Sto lat samotności

Bardzo ciekawie mi się to czytało, konstrukcja opowieści jest taka, że chronologia wydarzeń faktycznie zatacza mniejsze i większe kółka. Moim zdaniem zasłużone miejsce na listach najlepszej światowej literatury.

Bardzo ciekawie mi się to czytało, konstrukcja opowieści jest taka, że chronologia wydarzeń faktycznie zatacza mniejsze i większe kółka. Moim zdaniem zasłużone miejsce na listach najlepszej światowej literatury.

Czytane dawno temu i no coz powiedziec - nie podeszlo. Niby strasznie fancy książka, pojawia się na różnych listach the best of, ale moim zdaniem nic szałowego tu nie ma.

Półka różności to rzeczy które przeczytałem 2000 - 2020

Czytane dawno temu i no coz powiedziec - nie podeszlo. Niby strasznie fancy książka, pojawia się na różnych listach the best of, ale moim zdaniem nic szałowego tu nie ma.

Półka różności to rzeczy które przeczytałem 2000 - 2020

„Czas nie mija, lecz kręci się w kółko”,
coraz to nowi bohaterowie o prawie tych samych imionach, w tym samym miejscu, przychodzą na świat, przeżywają swoje losy i odchodzą.
Naturalistyczne, miejscami wręcz obrzydliwe sceny ubrane są w cudowny język – piękno przeplata się z okropnościami, jednym słowem – życie.

„Czas nie mija, lecz kręci się w kółko”,
coraz to nowi bohaterowie o prawie tych samych imionach, w tym samym miejscu, przychodzą na świat, przeżywają swoje losy i odchodzą.
Naturalistyczne, miejscami wręcz obrzydliwe sceny ubrane są w cudowny język – piękno przeplata się z okropnościami, jednym słowem – życie.

Zaczęłam czytać z polecenia kogoś kto był nią zachwycony.

Ja jednak jako średnio wytrawny i przeciętny zjadacz książek zupełnie się w niej nie odnalazłam i nie dobrnęłam do końca - z każdą kolejną stroną męczyła mnie coraz bardziej.

Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś do niej wrócę i uda mi się choć trochę zmienić wystawioną tu opinię.

Zaczęłam czytać z polecenia kogoś kto był nią zachwycony.

Ja jednak jako średnio wytrawny i przeciętny zjadacz książek zupełnie się w niej nie odnalazłam i nie dobrnęłam do końca - z każdą kolejną stroną męczyła mnie coraz bardziej.

Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś do niej wrócę i uda mi się choć trochę zmienić wystawioną tu opinię.

Jest to zdecydowanie najpiękniejsza książka, którą czytałam!

Jest to zdecydowanie najpiękniejsza książka, którą czytałam!

Gorzkie refleksje o życiu przeplatane śmiechem do łez. Liczba postaci i podobieństwo w nazewnictwie mogą początkowo przytłoczyć. Na pewno jeszcze do niej wrócę.

Gorzkie refleksje o życiu przeplatane śmiechem do łez. Liczba postaci i podobieństwo w nazewnictwie mogą początkowo przytłoczyć. Na pewno jeszcze do niej wrócę.

Nie wiem sama co myśleć. Jeden z przypadków, w których 10 razy bardziej podoba mi się opracowanie danej książki niż książka sama w sobie. Idea jest wspaniała, ja też jestem ogromną fanką motywu samotności w literaturze, ale to.. Czytało się po prostu fatalnie i nie potrafię przejść obok tego faktu obojętnie. Pomysł - rewelacyjny, przemyślenia - bardzo uważne i trafne, sposób przedstawienia - potwornie męczący i nieangażujący.

Nie wiem sama co myśleć. Jeden z przypadków, w których 10 razy bardziej podoba mi się opracowanie danej książki niż książka sama w sobie. Idea jest wspaniała, ja też jestem ogromną fanką motywu samotności w literaturze, ale to.. Czytało się po prostu fatalnie i nie potrafię przejść obok tego faktu obojętnie. Pomysł - rewelacyjny, przemyślenia - bardzo uważne i trafne,...

“Sto lat samotności” jest jak dobry nauczyciel - dużo daje i dużo wymaga. Łatwo pogubić się w kolejnych pokoleniach Jose Arcadiów i Aurelianów i trzeba pewnego wysiłku, aby pamiętać historię każdego z nich. Wysiłek jest tego warty, ponadto autor ułatwia nam jak może i każdy bohater ma coś charakterystycznego po czym można go odróżnić od jego rodziców, rodzeństwa, wujostwa. Poleciłabym wersję z drzewem genealogicznym gdyby nie to, że korzystając z niego narażacie się na spoilery - najlepiej zachować ostrożność. Jeśli macie ochotę na okraszony fantastyką realizm wśród kwitnących bananowców, lubicie determinizm i jesteście gotowi na nieco gorzkie przemyślenia na temat nieuchronności losu, jest to książka w sam raz dla Was.
całość recenzji na: https://niemampojeciacopisze.wordpress.com/2022/05/19/sto-lat-samotnosci-gabriel-garcia-marquez/

“Sto lat samotności” jest jak dobry nauczyciel - dużo daje i dużo wymaga. Łatwo pogubić się w kolejnych pokoleniach Jose Arcadiów i Aurelianów i trzeba pewnego wysiłku, aby pamiętać historię każdego z nich. Wysiłek jest tego warty, ponadto autor ułatwia nam jak może i każdy bohater ma coś charakterystycznego po czym można go odróżnić od jego rodziców, rodzeństwa, wujostwa....

Raczej Sto lat nudy. Ja przepraszam wszystkich fanów tej niewątpliwie kultowej już książki, ale nie jestem w stanie jej skończyć. Kilka lat temu pierwszy raz sięgnąłem po nią, lecz odpadłem po zaledwie kilku stronach. Dziś postanowiłem spróbować w wersji czytanej przez lektora. Wytrzymałem całe dwie i pół godziny. Jest to opowieść chaotyczna, z masą bohaterów, po których skacze się chwilę, aż trudno nadążyć. Nie czuję tu żadnej głębi, nie ma intrygi, losy postaci do bólu typowe, może poza "magicznymi" momentami. Być może właśnie omija mnie wspaniała powieść, ale nie dam rady jej kontynuować. I nie sądzę, abym kiedyś podjął się trzeciej próby.

Raczej Sto lat nudy. Ja przepraszam wszystkich fanów tej niewątpliwie kultowej już książki, ale nie jestem w stanie jej skończyć. Kilka lat temu pierwszy raz sięgnąłem po nią, lecz odpadłem po zaledwie kilku stronach. Dziś postanowiłem spróbować w wersji czytanej przez lektora. Wytrzymałem całe dwie i pół godziny. Jest to opowieść chaotyczna, z masą bohaterów, po których...

Klasyka.

Klasyka.