Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To bardzo ciekawe doświadczenie móc zobaczyć fragment świata człowieka, dla którego pozornie błahe z mojej perspektywy sprawy są wyzwaniem, a niejednokrotnie przeszkodą nie do przeskoczenia. To, co w oczach wielu ludzi wydawać się może dziwactwem, jest codziennością innych. Szkoda tylko, że społeczeństwo, a zwłaszcza najbliżsi najczęściej okazują największy brak zrozumienia i zero wsparcia.

To bardzo ciekawe doświadczenie móc zobaczyć fragment świata człowieka, dla którego pozornie błahe z mojej perspektywy sprawy są wyzwaniem, a niejednokrotnie przeszkodą nie do przeskoczenia. To, co w oczach wielu ludzi wydawać się może dziwactwem, jest codziennością innych. Szkoda tylko, że społeczeństwo, a zwłaszcza najbliżsi najczęściej okazują największy brak zrozumienia...

Łudziłam się, że może te apokaliptyczne wizje będą miały jakąś głębię, a nie same wnętrzności porozwalane po całym Wrocławiu. Uważam, że opis krwawej jatki i niczego poza tym nie jest zbyt pasjonującą lekturą. Zwłaszcza w czasie społecznej kwarantanny. Dialogi są dla mnie płytkie, a opowiadane historie służą jedynie zapychaniu kolejnych stron niepotrzebnym tekstem. Nie zachwyciła mnie ta historia. Może to wina moich osobistych i negatywnych odczuć do postaci, których niestety poznałam pierwowzory. Skucha!

Łudziłam się, że może te apokaliptyczne wizje będą miały jakąś głębię, a nie same wnętrzności porozwalane po całym Wrocławiu. Uważam, że opis krwawej jatki i niczego poza tym nie jest zbyt pasjonującą lekturą. Zwłaszcza w czasie społecznej kwarantanny. Dialogi są dla mnie płytkie, a opowiadane historie służą jedynie zapychaniu kolejnych stron niepotrzebnym tekstem. Nie...

Na działalność Krzysia wpadłam przypadkiem w szkole średniej. W pamięć zapadł mi jeden z odcinków Beczki, w którym wyrażał swoją prześmiewczą opinię na temat ludzi słodzących herbatę. Poczułam się dotknięta, jak tak można naśmiewać się z ludzi słodzących herbatę, zwłaszcza że sama należałam do tego grona! Po pewnym czasie naszła mnie refleksja, po cholerę właściwie słodzę herbatę, skoro przez to nie czuć jej smaku, tylko sam cukier. Robiłam tak tylko dlatego, że zawsze ktoś decydował o tym za mnie, a ja nie dostrzegałam innej możliwości. Od tej pory śledzę poczynania Krzycha na każdej płaszczyźnie. Nieregularnie to fakt, ale jestem pełna podziwu dla jego pasji, estetyki i wrażliwości. Książkę kupiłam sobie jako prezent pod choinkę. I zamiast pisać moją pracę inżynierską, musiałam doczytać do końca. Polecam każdemu, kto choć minimalnie darzy tego pana pozytywnymi uczuciami. Oprócz anegdot z życia czy opisów rozwoju zawodowego wywiad ten uchyla zasłonę do świata influencerskiego biznesu, pokazuje, że za rozpoznawalną medialnie twarzą stoją zwyczajni ludzie z marzeniami, obawami czy problemami. A to, że zarabiają na tym, co im sprawia radość, spełnia poczucie samorealizacji czy pozwala mieć na chleb i coś do chleba w bardziej ekstrawagancki i kreatywny sposób, to wcale nic złego. Więc skoro jest tyle osób, których interesuje życie drugiego człowieka i są w stanie wyciągnąć z prezentowanych treści coś dla siebie to why not?

Na działalność Krzysia wpadłam przypadkiem w szkole średniej. W pamięć zapadł mi jeden z odcinków Beczki, w którym wyrażał swoją prześmiewczą opinię na temat ludzi słodzących herbatę. Poczułam się dotknięta, jak tak można naśmiewać się z ludzi słodzących herbatę, zwłaszcza że sama należałam do tego grona! Po pewnym czasie naszła mnie refleksja, po cholerę właściwie słodzę...