Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powojenne losy Romy Ligockiej, podobnie jak poprzednie książki "Dziewczynka w czerwonym płaszczyku" i "Tylko ja sama" przeczytałam z dużym zainteresowaniem. "Dobre dziecko" to bardzo osobista, przepełniona emocjami książka. Roma Ligocka opisała w niej swoje trudne relacje z matką, jej romans z żonatym mężczyzną i próby samobójcze. Pani Roma pisze też o swojej dziecięcej, jakże bolesnej depresji po trudnych przeżyciach wojennych. Książka tak osobista, że chwilami czułam się jakbym czytała cudze, bardzo osobiste listy, podglądała przez dziurkę od klucza czy podsłuchiwała pod drzwiami.

Zastanawiam się, czy książka straciłaby na wartości gdyby autorka pominęła wątek łóżka w piwnicy firmy, w której pracowała mama autorki i jej kochanek i wakacje dojrzewającej Romy z kobietą która ukrywała w czasie wojny Dziewczynkę w czerwonym płaszczyku i jej mamę . Ale te wątki pozostawiam już ocenie czytelników.

Podsumowując, książka bardzo mi się podobała, było tak jak lubię, wątki obyczajowe i spora dawka naszej powojennej historii, które pewnie w większości znamy tylko z opowiadań starszych ludzi lub literatury.

Polecam!

Powojenne losy Romy Ligockiej, podobnie jak poprzednie książki "Dziewczynka w czerwonym płaszczyku" i "Tylko ja sama" przeczytałam z dużym zainteresowaniem. "Dobre dziecko" to bardzo osobista, przepełniona emocjami książka. Roma Ligocka opisała w niej swoje trudne relacje z matką, jej romans z żonatym mężczyzną i próby samobójcze. Pani Roma pisze też o swojej dziecięcej,...

"W obronie syna" to powieść obyczajowa i dramat sądowy osadzony w realiach amerykańskiego miasteczka. Andy Barber, główny bohater i narrator jednocześnie, zastępca prokuratora okręgowego, ma kochającą żonę Laurie i czternastoletniego syna Jacoba. Rodzina wiedzie zwyczajne życie, aż do dnia kiedy miasteczkiem wstrząsa wiadomość o morderstwie szkolnego kolegi Jacoba. Początkowo sprawę prowadzi Andy ale kiedy poszlaki wskazują na sprawstwo Jacoba, sprawę przejmuje ambitny prokurator Neal Lagiudice. Rodzina Barberów przeżywa swój dramat w związku z oskarżeniem, odrzuceniem przez lokalną społeczność, dodatkowo na jaw wychodzą głęboko skrywane tajemnice, przysparzające dodatkowych trosk. Andy nie dopuszcza nawet myśli, że jego jedyny syn mógłby zabić, nic już nie jest takie jak przed tragedią... Powieść mi się podobała, William Landay rewelacyjnie wykorzystał swoje doświadczenie z sali sądowej. Widać łatwość pisania i poruszania się po amerykańskim wymiarze sprawiedliwości. Zakończenie mnie zaskoczyło. Jedyne co mnie trochę drażniło to "amerykańskość" realiów ale to tylko mały minusik. Gorąco zachęcam do przeczytania książki!

"W obronie syna" to powieść obyczajowa i dramat sądowy osadzony w realiach amerykańskiego miasteczka. Andy Barber, główny bohater i narrator jednocześnie, zastępca prokuratora okręgowego, ma kochającą żonę Laurie i czternastoletniego syna Jacoba. Rodzina wiedzie zwyczajne życie, aż do dnia kiedy miasteczkiem wstrząsa wiadomość o morderstwie szkolnego kolegi Jacoba....

