Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nastoletnia Żydówka Elżbieta Elsner trafia z ojcem do getta. By uchronić siebie i jego przed głodem, chorobami, śmiercią głodową, postanawia zostać prostytutką. W domu publicznym w którym pracuje, dostrzega ją wysoki rangą esesman. Pomaga jej wydostać się z getta. Elżbieta jednak ucieka. Od niego, od przeszłości, od wcześniejszego życia, swojej tożsamości. Przyjmuje nazwisko Krystyna Chylińska. Trafia do mieszkania doktora Korzeckiego. Opiekuje się jego synem, zaprzyjaźnia z jego matką. W końcu los sprawia, że sama staje się matką dla obcego chłopca. Dosięga ją upragniona miłość, zaczyna wieść wymarzone życie.
Trauma po wojnie i doświadczeniach z nią związanych, nie przemija jednak tak łatwo. Tuż za plecami czai się przeszłość, wychodząc na wierzch, rujnując szczęście i stabilizację. Krystyna mierzy się z demonami. Jest sobą i sobą nie jest. Sama już traci poczucie własnej tożsamości. Przestaje czuć kim chce być, kim tak naprawdę jest. Walczy do końca.
Książka jest spowiedzią i pamiętnikiem kobiety bardzo zagubionej w niełatwym świecie. Jest ponadczasowa. Zmusza do myślenia i pozwala na chwilę zastanowić się nad sobą. Ujęła mnie. Długo o niej myślalam. Bardzo długo zbierałam się do napisania tej recenzji.
Ciężko jest jednoznacznie ją ocenić. Wojna to trudny temat. Emocje ludzkie, chyba jeszcze bardziej.

Nastoletnia Żydówka Elżbieta Elsner trafia z ojcem do getta. By uchronić siebie i jego przed głodem, chorobami, śmiercią głodową, postanawia zostać prostytutką. W domu publicznym w którym pracuje, dostrzega ją wysoki rangą esesman. Pomaga jej wydostać się z getta. Elżbieta jednak ucieka. Od niego, od przeszłości, od wcześniejszego życia, swojej tożsamości. Przyjmuje...

Rafał wraca po paru latach emigracji do Polski. Jest lekarzem i wykłada etykę na uczelni. Początkowo nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Spotyka dawnych znajomych, ludzi, których wcześniej nie znał. Wynajmuje mieszkanie. Podoba mu się w nim i czuje, że będzie mu tu dobrze. Rzeczywistość jest jednak inna. A może nierzeczywistość tak naprawdę…
Co dziennie dzieje się coś co sprawia, że zaczyna tracić grunt pod nogami. Najpierw stwierdza, że ludzie, którzy wcześniej mieszkali w jego mieszkaniu, są mu dziwnie znajomi. Wydaje mu się, że zna ich dobrze, choć tak naprawdę nigdy ich nie spotkał. Z czasem nawiedzają go dziwne myśli, bardziej wspomnienia, jakby nie jego, ale dziwnie znajome. Gdzieś w środku staje się innym człowiekiem. Człowiekiem, którego życie przeplata się z jego własnym. Zaczyna zatracać swoją rzeczywistość. Sny stają się prawdziwe. Wspomnienia niezwykle dokładne, przerażające, zupełnie niezrozumiałe. Choć może wcale nie chce, wkracza w świat Marca i Anny.
Wszystko to przeplata się z pewną wenecką legendą, „…ale tej miłości nie wystarczy by kochać po śmierci…”, ciążącą od wieków na rodzinie Marconich. Na rodzinie Marca, do szaleństwa zakochanego w swojej Ani.
Siedzę i patrzę na ładnie wydaną książkę z wenecką maską na okładce. Wciąż mam mieszane czucia. Ciekawe czy ja jedna, po przeczytaniu jej tak mam.
Piękna Wenecja została mi cudownie przybliżona. Dziękuję za to autorce. Miałam jednak wrażenie, że bardziej poznałam to miasto topograficznie jednak, niż mentalnie. Szkoda.
Bohaterowie? Jedni za słodcy, inni bez wyrazu i swojego zdania. Tylko Paolo wydawał się być bardzo realny.
Dużo magii, tajemnicy, lekki chaos, bo nie zawsze wiedziała gdzie jestem. I zwroty: „moja Ania” „Twoja Ania” „Jego Ania” dźwięczą mi w głowie niemiłosiernie…
Trzymała mnie jednak ta historia mocno w swoich rękach. Nie przestawałam myśleć o niej, rozwiązując w głowie zagadkę. Perfekcyjnie ujęta tajemniczość tej opowieści. Zbyt duże jednak jak dla mnie, kręcenie się w kółko.

Szkoda, że tak dziwnie skończyła się ta książka….

Rafał wraca po paru latach emigracji do Polski. Jest lekarzem i wykłada etykę na uczelni. Początkowo nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Spotyka dawnych znajomych, ludzi, których wcześniej nie znał. Wynajmuje mieszkanie. Podoba mu się w nim i czuje, że będzie mu tu dobrze. Rzeczywistość jest jednak inna. A może nierzeczywistość tak naprawdę…
Co dziennie dzieje...