Rebeka

Rebeka, ah, Rebeka! Kto by pomyślał, że jedna kobieta może wprowadzić tak wiele zamieszania do życia tylu ludzi, i to nawet po śmierci! A może zwłaszcza po niej? Tytułowa bohaterka to kobieta z pozoru niemal idealna: piękna, odważna, wykształcona. Ale ale...pamiętajmy, że pozory mylą! Rebeka jawi się nam jako duch, zmora która wciąż „żyje” w korytarzach posiadłości Menderley i w sercach ludzi, którzy ją podziwiali i szanowali.
•
Po nieszczęśliwym wypadku, jej mąż Maxim postanawia ożenić się po raz kolejny, wybierając na partnerkę młodziutką dziewczynę. Nowa pani de Winter również odczuwa obecność zmarłej Rebeki, chcąc dorównać ideałowi kobiety jakim była. Jednak bieg wydarzeń zmusza ją do konfrontacji z „duchem” i obrania indywidualnej ścieżki, wolnej od wspomnień, porównywania i naśladowania! Jednak czy miłość do Maxima, który skrywa własne tajemnice, wystarczy aby przezwyciężyć lęki i podjąć walkę z przeszłością?
•
Historia trzyma w napięciu do ostatniej strony, ba, nawet do ostatniego zdania! Autorka wykreowała niesamowite kobiece postacie, które niewątpliwie dominują w tej książce. Intrygi, kłamstwa, miłość, nienawiść - te aspekty przeplatają przez kolejne strony, dążąc do odpowiedzi na kluczowe pytanie - czy Rebeka de Winter wygrała?

Rebeka, ah, Rebeka! Kto by pomyślał, że jedna kobieta może wprowadzić tak wiele zamieszania do życia tylu ludzi, i to nawet po śmierci! A może zwłaszcza po niej? Tytułowa bohaterka to kobieta z pozoru niemal idealna: piękna, odważna, wykształcona. Ale ale...pamiętajmy, że pozory mylą! Rebeka jawi się nam jako duch, zmora która wciąż „żyje” w korytarzach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cieszę się, że powstał film w Netfliksie, bo ta wspaniała, a nieznana szerzej książka od razu zrobiła się popularna. Na tym zasługi Netfliksa się kończą: film jest nudny, dłuży się, banalny i płytki, zdecydowanie odradzam. Natomiast powieść to arcydzieło: zaskakująca historia opowiedziana po mistrzowsku, z dbałością o każdy szczegół! To opowieść o miłości, ale czyta się jak dobry kryminał! Pierwszy raz pochłonęłam "Rebekę" w dwa wieczory, a kiedy zamknęłam książkę po przeczytaniu ostatniej strony, pomyślałam: ok, a teraz czytam jeszcze raz, żeby zobaczyć, jak ona (autorka) to zrobiła! Bo to pisarski majstersztyk! Polecam zarówno jako lekturę, jak i świetny przykład, jak powinno się pisać powieści.

Cieszę się, że powstał film w Netfliksie, bo ta wspaniała, a nieznana szerzej książka od razu zrobiła się popularna. Na tym zasługi Netfliksa się kończą: film jest nudny, dłuży się, banalny i płytki, zdecydowanie odradzam. Natomiast powieść to arcydzieło: zaskakująca historia opowiedziana po mistrzowsku, z dbałością o każdy szczegół! To opowieść o miłości, ale czyta się jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jesienią 2020 roku zrobiło się o niej dość głośno za sprawą nowego wydania i filmu na Netflixie. A jeśli ktoś nie wie to pani du Maurier oryginalnie opublikowała Rebekę już w 1938 r., a dwa lata później ukazała się ekranizacja w reżyserii Alfreda Hitchcocka.
Muszę przyznać, że książka faktycznie dość długo się rozkręcała i pierwsze 200 stron nie zrobiło na mnie wielkiego wrażenia. Mimo to, czytałam to z przyjemnością, a język powieści nie sprawiał wrażenia starego. Historia stworzona przez panią du Maurier była dobrze skonstruowana, przemyślana i końcówka wbiła mnie w przysłowiowy fotel. Jestem pod wrażeniem kreacji tytułowej Rebeki, jak i reszty bohaterów (nawet tych poboczych).
Pomimo mojej sympatii do Lily James, netflixowska wersja nie oddaje według mnie tajemniczego klimatu powieści. A kilka moich ulubionych scen z książki wypada nijako i nie wywołuje takich emocji jak powinno... Warto było poczekać i najpierw zapoznać się z oryginałem. Polecam taką kolejność wszystkim zainteresowanym.
ig: @/pachnace.drukiem