Bardzo cenię prozę pani Nurowskiej, ale niestety muszę przyznać, że druga część "Trylogii lwowskiej" mnie rozczarowała. Główna bohaterka, Elisabeth Connery, bardzo mnie irytowała swoją lekkomyślnością i beztroską. Czterdziestolatka w pierwszej ciąży, już zaawansowanej, poleciała do Lwowa ogarniętego pomarańczową rewolucją kontynuować poszukiwania męża. Ale o ile wyjazd do Lwowa jeszcze mogę jakoś zrozumieć, o tyle już samotnej wyprawy samochodem na wschód Ukrainy już pojąć nie mogę, tym bardziej, że nasza bohaterka zdążyła już urodzić wcześniaka i pozostawić dziecka na łaskę lub bardziej niełaskę ukraińskiej służby zdrowia.
Elisabeth niby nie kochała swojego zaginionego męża ale stanowili "nierozerwalną całość", pojechała go szukać, ale się zakochała i zaszła w ciążę z innym. Nie polubiłam głównej bohaterki, nie rozumiałam jej.
Ponadto pani Nurowska dość głęboko weszła w politykę wewnętrzną Ukrainy, jak dla mnie trochę za głęboko, zbyt szczegółowo. Ale z drugiej strony trafne spostrzeżenia i zdolność przewidywania w odniesieniu do bieżących wydarzeń na Ukrainie
Podzielam miłość autorki do cudownego, urokliwego Lwowa, jakże mocno związanego z naszym krajem, nauką i kulturą (już tam tęsknię!).

Bardzo cenię prozę pani Nurowskiej, ale niestety muszę przyznać, że druga część "Trylogii lwowskiej" mnie rozczarowała. Główna bohaterka, Elisabeth Connery, bardzo mnie irytowała swoją lekkomyślnością i beztroską. Czterdziestolatka w pierwszej ciąży, już zaawansowanej, poleciała do Lwowa ogarniętego pomarańczową rewolucją kontynuować poszukiwania męża. Ale o ile wyjazd do...

Jak dla mnie książka stanowi uporządkowanie i przypomnienie wiedzy na temat stosunków izraelsko - palestyńskich i przede wszystkim samego Izraela. Temat jest mi bliski i pewnie dlatego książka mi się podobała i ją polecam !

Jak dla mnie książka stanowi uporządkowanie i przypomnienie wiedzy na temat stosunków izraelsko - palestyńskich i przede wszystkim samego Izraela. Temat jest mi bliski i pewnie dlatego książka mi się podobała i ją polecam !

Generalnie bardzo lubię prozę pani Marii Nurowskiej ale ta książka jest jakaś inna. Nie znalazłam tego ładunku emocjonalnego, który zwykle mi towarzyszył w czasie lektury jej książek. Mimo dość dużej przewidywalności i zakończenia jak w telenoweli książka mi się podobała, trafiłam chyba swoim nastrojem w tą książkę. Polecam na listopadowe wieczory.

Generalnie bardzo lubię prozę pani Marii Nurowskiej ale ta książka jest jakaś inna. Nie znalazłam tego ładunku emocjonalnego, który zwykle mi towarzyszył w czasie lektury jej książek. Mimo dość dużej przewidywalności i zakończenia jak w telenoweli książka mi się podobała, trafiłam chyba swoim nastrojem w tą książkę. Polecam na listopadowe wieczory.

Bardzo długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki i przeczucie mnie nie myliło. Niestety.

Główna bohaterka wydaje mi się postacią tak nienaturalną i nieprawdziwą że trudno mi ją nawet ocenić. Jeśli już to wydaje się to być wyrachowana egoistka i jakaś taka wulgarna. Nie podoba mi się język i styl pisania autorki, pełen patosu a z drugiej strony powtarzające się sformułowania,jak na przykład wciąż coś było "instynktowne" miłość uczucia, porozumienie i wiele innych.

Zastanawiałam się, czemu maja służyć opisy wydarzeń historycznych, od rewolucji bolszewickiej aż do okrucieństw drugiej wojny światowej, chwilami jakby wyjęte z opracowań historycznych przy tego typu romansie. Zupełnie tego nie kupiłam choć tematyka jest mi szczególnie bliska.

Jako że kupiłam w pakiecie obie części spróbuję przebrnąć przez drugą część ale nie wiem jeszcze z jakim skutkiem i na tym skończę moją przygodę z panią Theresą Revay.

Bardzo długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki i przeczucie mnie nie myliło. Niestety.

Główna bohaterka wydaje mi się postacią tak nienaturalną i nieprawdziwą że trudno mi ją nawet ocenić. Jeśli już to wydaje się to być wyrachowana egoistka i jakaś taka wulgarna. Nie podoba mi się język i styl pisania autorki, pełen patosu a z drugiej strony powtarzające się...

