor Paweł mówi trochę o swojej duchowości i o 3 kluczach do nieba zaczerpniętych z duchowości Wschodu ( a może po prostu z duchowości Podlasia?). Jest to więc książka uniwersalna, można ją odczytywać na kilku poziomach i każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Szczególnie polecałabym ją kapelanom szpitalnym. I lekarzom, zdecydowanie. To nie jest pierwszy wywiad A. Puścikowskiej, jaki czytałam, i przyznam, że jej styl prowadzenia rozmów (o którym wnioskuję jedynie na podstawie zapisanych pytań) momentami mocno mnie drażnił. Dziennikarka nieco prowokuje, wbija szpile albo udaje, że nie rozumie i nie umie czytać między wierszami. Ale w przypadku tego wywiadu jej styl świetnie się sprawdza. Dzięki temu nie powstała laurka na cześć „Judyma z Podlasia”, tylko portret (niech już będzie) człowieka z krwi i kości, z wieloma talentami, ale niepozbawionego słabości. Ponieważ dr Paweł Grabowski praktykuje medycynę paliatywną, to i wywiad z nim jest bardziej o śmierci niż o życiu. O zajmowaniu się całą rodziną (a nie tylko terminalnie chorym),o (nie)zgodzie na przemijanie, o żegnaniu się przed śmiercią z rodziną i dalszymi krewnymi, a nawet… o zapraszaniu na własną stypę. Ciekawie też pan doktor opowiada o unikaniu za wszelką cenę tematu śmierci we współczesnej kulturze. Zresztą mądrych obserwacji jest w tej książce całkiem sporo.