Okazało się że ekranizacja była bardzo dobra. Wreszcie mogłem porównać z oryginałem. Czytało się super.

Okazało się że ekranizacja była bardzo dobra. Wreszcie mogłem porównać z oryginałem. Czytało się super.

Bardzo dobrze napisane postacie nie pozwalają się oderwać od tej książki. Fabuła jest w punk, nie rozwleczona, nie jest zbyt pośpieszna. Nie ma momentów przestoju lecz ciągle coś się dzieje. Nie do końca wiemy jakie będzie finalne zakończenie i dlatego też czyta się ją bardzo szybko.

Bardzo dobrze napisane postacie nie pozwalają się oderwać od tej książki. Fabuła jest w punk, nie rozwleczona, nie jest zbyt pośpieszna. Nie ma momentów przestoju lecz ciągle coś się dzieje. Nie do końca wiemy jakie będzie finalne zakończenie i dlatego też czyta się ją bardzo szybko.

“Dziecko Rosemary” to książka, której trochę bałem się czytać. Gdy byłem dzieckiem w telewizji leciał film na jej podstawie i gdy na ekranie pojawiła się jedna z ostatnich scen gdy Rosemary widzi swoje dziecko to… uciekłem z pokoju. Później w technikum odwiedzałem znajomego i zobaczyłem, że czyta tę powieść. Twierdził, że jest to bardzo straszna książka. A co mogę powiedzieć po jej przeczytaniu?
“Dziecko Rosemary” nie straszy. Nie straszy potworami czy innymi strachami. To inny rodzaj strachu. Przez cały czas trzyma nas w napięciu i budzi niepokój. Od początku powoli prowadzi fabułę dając nam wsiąknąć w opowieść i przygotować nas na to co ma nadejść. Dużo prowadzimy rozważań na tematy religijne i polityczne. Autor dyskutuje wręcz z nami o tym i możemy postawić się na miejscu bohaterów. Bardzo podobna jest stylem pisania do “Adwokata Diabła” Andrew Neidermana.
Rosemary to postać tragiczna. Nie ważne co zrobi wszystko prowadzi do losu, który jest jej pisany. Jest to też postać uniwersalna, ponieważ w jej miejsce można postawić każde z nas. Mąż Rosemary - Guy to symbol wszelkich wątpliwości i słabości człowieka. Dodatkowo świetnie wykreowane postacie z ciemnej strony mocy. Roman i Minnie Casteveta oraz inni świetnie mają wszystko zaplanowane i ukrywają wszystko w tajemnicy. Pozostałe postacie idealnie uzupełniają powyższe dopełniając fabułę.
Zakończenie jest oryginalne, bo inne niż wszystkie, ale tu nie pasuje. Uważam, że nie zamyka wszystkiego w całość. Brakuje podsumowania wydarzeń. Takiej kropki na koniec. Tak jak zrobił to Riley Sager w “Zamknij wszystkie drzwi”, które jest hołdem dla “Dziecka Rosemary” i jej uwspółcześnioną wersją.
Reasumując świetnie się tę książkę czytało, ale na koniec czegoś jednak zabrakło.


Rosemary i Guy to młode małżeństwo szukające mieszkania. Gdy nadarza się okazja wynajęcia idealnego lokum to nie zastanawiają się długo. Nie odstrasza ich nawet zła sława budynku. Na miejscu poznają miłą starszą parę sąsiadów. Nie domyślają się, że to początek ich kłopotów.

“Dziecko Rosemary” to książka, której trochę bałem się czytać. Gdy byłem dzieckiem w telewizji leciał film na jej podstawie i gdy na ekranie pojawiła się jedna z ostatnich scen gdy Rosemary widzi swoje dziecko to… uciekłem z pokoju. Później w technikum odwiedzałem znajomego i zobaczyłem, że czyta tę powieść. Twierdził, że jest to bardzo straszna książka. A co mogę...

Książka mająca na celu uświadomienie, że straszny jest wstęp do strasznego wydarzenia, nie samo straszne wydarzenie. Trochę filozoficznie, ale to najlepiej pasuje. Daje do myślenia, zwłaszcza przy zbliżającej się wojnie. Może nawet nieco podnosi na duchu, bo strach ma wielkie oczy. Mi się bardzo spodobała ta książka, przeczytałam dosyć szybko i czuję niedosyt. Na pewno wrócę do niej jeszcze wiele razy.

Książka mająca na celu uświadomienie, że straszny jest wstęp do strasznego wydarzenia, nie samo straszne wydarzenie. Trochę filozoficznie, ale to najlepiej pasuje. Daje do myślenia, zwłaszcza przy zbliżającej się wojnie. Może nawet nieco podnosi na duchu, bo strach ma wielkie oczy. Mi się bardzo spodobała ta książka, przeczytałam dosyć szybko i czuję niedosyt. Na pewno...

