Jeżeli miałabym wybrać jedną jedyną książkę, która będę mogła czytać do końca życia to wybrałabym właśnie "Smutki wszelkiej maści". Dlaczego? Bo nikt tak pięknie nie umie o codzienności i jej trudnach jak Leky. Ta książka to cudowny plasterek, który otula puchatą kołderką emocji i wzmacnia ducha mądrością podaną tak delikatnie, że rozpuszcza w środku, wszystko to, co dotąd było twarde. Pozwala nabrać tak potrzebnego nam dystansu, wzruszyć się i być po prostu cholernie smutnym. Pozwala akceptować całą gamę uczuć kotłujących się na co dzień w naszym miękkim środku.

Ta książka, troszkę wbrew tutułowi, jest szczęściem. Wywołuje uśmiech i daje nadzieję, że jednak człowiek bywa dobry dla drugiego człowieka. To właśnie w niej braciszek wgłębiduch podpowiada, że to ciepło, które rozlewa się po serduchu to coś pięknego. I ja mu uwierzyłam! Fajnie było spotkać nauczyciela chemii, któremu skarpetka marszczy sie pod nicością. Porozmawiać, że strachem, który nie studował medycyny, a zachowywał się jakby pozjadał wszystkie rozumy. Dobrze było ujrzeć dusze do naprawy i smutek, który był wyprowadzany na spacer.

Wiele tu o tajemnicy, która nigdy, nawet na początku, nie była koloru kremowego. Decyzji, która tylko udaje, że chce zostać podjęta. Strachu, który odczuwamy, gdy spełnia się nasze wielkie pragnienie. Złości, która jest niczym innym jak pogniecionym nieszczęściem i pogniecioną samotnością. Ciszy, która nie da sobie nic powiedzieć. No i to lądowanie w pętli oczekiwań. Znacie to, prawda? No to może czas zażyć tabletkę na wdupamienie?

"Smutki wszelkiej masci" to urocza, ciepła i dającą wytchnienie lektura. Ukazująca codzienność tak zwyczajnie i poetycko, że aż można się nią zachłysnąć. Normalizuje i oswaja smutki. Książkę można z powodzeniem czytać fragmentami. Wyrywać mądrości i radości bez planu. Ja po jej przeczytaniu czuję się otulona, ukochana i rozbawiona. Czuję, że wszystko jest na swoim miejscu. Każda emocja została przyjęta z troską i delikatnością.

Mam nadzieję, że zachęciłam Was do sięgnięcia po tę książkę. warto 🤍

Jeżeli miałabym wybrać jedną jedyną książkę, która będę mogła czytać do końca życia to wybrałabym właśnie "Smutki wszelkiej maści". Dlaczego? Bo nikt tak pięknie nie umie o codzienności i jej trudnach jak Leky. Ta książka to cudowny plasterek, który otula puchatą kołderką emocji i wzmacnia ducha mądrością podaną tak delikatnie, że rozpuszcza w środku, wszystko to, co dotąd...

Czekałam na tę książkę o pięknym tytule z niecierpliwością. Miałam duże oczekiwania po wspaniałym 'Śnie o okapi'.

NIestety, tym razem nie jest mi po drodze z autorką. Książka składa się z wielu króciutkich opowiadań/felietonów, takich historyjek o codzienności. Styl pisania nadal jest urzekający, ale sama treść miałka.
Można przeczytać w jeden wieczór, a zapomnieć w drugi.

Czekałam na tę książkę o pięknym tytule z niecierpliwością. Miałam duże oczekiwania po wspaniałym 'Śnie o okapi'.

NIestety, tym razem nie jest mi po drodze z autorką. Książka składa się z wielu króciutkich opowiadań/felietonów, takich historyjek o codzienności. Styl pisania nadal jest urzekający, ale sama treść miałka.
Można przeczytać w jeden wieczór, a zapomnieć w drugi.

Pomna tego jak cudowną lekturą był „Sen o okapi”, rzuciłam się zachłannie na nową książkę Mariany Leky, nie zwracając uwagi na to, że nie jest to w istocie książka, a wydany w książkowej formie zbiór krótkich form, publikowanych wcześniej w niemieckim czasopiśmie „Psychologie heute”. Całość tworzy bardzo przyjemny i miły zestaw mini opowiadań, których bohaterami są sama autorka, członkowie jej rodziny (w której występuje nadprogramowo dużo psychoanalityków) oraz sąsiedzi – współlokatorzy kamienicy, w której Leky mieszka. Ot, drobiażdżki, bardzo sympatyczne i ciepłe, takie – kiedyś funkcjonowało chyba takie określenie – „balsamiki dla duszy”.
Leky chwyta chwile i codzienne zdarzenia, które przytrafiają się każdemu z nas, po czym przerabia je na dowcipne opowieści o tym jak tytułowe smutki wszelkiej maści przerobić na chwile szczęścia. Ponieważ historie te ukazywały się w czasopiśmie psychologicznym, jej obserwacje i wnioski mają taki właśnie, quasi-psychologiczny charakter. Czyta się to świetnie, przede wszystkim dzięki błyskotliwemu poczuciu humoru autorki.
Nie spodziewajcie się jednak zbyt wiele. Tak bowiem jak balsamy szybko się wchłaniają, tak i te drobiażdżki błyskawicznie ulatują z pamięci. Na szczęście pozostaje po nich bardzo miłe wrażenie.

Pomna tego jak cudowną lekturą był „Sen o okapi”, rzuciłam się zachłannie na nową książkę Mariany Leky, nie zwracając uwagi na to, że nie jest to w istocie książka, a wydany w książkowej formie zbiór krótkich form, publikowanych wcześniej w niemieckim czasopiśmie „Psychologie heute”. Całość tworzy bardzo przyjemny i miły zestaw mini opowiadań, których bohaterami są sama...

