Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Edycja VII 2023:
Ha! Znalazłem dniem wczorajszym w jakiś odmętach Internetów, swoją, starszą notatkę, którą zdarzyło mnie się napisać wcześniej na temat skromnego, pierwszego zbioru mikro-opowiadań autorstwa pana Pawła Sołtysa i zastanawiam się, dlaczego wcześniej nie zamieściłem jej gdzieś, skoro słowa te mają już ponad pięć lat (jeśli teraz mamy 2023 rok)?
Ale do brzegu:
Po krótkiej edycji biegu lat i dat jest to nadal taka, krótka refleksja.

Refleksja o książce w plecaku.
Ale o takiej jednej, jednej specjalnej książce w plecaku.
Wiadomo - różne, dawniejsze dekady nosiły w plecakach/torbach/kieszeniach różne książki, niektóre na przykład "Buszującego..." Salingera, niektóre inne.
Ja sam jeszcze w czasach (parafrazując Klasyka Ochódzkiego) jak byłem młodym Murzynem i grałem w kosza, nasłuchawszy się (fenomenalnego zresztą) wykonania pana Jana Kondraka piosenek Edwarda "Steda" Stachury namiętnie nosiłem w plecaku "Wilka..." Hermanna Hessa. (no bo przecież "Sted" to czytywał, och, och)
Zbyt ikoniczne, nie? 🙂 No pewnie!
Bo i nie o ikoniczność chodzi, a bardziej o coś świeższego, skłaniającego do zadumy.
Chciałbym Państwu gorąco polecić tę niepozorną książeczkę.

Pana Pawła Sołtysa zna się pewnie bardziej jako Pablopavo z formacji "Vavamuffin" z Warszawy.
Nagrywa też solowo. ("Pablopavo & Ludziki", "Pablopavo")
I to właśnie te jego DZIESIĘĆ (jak dotychczas dziesięć i mam nadzieję, że będzie ciągle dużo, dużo więcej) SOLOWYCH płyt kupiło mnie mocno bardzo przez te ostatnie czternaście lat.
Muzycznie Państwo znajo ? - świetnie!
Nie znajo? To Państwo sobie obaczo i poznajo. Polecam z całego, kiedyś-grubszego serduszka.

Książeczkę pod tytułem "Mikrotyki", autorstwa pana Pawła kupiłem zaraz jak wyszła, chyba coś w okolicach końcówki roku 2017-tego.
To dwadzieścia trzy (jeśli jak zwykle nie pomyliłem się w liczeniu) sztuki opowiadań.
Mimo swojej naprawdę mikroskopijnej maleńkości (2 strony nawet czasami) są bogate i przesycone szczegółami. Naładowane wspomnieniami, które mogłyby być wspomnieniami każdego kto na swój własny "realizm magiczny" jakoś pamięta trzy-dwie, ostatnie dekady XX wieku.
Pan Paweł tworzy ciekawy obraz miasta przełomu wieków, tak sugestywny, że pod koniec masz wrażenie spójnego, gęstego wszechświata. Do tego kunsztowny styl Autora, jego aluzje, dygresje powodują, że kiedy kończysz czytać jedną sztukę, odwracasz wzrok w stronę okna i zastanawiasz się, gdzie Ty wtedy byłeś... czy Ty w tamtych latach też coś spierdoliłeś... gdzieś nie zadzwoniłeś... nie poszedłeś... nie dałeś w mordę kiedy trzeba...

Technicznie też jest w porządku: Wydawnictwo Czarne (nie, nie płacą mi za to) twarda okładka, za o ile pamiętam dwie dychy wtedy - i o dziwo teraz też niewiele więcej.
No proszę ja Państwa...
Pamiętam ,że pierwsze dwa razy przeczytałe ciągiem, po kolei - po miesiącu kupiłe drugi egzemplarz, tzw. "aktywny" (bo pierwszy został " reprezentacyjnym półkownikiem" - co u mnie rzadkie jest) i dalej czytam: raz permanentnie, raz urywanie, raz po opowiadaniu, a czasem po jednym zdaniu.
Każdy z utworów mógłby być materiałem na następną, solową płytę, a ci którzy znają twórczość solową Pana Pawła dokładniej, też znajdą sporo odniesień.
Zabieram do plecaka, z rzadka zabieram spacery, a częściej na podróże swoim dziwnym rowerem, zaczynam znać i cytować - oczywiście przez ostatnie pięć lat nawet trochę lepiej, dorobiwszy się nawet autografu od Autora.
A... no i o kotach też ma się rozumieć jest.

Edycja VII 2023:
Ha! Znalazłem dniem wczorajszym w jakiś odmętach Internetów, swoją, starszą notatkę, którą zdarzyło mnie się napisać wcześniej na temat skromnego, pierwszego zbioru mikro-opowiadań autorstwa pana Pawła Sołtysa i zastanawiam się, dlaczego wcześniej nie zamieściłem jej gdzieś, skoro słowa te mają już ponad pięć lat (jeśli teraz mamy 2023 rok)?
Ale do...