Jesienią 2020 roku zrobiło się o niej dość głośno za sprawą nowego wydania i filmu na Netflixie. A jeśli ktoś nie wie to pani du Maurier oryginalnie opublikowała Rebekę już w 1938 r., a dwa lata później ukazała się ekranizacja w reżyserii Alfreda Hitchcocka.
Muszę przyznać, że książka faktycznie dość długo się rozkręcała i pierwsze 200 stron nie zrobiło na mnie wielkiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Coś ciekawego zaczyna dziać się dopiero na 315 stronie (a całość liczy 448). Główna bohaterka jest strasznie dziecinna i naiwna. Niektóre jej przemyślenia, a zwłaszcza fantazje i wyobrażenia powodowały chęć odłożenia powieści na bok. Nagła jej przemiana jest również mało wiarygodna. Ocenę książki podwyższa zakończenie, które trochę mnie zaskoczyło. Jednak jeśli spodziewacie się kryminału, to się zawiedziecie, gdyż głównie jest to powieść obyczajowa.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Coś ciekawego zaczyna dziać się dopiero na 315 stronie (a całość liczy 448). Główna bohaterka jest strasznie dziecinna i naiwna. Niektóre jej przemyślenia, a zwłaszcza fantazje i wyobrażenia powodowały chęć odłożenia powieści na bok. Nagła jej przemiana jest również mało wiarygodna. Ocenę książki podwyższa zakończenie, które trochę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ach, co to była za książka! Absolutnie się nie dziwię, że Hitchcock wziął się za ekranizację.

"Śniło mi się tej nocy, że znów jestem w Manderley".

"Rebeka" uświadomiła mi, jak bardzo tęskniłam za klasyką. Za tymi pożółkłymi kartkami i specyficznym duchem takiej literatury. Wybaczam tej książce słaby początek (troszkę przyciężkawy i nużący), bo dalsze losy bohaterów zdecydowanie mi to rekompensują. Dawno przy niczym tak się nie bawiłam, dawno nic w ten sposób mnie nie niepokoiło. Uwielbiam w ten sposób zbudowane thrillery (od razu skojarzenie z "Tajemną historią") - wiemy, co się stało, ale nie wiemy dlaczego. I tak naprawdę do ostatniej strony, ostatniego słowa siedzimy jak na szpilkach, bo takiej w tej książce napięcie. Wspaniale zbudowane kobiece charaktery - bezimienna narratorka, zahukana, nieśmiała, i jej całkowite przeciwieństwo, tytułowa Rebeka. Nie spodziewałam się, że ta książka tak mnie wciśnie w fotel, że z wypiekami na policzkach będę wyczekiwać kolejnych wydarzeń.

Wspaniała również pod względem konstrukcyjnym, bardzo udane zabiegi stylistyczne i formalne. I jedno z lepszych zakończeń, jakie w życiu czytałam.

Daphne du Maurier, jesteś dla mnie prekursorką thrillerów psychologicznych na miarę XXI wieku. Już wiem, od kogo się uczyła autorka "Zaginionej dziewczyny".

Ach, co to była za książka! Absolutnie się nie dziwię, że Hitchcock wziął się za ekranizację.

"Śniło mi się tej nocy, że znów jestem w Manderley".

"Rebeka" uświadomiła mi, jak bardzo tęskniłam za klasyką. Za tymi pożółkłymi kartkami i specyficznym duchem takiej literatury. Wybaczam tej książce słaby początek (troszkę przyciężkawy i nużący), bo dalsze losy bohaterów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak często sięgacie po klasykę? Moim planem na koniec tego roku, a początek kolejnego była między innymi Rebeka i seria Małe kobietki. Klimatyczną powieść Daphne Du Maurier udało się właśnie przeczytać.

Spotkanie zamożnego, cechującego się niebywałą prezencją wdowca wydaje się dla młodej dziewczyny spełnieniem marzeń. W końcu czuje się adorowana i ważna, a więc nic dziwnego, że po krótkiej znajomości zgadza się za niego wyjść. Gdy przyjeżdżają do rodzinnej posiadłości - Manderley, wszystko się zmienia. Służba jest nieuprzejma, mąż nie jest sobą, a wszędzie można odczuć przechadzający się po pokojach duch Rebeki - poprzedniej pani de Winter, która zginęła tragicznie rok temu.

🍃Bardzo, bardzo klimatyczna, choć nie do końca tak jak się spodziewałam. Na wstępie muszę zaznaczyć, że nie jest to powieść dla osób, które nie lubią długich opisów. Ja jestem tym wyjątkiem i nigdy nie omijałam ich w lekturach szkolnych. W przypadku tej historii to właśnie opisy tworzą jej klimat. Autorka pięknie pisze o przyrodzie tworzącej posiadłość Manderley, o uczuciach towarzyszących nowej pani de Winter, gdy pierwszy raz widzi gigantyczne, budzące przestrach rododendrony, wchodzi do opustoszałych pokoi, gdzie słychać fale rozbijające się o skały. Teraz już jestem pewna, że nie obejrzę filmu, który powstał niedawno na kanwie tej powieści, ponieważ autorka odmalowała przed moimi oczyma tak piękny i ciekawy obraz, że nie chce go stracić. Cudownie pobudziła moją wyobraźnię, choć przyznam, że spodziewałam się tutaj większej grozy i uczucia niepokoju. Miałam obawy przed czytaniem tej książki w nocy, a zupełnie niepotrzebnie. Z drugiej strony powieść została wydana w roku 1938, myślę, że granice pomiędzy odczuwaniem strachu dzięki literaturze znacznie się przesunęły w stosunku do naszych czasów.

