Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy człowiek naznaczony jest jakimś stygmatem i nie ważne czy rzecz tyczy się uwidaczniającej się zewnętrznie choroby, czy głęboko skrywanej niezręcznej tajemnicy, która nigdy nie może stać się udziałem innych.
Przesłanie książki jest zasadniczo proste do wyłowienia. Dotyczy nie ludzkiego cierpienia, jak można spodziewać się widząc losy wszystkich bohaterów, a szczęścia, które osiągnąć może każdy, kto odważy się pokonać swoje ograniczenia.Historia, przede wszystkim ze względu na przedstawioną kwestię poważnej, zmuszajacej pacjentów do izolacji choroby, porusza wątki tolerancji i stereotypowego, krzywdzącego innych sposobu myślenia. Kiedy człowiek odrzucany jest przez ludzi pozostaje mu jedna jedyna droga- słuchanie tego, co mówi otaczający świat natury. Każdy bowiem indywidualny sposób patrzenia na rzeczywistość potwierdza tylko sens istnienia konkretnego człowieka. Człowieka, który winien bez względu na wszystko dążyć do celu, spełniać marzenia, cieszyć się życiem i pozostać sobą.

Każdy człowiek naznaczony jest jakimś stygmatem i nie ważne czy rzecz tyczy się uwidaczniającej się zewnętrznie choroby, czy głęboko skrywanej niezręcznej tajemnicy, która nigdy nie może stać się udziałem innych.
Przesłanie książki jest zasadniczo proste do wyłowienia. Dotyczy nie ludzkiego cierpienia, jak można spodziewać się widząc losy wszystkich bohaterów, a szczęścia,...

Szalenie powściągliwie napisana opowieść. Historia jednak mimo to pozostawia w czytelniku znaczący i wymierny ślad. Fabuła nie jest skomplikowana i zasadniczo o to właśnie chodzi. O zmianę punktu odniesienia. Ważna jest bowiem relacja, jaką ludzie próbują budować między sobą każdego kolejnego dnia życia. Każda chwila, każdy moment, każda sekunda jest szansą daną przez los. Ułomność Profesora podkreśla ulotnść życia i fakt ten całkowicie pojmuje bohaterka, będąca jednocześnie narratorem.Matematyka jest językiem relacji, językiem za pomocą którego postacie starają się scalić swój mały, przemijający świat, aby nadać mu chociaż cień nieskończoności. "Matematyka jest piękna właśnie dlatego, że nie przydaje się w codziennym życiu." Napisała Yoko Ogawa, a zdanie to znalazło się na 123 stronie w książce. Myślę, że liczba ta spodobałaby się Profesorowi."Jedynym celem matematyki jest odkrywanie prawdy." dalej stwierdza Autorka dotykając sedna. Istotą bowiem mądrości zawartej w tej książce jest prawda istniejącą między ludźmi.

Szalenie powściągliwie napisana opowieść. Historia jednak mimo to pozostawia w czytelniku znaczący i wymierny ślad. Fabuła nie jest skomplikowana i zasadniczo o to właśnie chodzi. O zmianę punktu odniesienia. Ważna jest bowiem relacja, jaką ludzie próbują budować między sobą każdego kolejnego dnia życia. Każda chwila, każdy moment, każda sekunda jest szansą daną przez los....

Trudno jednoznacznie sklasyfikować tę książkę.Zaintrygowana tytułem oraz opisem z licznych recenzji sięgnęłam po nią i nieco rozczarowana dobrnęłam do jej końca.Książka nie wciąga, nie zaskakuje i nie porusza, aczkolwiek czyta się ją szybko.Temat z dużymi możliwościami, lecz zabrakło ducha.

Trudno jednoznacznie sklasyfikować tę książkę.Zaintrygowana tytułem oraz opisem z licznych recenzji sięgnęłam po nią i nieco rozczarowana dobrnęłam do jej końca.Książka nie wciąga, nie zaskakuje i nie porusza, aczkolwiek czyta się ją szybko.Temat z dużymi możliwościami, lecz zabrakło ducha.

Opowieść o stu latach dziejów ludzkich przeczytałam jednym tchem, w jeden dzień o jedną noc , siedząc w samotności hotelowego pokoju.Na chwilę nie oderwalam wzroku(noszę okulary więc w efekcie oczy i głowa bolały nieznosnie,ale zapewniam było warto.Trans, prawdziwy trans.

Opowieść o stu latach dziejów ludzkich przeczytałam jednym tchem, w jeden dzień o jedną noc , siedząc w samotności hotelowego pokoju.Na chwilę nie oderwalam wzroku(noszę okulary więc w efekcie oczy i głowa bolały nieznosnie,ale zapewniam było warto.Trans, prawdziwy trans.