Książka o niewyobrażalnym okrucieństwie stalinowskiego terroru. Nikt nikomu nie ufał, każdy się bał, nie wiadomo było kto zdradził, cały czas żyło się pod presją strachu. Donieść mógł każdy, rodzic na dziecko, dziecko na rodzica, brat na siostrę, siostra na brata, przyjaciel na przyjaciela, kochanek na kochankę, każdy na każdego. Na okrytej zbrodniczą sławą Łubiance osadzane i przesłuchiwane były nawet małe, kilkuletnie dzieci. Kara śmierci była oficjalnie wykonywana na dzieciach od dwunastego roku życia. Pracownicy "Organów" bezkarnie gwałcili i stosowali przemoc wobec osadzonych, torturami i zastraszaniem wymuszali nieprawdziwe zeznania. PEWNEJ ZIMOWEJ NOCY to powieść, ale oparta na autentycznych wydarzeniach. A wśród bohaterów są postacie historyczne i fikcyjne, te drugie często wzorowane na autentycznych osobach czy sytuacjach. Pocieszające jest to, że jednak wielu bohaterów tej powieści przekładało dobro swoich bliskich nad własnymi interesami, karierą a nawet życiem. Polecam gorąco miłośnikom powieści historycznej i nie tylko!

Książka o niewyobrażalnym okrucieństwie stalinowskiego terroru. Nikt nikomu nie ufał, każdy się bał, nie wiadomo było kto zdradził, cały czas żyło się pod presją strachu. Donieść mógł każdy, rodzic na dziecko, dziecko na rodzica, brat na siostrę, siostra na brata, przyjaciel na przyjaciela, kochanek na kochankę, każdy na każdego. Na okrytej zbrodniczą sławą Łubiance...

W książce przedstawiona została historia Łazarza Lindta, wybitnego fizyka, twórcy radzieckiej bomby atomowej i najbliższych mu kobiet. Marusia, kobieta niezwykle dobra i ciepła, która miłością i wielkim sercem otacza wszystkich wokół. Dla Łazarza kobieta idealna, wymarzona mimo iż znacznie starsza i do tego żona jego szefa. Druga z kobiet, Galina, którą poznajemy jako zwyczajną nastolatkę z marzeniami i nadziejami, po zamążpójściu, do którego zostaje zmuszona zmienia się w zgorzkniałą i bezwzględną kobietę, która nie pokochała nawet własnego syna. Lindt widział w niej jednak ciepłą i serdeczną Marusię. Trzecią kobietą jest Lidoczka, wnuczka Lindta, któremu nie było dane jej poznać. Lidoczka, po tragicznej śmierci matki, została przygarnięta przez Galinę. Od tej pory, ta pięcioletnia dziewczynka żyje bez miłości, przytulenia, rozmowy... Dla mnie "Kobiety Łazarza" to książka o tym, jaką krzywdę może wyrządzić, jak okaleczyć może brak miłości i czułości, a z drugiej strony ile może dać miłość drugiego człowieka. Akcja książki toczy się przez cały dwudziesty wiek, w tle przedstawiona jest historia Związku Radzieckiego, ale bardzo subtelnie, w tle. Książka bardzo mi się podobała i na pewno przeczytam inne książka "Szmaragdowej serii" Polecam!

W książce przedstawiona została historia Łazarza Lindta, wybitnego fizyka, twórcy radzieckiej bomby atomowej i najbliższych mu kobiet. Marusia, kobieta niezwykle dobra i ciepła, która miłością i wielkim sercem otacza wszystkich wokół. Dla Łazarza kobieta idealna, wymarzona mimo iż znacznie starsza i do tego żona jego szefa. Druga z kobiet, Galina, którą poznajemy jako...

Z pewnością jest to książka której nie zapomnę, o wspaniałym człowieku, prawdziwym, niezwykłym. Pan Marek Edelman jako już dojrzały człowiek opowiada Hannie Krall, pozornie bez emocji, czasy wojny, powstanie w getcie, piekło na ziemi. Opowiada też o swojej drodze zawodowej. Wszystko bez patosu, koloryzowania rzeczywistości. Nie wiem co mogę jeszcze dodać, tego typu pozycje nie potrzebują chyba mojej reklamy. Gorąco zachęcam do przeczytania tego reportażu!

Z pewnością jest to książka której nie zapomnę, o wspaniałym człowieku, prawdziwym, niezwykłym. Pan Marek Edelman jako już dojrzały człowiek opowiada Hannie Krall, pozornie bez emocji, czasy wojny, powstanie w getcie, piekło na ziemi. Opowiada też o swojej drodze zawodowej. Wszystko bez patosu, koloryzowania rzeczywistości. Nie wiem co mogę jeszcze dodać, tego typu pozycje...