🍃Zaskakujące jest, że tę historię tak sprawnie, lekko i po prostu bardzo dobrze się czyta. Ma swoje lata, a jednak zupełnie nie można tego odczuć w trakcie lektury. Równie dobrze mogłaby zostać napisana w tym roku. Myślę, że to też zasługa świetnego tłumaczenia nieżyjącej już Eleonory Romanowicz - Podoskiej.

Czy da się polubić główną bohaterkę, z perspektywy której prowadzona jest narracja? Nie wiem, to dość naiwna, młoda kobieta, która dopiero wkracza w życie i cały czas trzeba brać poprawkę na czas powstania powieści. Za to najbardziej intrygującą i zaskakująco pełnokrwistą postacią jest z pewnością pojawiająca się tylko we wspomnieniach Rebeka. Chociażby dla niej musicie przeczytać.
Polecam, przenieście się tej zimy do Manderley, wytwornej posiadłości, w którym cały czas krąży duch zmarłej pierwszej żony. Co się z nią stało? Jak zginęła? Jakim człowiekiem była? Koniecznie musicie się tego dowiedzieć. Z resztą ta powieść to już prawdziwa klasyka.

Jak często sięgacie po klasykę? Moim planem na koniec tego roku, a początek kolejnego była między innymi Rebeka i seria Małe kobietki. Klimatyczną powieść Daphne Du Maurier udało się właśnie przeczytać.

Spotkanie zamożnego, cechującego się niebywałą prezencją wdowca wydaje się dla młodej dziewczyny spełnieniem marzeń. W końcu czuje się adorowana i ważna, a więc nic...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam się, że do tej książki podchodziłam kilka razy i nie dałam rady jej dokończyć. Bardzo rzadko sięgam po klasykę i teraz upewniłam się tylko, że takie książki nie są dla mnie. Zdecydowałam się by sięgnąć po "Rebekę" bo zaintrygowała mnie ta historia i dodatkowo wyszła na netflix ekranizacja. Niestety ani książka ani film nie przypadł mi do gustu. Nie uważam by była to zła książka, po prostu nie była dla mnie. Myślę, że wielu innym osobom może się spodobać. To chyba jedyna książka, której nie dokończyłam w ostatnim roku.

Przyznam się, że do tej książki podchodziłam kilka razy i nie dałam rady jej dokończyć. Bardzo rzadko sięgam po klasykę i teraz upewniłam się tylko, że takie książki nie są dla mnie. Zdecydowałam się by sięgnąć po "Rebekę" bo zaintrygowała mnie ta historia i dodatkowo wyszła na netflix ekranizacja. Niestety ani książka ani film nie przypadł mi do gustu. Nie uważam by była...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo rzadko czytam klasykę. Nie ukrywam, że po prostu się jej obawiam, że nie będę potrafiła docenić tego stylu, dostrzec piękna i wyjątkowości. Zdecydowałam się w końcu przeczytać "Rebekę", gdyż spotykałam się z licznymi pozytywnymi opiniami na jej temat. Niestety, ja nie należę do fanów tej książki. Przyznaję, że dopiero po przeczytaniu ponad 300 stron zaintrygowała mnie historia młodziutkiej pani de Winter i jej męża. Natomiast początek i rozwinięcie to niemal absolutna stagnacja emocjonalna. Liczne, rozwinięte opisy okrutnie mi się dłużyły i mnie nudziły. Irytowała mnie postać pani de Winter, jej uległość, wręcz służalczość, snucie domysłów, prowadzenie wewnętrznych, wyimaginowanych rozmów z różnymi osobami, przemyśleń, odrywanie się od rzeczywistości. Ciekawa postać mrocznej, dominującej Pani Danvers. Reasumując, koncepcja bardzo dobra, ale forma zdecydowanie do mnie nie przemówiła. Doceniam połączenie obyczajówki z intrygą, tajemniczością.