Bardzo ciepła, zabawna, lekka i przyjemna książka. Opisane w niej sytuacje mogłyby w zasadzie dotyczyć każdego człowieka. Nie zostanie jednak w mej pamięci na długo, to nie jest pozycja, która gdzieś zapada w pamięć.

Bardzo ciepła, zabawna, lekka i przyjemna książka. Opisane w niej sytuacje mogłyby w zasadzie dotyczyć każdego człowieka. Nie zostanie jednak w mej pamięci na długo, to nie jest pozycja, która gdzieś zapada w pamięć.

Miła lektura o codzienności i czerpaniu radości z rzeczy niewielkich. Momentami człowiek uśmiecha się do kartek. Za zachęcającą okładką kryją się krótkie, stanowiące całość opowieści, a w nich czujna narratorka, sympatyczni bohaterowie oraz błyskotliwe maksymy. Autorka wplotła w treść również fakty z własnego życia.

Miła lektura o codzienności i czerpaniu radości z rzeczy niewielkich. Momentami człowiek uśmiecha się do kartek. Za zachęcającą okładką kryją się krótkie, stanowiące całość opowieści, a w nich czujna narratorka, sympatyczni bohaterowie oraz błyskotliwe maksymy. Autorka wplotła w treść również fakty z własnego życia.

Z jednej strony ciężko było mi się wciągnąć w te bardzo krótkie opowieści o mieszkańcach pewnego bloku. Przedstawione historie były bardzo krótkie, tak jak już ktoś zauważył, trochę jak migawki w naszej pamięci, krótkie zapamiętane rozmowy, krótkie sytuacje. Brakowało mi kontekstu i dalszego ciągu.
Z drugiej strony zauważyłam, że w kilku miejscach uśmiecham się pod nosem, a ostatnie opowiadanie wywołało u mnie wzruszenie. Żałowałam, że już koniec tych sympatycznych opowiadań i bohaterów.
Styl autorki niezmiennie bardzo mi się podoba, faktycznie jest jakiś taki ciepły i sympatyczny. Pozwala mi się zrelaksować. Chciałabym poznać więcej jej opowieści, dłuższych niż te.
Coś w tej formie mnie uwierało, nie umiem powiedzieć co. Być może krótkie opowiastki to nie było to czego szukałam. Jednocześnie jestem zadowolona z poznanych bohaterów, nie żałuję czasu poświęconego na tę książkę.

Z jednej strony ciężko było mi się wciągnąć w te bardzo krótkie opowieści o mieszkańcach pewnego bloku. Przedstawione historie były bardzo krótkie, tak jak już ktoś zauważył, trochę jak migawki w naszej pamięci, krótkie zapamiętane rozmowy, krótkie sytuacje. Brakowało mi kontekstu i dalszego ciągu.
Z drugiej strony zauważyłam, że w kilku miejscach uśmiecham się pod nosem, a...

Książka z opowiadaniami, które poprawiają nastrój. Lekka, przyjemna, z przymrużeniem oka, pocieszająca.

Książka z opowiadaniami, które poprawiają nastrój. Lekka, przyjemna, z przymrużeniem oka, pocieszająca.

Wspaniały zbiór felietonów, czasami do śmiechu, czasami łezka się zakręciła. Każdy poruszał ważny aspekt życia, w takiej krótkiej migawce, jakby zatrzymane w obiektywie żeby dobrze się mu przyjrzeć. Czysta się rewelacyjnie, zaprzyjaźniamy się z postaciami, chcielibyśmy być częścią tych opowieści, dobrze się czujemy w ich towarzystwie.

Wspaniały zbiór felietonów, czasami do śmiechu, czasami łezka się zakręciła. Każdy poruszał ważny aspekt życia, w takiej krótkiej migawce, jakby zatrzymane w obiektywie żeby dobrze się mu przyjrzeć. Czysta się rewelacyjnie, zaprzyjaźniamy się z postaciami, chcielibyśmy być częścią tych opowieści, dobrze się czujemy w ich towarzystwie.

Główna bohaterka, jej rodzina, sąsiedzi w krótkich opowiadaniach zmagają się z codziennością: radościami, lękami, przygnębieniem, szczęściem, mniejszymi czy większymi zwycięstwami, dzięki czemu każdy z czytelników może dostrzec w nich własne doświadczenia. Autorka unika pouczeń, przeplatając ważne treści w sposób niezauważony, ale trafiający do czytelnika. Powstała dzięki temu książka, która niesie z sobą ważny przekaz - szczęścia można poszukać w drobiazgach codzienności. Niby nic odkrywczego ale dzięki uważności i empatii autorki. Z opowiadań bije czułość, delikatność, niektóre wprost otulają niczym ciepły, miły koc w zimowe wieczory, oraz koją emocje.

Główna bohaterka, jej rodzina, sąsiedzi w krótkich opowiadaniach zmagają się z codziennością: radościami, lękami, przygnębieniem, szczęściem, mniejszymi czy większymi zwycięstwami, dzięki czemu każdy z czytelników może dostrzec w nich własne doświadczenia. Autorka unika pouczeń, przeplatając ważne treści w sposób niezauważony, ale trafiający do czytelnika. Powstała dzięki...

Zmęczyła mnie ta książka. Doszłam do połowy. Nie mogłam złapać jej rytmu.

Zmęczyła mnie ta książka. Doszłam do połowy. Nie mogłam złapać jej rytmu.