To pierwsza książka Jodi Picoult, którą miałam przyjemność przeczytać. Książkę kupiłam ze względu na poruszaną tematykę, ale nie przepadam za amerykańskimi autorami i obawiałam się, że mi się nie spodoba. Ale na szczęście się nie rozczarowałam. Dla mnie to książka o tym, do czego zdolny jest człowiek i jak łatwo oswoić się ze złem, okrucieństwem i stać się bestią. I pozory często mylą, ciepła i serdeczna osoba z pozoru wcale nie musi taka być. Gorąco polecam!

To pierwsza książka Jodi Picoult, którą miałam przyjemność przeczytać. Książkę kupiłam ze względu na poruszaną tematykę, ale nie przepadam za amerykańskimi autorami i obawiałam się, że mi się nie spodoba. Ale na szczęście się nie rozczarowałam. Dla mnie to książka o tym, do czego zdolny jest człowiek i jak łatwo oswoić się ze złem, okrucieństwem i stać się bestią. I pozory...

Pięknie wydana książka w formie albumu bardziej do oglądania niż do czytania. Mnóstwo fotografii opatrzonych ciekawymi opisami. Fotobiografia została wydana w roku setnej rocznicy jego urodzin - obchodzonego jako rok Jana Karskiego.

Jan karski (1914 - 2000) to jeden z najznamienitszych Polaków XX wieku, kurier i emisariusz władz Polskiego Państwa Podziemnego. Szczególnie zaangażowany w pomoc Żydom. Dwukrotnie przedostał się do getta warszawskiego oraz do obozu przejściowego w Izbicy, skąd Żydzi byli bezpośrednio przewożeni do obozów zagłady, O tragedii Żydów informował największych ówczesnego świata, w tym Prezydenta Stanów Zjednoczonych Franklina D. Roosevelta, ale niestety oni nie dowierzali jego doniesieniom. Po wojnie osiedlił się w Stanach Zjednoczonych, przez 40 lat wykładowca na Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie, gdzie jego najbardziej znanym studentem był prezydent stanów Zjednoczonych Bill Clinton. Ośmiokrotny doktor honoris causa uczelni polskich i zagranicznych.
Jan Karski to Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata, obywatel Stanów Zjednoczonych uhonorowany pośmiertnie Medalem Wolności czyli najwyższym amerykańskim odznaczeniem cywilnym, Honorowy Obywatel Państwa Izrael, w 1998 jego kandydatura została zgłoszona przez izraelski Instytut Yad Vashem do Pokojowej Nagrody Nobla. Karski był Kawalerem Orderu Orła Białego, najwyższego polskiego odznaczenia państwowego.
Autor "Tajnego Państwa" książki opublikowanej w 1944 w USA, która stała się wkrótce bestsellerem i została przetłumaczona na wiele języków. W 2014 roku wydana nakładem Wydawnictwa Znak.


Ja osobiście jestem zafascynowana postacią Jana Karskiego i bardzo bym się cieszyła gdyby udało mi się choć jedną osobę zainteresować jego postacią. Mimo, że to tak wielki człowiek, humanista, bohater wojenny, którego zasługi i działalność są uznawane przez inne państwa, nie jest powszechnie znany i rozpoznawany w swojej ojczyźnie patriota. Gorąco polecam Fotobiografię i wszystko co związane z Janem Karskim.

Pięknie wydana książka w formie albumu bardziej do oglądania niż do czytania. Mnóstwo fotografii opatrzonych ciekawymi opisami. Fotobiografia została wydana w roku setnej rocznicy jego urodzin - obchodzonego jako rok Jana Karskiego.

Jan karski (1914 - 2000) to jeden z najznamienitszych Polaków XX wieku, kurier i emisariusz władz Polskiego Państwa Podziemnego. Szczególnie...

Bardzo osobiste i trudne spotkanie pisarki z niewyjaśnioną dotąd obozową historią nieżyjącego od dziesięcioleci ojca i współczesne, bardzo osobiste wyznania i przeżycia pani Romy. Podziwiam ją za odwagę i szczerość. Książkę czyta się bardzo szybko, jednym tchem. POLECAM!

Bardzo osobiste i trudne spotkanie pisarki z niewyjaśnioną dotąd obozową historią nieżyjącego od dziesięcioleci ojca i współczesne, bardzo osobiste wyznania i przeżycia pani Romy. Podziwiam ją za odwagę i szczerość. Książkę czyta się bardzo szybko, jednym tchem. POLECAM!