Bardzo rzadko czytam klasykę. Nie ukrywam, że po prostu się jej obawiam, że nie będę potrafiła docenić tego stylu, dostrzec piękna i wyjątkowości. Zdecydowałam się w końcu przeczytać "Rebekę", gdyż spotykałam się z licznymi pozytywnymi opiniami na jej temat. Niestety, ja nie należę do fanów tej książki. Przyznaję, że dopiero po przeczytaniu ponad 300 stron zaintrygowała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I połowa XX wieku. Podczas wakacji w Monte Carlo młoda kobieta, pracująca jako dama do towarzystwa, poznaje owdowiałego Maxima de Wintera, właściciela osławionej posiadłości Manderley w Anglii. Przed niespełna rokiem całą socjetę obiegła wiadomość o tragicznym zaginięciu jego żony i wyrzuceniu jej ciała przez morze. Wbrew logice pomiędzy nieco nieokrzesaną kobietą a poważnym, wiele od niej starszym mężczyzną zawiązuje się nić porozumienia oraz pewne uczucie. W krótkim czasie bohaterka zostaje kolejną Panią de Winter i przyjeżdża do Manderley, które staje się jej nowym domem. Pomimo wszelkich starań kobieta jednak nie czuje się tam dobrze, bowiem cały czas krąży nad nią widmo Rebeki, pierwszej żony Maxima, oraz ich relacji…
Czy w miejscu, w którym nic nie jest naprawdę tym, czym się wydaje, Państwo de Winter są w stanie odnaleźć szczęście?

Moje pierwsze spotkanie z książką angielskiej pisarki miało miejsce przed kilkoma laty, jednak nie było mi wtedy dane jej skończyć. Przy okazji najnowszej ekranizacji, która w ubiegłym roku pojawiła się na Netflixie, postanowiłam sięgnąć po raz kolejny po pierwowzór, by przeczytać książkę przed obejrzeniem produkcji. Jakże wspaniały był to pomysł!

„Rebeka” to powieść, która oczarowała mnie już od pierwszych stron. Bohaterka, a narratorka zarazem, opowiada nam ze szczegółami historię swojego życia, poznania Maxima oraz czasu spędzonego w Manderley, zagłębiając się w towarzyszące jej emocje, co doskonale dopełnia wizję czytelnika. Do każdej postaci czy każdego opisanego przez nią wydarzenia podchodzi się z typową jej nieufnością. Tytułowa Rebeka, mimo że fizycznie nieobecna, ale żyjąca we wspomnieniach czy rozmowach innych, jest pełnoprawną bohaterką tej opowieści. Wydaje się wręcz być tą główną bohaterką, gdyż dla podkreślenia jej prymatu, autorka nigdy nie daje nam poznać imienia narratorki. Bo najważniejsza jest właśnie Rebeka.
Obserwacje narratorki i czynione przez nią opisy wydają się prowadzić nas do sensownych wniosków i układać się w jedną całość, jednak zakończenie jest niespodziewane, a przede wszystkim – przewrotne!

Język jest barwny i mocno nacechowany emocjonalnie. Zarówno pióro autorki, jak i tłumaczenie polskie, są bardzo kunsztowne i profesjonalne. Książka wciąga, narracja buduje napięcie, trzyma w niepewności i wyprowadza na manowce intuicję czytelnika. Książkę czyta się łatwo, nie warto jednak się spieszyć, a raczej delektować każdym szczegółem.

„Rebeka” to poruszająca do głębi opowieść o sile domysłów, które często biorą nad nami górę. Historia, która pomaga dostrzec jak wiele pozorów towarzyszy nam każdego dnia i wpływa na nasze postrzeganie rzeczywistości. A także opowieść o tym, że ważnym jest nie tylko otrzymywać miłość, ale i pomimo wszystko ją ofiarować. Nawet gdy logika wskazywałaby inaczej….

I połowa XX wieku. Podczas wakacji w Monte Carlo młoda kobieta, pracująca jako dama do towarzystwa, poznaje owdowiałego Maxima de Wintera, właściciela osławionej posiadłości Manderley w Anglii. Przed niespełna rokiem całą socjetę obiegła wiadomość o tragicznym zaginięciu jego żony i wyrzuceniu jej ciała przez morze. Wbrew logice pomiędzy nieco nieokrzesaną kobietą a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Rebeka" to klasyka gatunku. Sięgnęłam po ten tytuł ponieważ zaciekawiła mnie adaptacja stworzona na potrzeby Netflix'a, a że w moim przypadku najpierw książka później film. Początek lekko nudnawy, zbyt długie opisy i mało akcji, ale jak już się zaczęło to nie mogłam się oderwać. Teraz czas zapoznać się z filmem.

"Rebeka" to klasyka gatunku. Sięgnęłam po ten tytuł ponieważ zaciekawiła mnie adaptacja stworzona na potrzeby Netflix'a, a że w moim przypadku najpierw książka później film. Początek lekko nudnawy, zbyt długie opisy i mało akcji, ale jak już się zaczęło to nie mogłam się oderwać. Teraz czas zapoznać się z filmem.

Pokaż mimo to