Można odnieść wrażenie że to powieść obyczajowa gdzie bohaterka powoli traci zmysły. Jednak zakończenie jest z fajerwerkami!

Można odnieść wrażenie że to powieść obyczajowa gdzie bohaterka powoli traci zmysły. Jednak zakończenie jest z fajerwerkami!

Wspaniała książka, trzyma w napięciu do samego końca. Przez cały czas buduje w czytelniku poczucie niepokoju, które narasta z rozdziału na rozdział. Arcydzieło które budzi grozę bez ukazywania duchów, zombie, licznych mordów, wykreowanych istot itp, jest tu tylko czysty lęk - sam w sobie.

Wspaniała książka, trzyma w napięciu do samego końca. Przez cały czas buduje w czytelniku poczucie niepokoju, które narasta z rozdziału na rozdział. Arcydzieło które budzi grozę bez ukazywania duchów, zombie, licznych mordów, wykreowanych istot itp, jest tu tylko czysty lęk - sam w sobie.

Zapewne jak większość czytelników, zwróciłem uwagę na ten tytuł ze względu na ekranizację w reżyserii Polańskiego. Żeby było ciekawiej nie oglądałem tego filmu i zupełnie nie miałem pojęcia o czym będzie książka.
Czy mnie zaskoczyła? Chyba nie, była dosyć przewidywalna, zresztą główna bohaterka naprowadzała na właściwy tok myślenia. Mimo to akcja rozwijała się w kilku miejscach zaskakująco i zachęcała dośledzenia dalszych losów aż do samego końca. A na końcu klops... Tak jakby trzeba było już wydać tę książkę i zakończyć pisanie. Szkoda.

Zapewne jak większość czytelników, zwróciłem uwagę na ten tytuł ze względu na ekranizację w reżyserii Polańskiego. Żeby było ciekawiej nie oglądałem tego filmu i zupełnie nie miałem pojęcia o czym będzie książka.
Czy mnie zaskoczyła? Chyba nie, była dosyć przewidywalna, zresztą główna bohaterka naprowadzała na właściwy tok myślenia. Mimo to akcja rozwijała się w kilku...

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Iry Levina i zdecydowanie bardzo udane. Do tej pory znałem tylko ekranizacje autora.

"Dziecko Rosemary" to doskonała, klimatyczna powieść grozy. Świetny styl autora, bez ozdobników, bardzo zwięzły, wręcz surowy. Ten styl doskonale pasował do fabuły. Oczywiście nie mogłem tu być zaskoczony fabułą bo znam film. Przyjemność z czytania jednak i tak była olbrzymia.

Polecam :)

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Iry Levina i zdecydowanie bardzo udane. Do tej pory znałem tylko ekranizacje autora.

"Dziecko Rosemary" to doskonała, klimatyczna powieść grozy. Świetny styl autora, bez ozdobników, bardzo zwięzły, wręcz surowy. Ten styl doskonale pasował do fabuły. Oczywiście nie mogłem tu być zaskoczony fabułą bo znam film. Przyjemność z...

Jak dla mnie książka naprawdę warta przeczytania.
Przez cały czas gdy czytałem Dziecko Rosemary
Gdzieś z tyłu w głowie czułem że coś jest nie tak i bardzo mi się to napięcie podobało, czego nie mogę powiedzieć o zakończeniu książki bo jak dla mnie beznadziejne.

Jak dla mnie książka naprawdę warta przeczytania.
Przez cały czas gdy czytałem Dziecko Rosemary
Gdzieś z tyłu w głowie czułem że coś jest nie tak i bardzo mi się to napięcie podobało, czego nie mogę powiedzieć o zakończeniu książki bo jak dla mnie beznadziejne.

Świetna książka. Nie miała wielkich rozmiarów, nie miała dynamicznej akcji, ale była naprawdę bardzo dobra. Doskonale się ją czyta, a nawet znając treść z filmu czuje się świetnie budowane napięcie. To kolejna staroć, którą bezbłędnie zaproponował Vesper. Zacząłem już kupować ich książki w ciemno. Każdą nowość, bo jeszcze nigdy mnie nie zawiedli, a czasem mile i mocno zaskakują.

Świetna książka. Nie miała wielkich rozmiarów, nie miała dynamicznej akcji, ale była naprawdę bardzo dobra. Doskonale się ją czyta, a nawet znając treść z filmu czuje się świetnie budowane napięcie. To kolejna staroć, którą bezbłędnie zaproponował Vesper. Zacząłem już kupować ich książki w ciemno. Każdą nowość, bo jeszcze nigdy mnie nie zawiedli, a czasem mile i mocno...