Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny przykład książki, która zyskała lepszą ekranizację (choć mogę nie być w tej kwestii obiektywna z racji uwielbienia do Keiry Knightley, film też skupił się tylko na kilku wątkach). Powieść powojenna opowiadająca o radzeniu sobie ze skutkami IIWŚ. Zaskakująca w niektórych aspektach, zwłaszcza, że pisana z perspektywy krzywd, jakie wyrządzono Niemcom podczas okupacji brytyjskiej. Nie do końca mnie ten zabieg przekonał zważywszy na los naszych przodków. Jego celem było wywołanie współczucia, jednak u mnie to nie zagrało jak powinno i zwyczajnie zniszczyło mi całą lekturę. Powieść jest zbudowana w ciekawy sposób, choć rozwija się bardzo powoli. Często wręcz zbyt wolno, przez co momentami powoduje większe zastoje w czytaniu. Ja słuchałam w audio i w ten sposób o wiele szybciej udało mi się ją skończyć, choć podejrzewam, że w wersji papierowej musiałabym się kilkukrotnie zmuszać do zakończenia lektury. Książka jest również strasznie nostalgiczna, smutna i zbyt chaotyczna. Opiera się na pokazaniu relacji między głównymi bohaterami i próbie zrozumienia niemożliwej traumy, poradzenia sobie z żałobą po śmierci niewinnego dziecka. Opowiada wiele o samotności przedstawiając różne jej aspekty, nagle jednak zdaje się być za szybko zakończona w momencie, w którym w końcu zaczyna się dziać wiele ciekawych rzeczy. Pozostawia czytelnika z niedosytem, opowieść nagle się urywa zostawiając otwarte zakończenie. W ogólnym rozrachunku wyszło troszkę średnio, ale pod pewnymi względami, warta poznania historia.