Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Arcyciekawa

Arcyciekawa

Jak zwykle Pani Katarzyna pokazała swój kunszt pisarski. Temat trudny, ale czyta się jednym tchem.

Jak zwykle Pani Katarzyna pokazała swój kunszt pisarski. Temat trudny, ale czyta się jednym tchem.

Nie chce nikogo obrażać, ani nie mi oceniać czy ktoś jest święty czy nie i czy coś widzi czy nie widzi, tym bardziej, że mi do świętości daleko :) wiec to tylko moja skromna opinia. Książka dla mnie była jak pamiętnik schizofrenika, nie chce żeby to zabrzmiało w sposób obraźliwy bo absolutnie nie o to mi chodzi. Dałem 4 gwiazdki ponieważ jest dobrze napisana, czyta się ją lekko i przyjemnie. Na pewno dla osób wierzących może być inspiracją, być może dla osób poszukujących również. Mnie przeraża to, że często wzorem świętości jest cierpienie, udręka, poniżanie i bycie sponiewieranym przez życie, nie rozumiem dlaczego wzorem świętości nie mogą być ludzie pełni radości, optymizmu, którzy emanują pozytywną energią i którym wiele rzeczy udaje się osiągnąć? I nigdy nie zrozumiem tego, że Jezus (Bóg) wystawia takich ludzi jak Dolindo na jakieś dziwne próby, albo przekazuje informacje w wizjach, że przez cierpienie danego delikwenta on (Bóg) będzie czerpał z tego jakąś satysfakcję. Być może jestem „za mały” żeby to zrozumieć, a być może O. Dolingo był po prostu na tyle mocno skrzywdzony w dzieciństwie, że jego linią obrony była ucieczka w wizję i wiarę, a rezultatem tego po prostu choroba psychiczna. Reasumując mnie książka bardziej przeraziła niż w jakikolwiek sposób natchnęła czy zainspirowała. Na końcu chciałem przeprosić wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób poczuli się urażeni moim komentarzem książki, nie to było moją intencją.

Nie chce nikogo obrażać, ani nie mi oceniać czy ktoś jest święty czy nie i czy coś widzi czy nie widzi, tym bardziej, że mi do świętości daleko :) wiec to tylko moja skromna opinia. Książka dla mnie była jak pamiętnik schizofrenika, nie chce żeby to zabrzmiało w sposób obraźliwy bo absolutnie nie o to mi chodzi. Dałem 4 gwiazdki ponieważ jest dobrze napisana, czyta się ją...

Wojciech Tochman jak zwykle pokazuje swoją klasę. Mistrz słowa w reportażach!

Wojciech Tochman jak zwykle pokazuje swoją klasę. Mistrz słowa w reportażach!

Książka warta przeczytania, dużo ciekawych rozważań.

Książka warta przeczytania, dużo ciekawych rozważań.

Jeden z lepszych komiksów jakie ostatnio czytałem. Pochłonęła mnie ta historia, ciężko się oderwać.

Jeden z lepszych komiksów jakie ostatnio czytałem. Pochłonęła mnie ta historia, ciężko się oderwać.

Trochę słabsza od poprzedniczki, ale grafiki równie doskonałe.

Trochę słabsza od poprzedniczki, ale grafiki równie doskonałe.

Absolutnie fantastyczna.

Absolutnie fantastyczna.

Tak samo doskonała jak "co lubią uczucia"

Tak samo doskonała jak "co lubią uczucia"

Dałbym 11 gwiazdek, a może i 12

Dałbym 11 gwiazdek, a może i 12

Bardzo dobrze i lekko napisana. Daje do myślenia, utrudnieniem przy czytaniu jest na pewno spora liczba przypisów, które znajdują się na końcu książki więc przy czytaniu korzystałem z 2 zakładek :)

Bardzo dobrze i lekko napisana. Daje do myślenia, utrudnieniem przy czytaniu jest na pewno spora liczba przypisów, które znajdują się na końcu książki więc przy czytaniu korzystałem z 2 zakładek :)

Świetnie napisana, motywująca i inspirująca.

Świetnie napisana, motywująca i inspirująca.

Lektura obowiązkowa

Lektura obowiązkowa

Najlepsza książka Ajahn'a
Bardzo dobrze się czyta, krótka acz treściwa :)

Najlepsza książka Ajahn'a
Bardzo dobrze się czyta, krótka acz treściwa :)

Doskonały komiks, śmiech gwarantowany.

Doskonały komiks, śmiech gwarantowany.

Świetnie się czyta, daje do myślenia, podziwiam charyzmę i siłę woli autora.

Świetnie się czyta, daje do myślenia, podziwiam charyzmę i siłę woli autora.

Książka małowiarygodna, choć takie historie mają prawo się zdarzyć to jednak czuć nosem, że w przypadku tej książki są wymysłem autorki. Napisanie, że islamski samobójca w momencie wysadzania się przeprasza Jezusa Chrystusa jest kolejną przesadą autorki. Język bardzo ubogi, płytki, bez polotu. Słabiutka strasznie ta książka, a szkoda, bo temat bardzo ciekawy.

Książka małowiarygodna, choć takie historie mają prawo się zdarzyć to jednak czuć nosem, że w przypadku tej książki są wymysłem autorki. Napisanie, że islamski samobójca w momencie wysadzania się przeprasza Jezusa Chrystusa jest kolejną przesadą autorki. Język bardzo ubogi, płytki, bez polotu. Słabiutka strasznie ta książka, a szkoda, bo temat bardzo ciekawy.

Czyta się szybki i dobrze, natomiast nic mnie w niej nie zaskoczyło, większość informacji, które pojawiają się w książce są powszechnie znane, trochę odgrzewane kotlety. Odniosłem też wrażenie że trochę napisana z pretensjami jak możesz jeść mięso? Uważam że dużo lepszą pozycją jest Zjadanie Zwierząt.

Czyta się szybki i dobrze, natomiast nic mnie w niej nie zaskoczyło, większość informacji, które pojawiają się w książce są powszechnie znane, trochę odgrzewane kotlety. Odniosłem też wrażenie że trochę napisana z pretensjami jak możesz jeść mięso? Uważam że dużo lepszą pozycją jest Zjadanie Zwierząt.

Arcydzieło

Arcydzieło

Słabiutkie i dość płytkie. Cierpiętniczo egoistyczne z efektem "jaja". Ja, ja i jeszcze raz ja. Odniosłem też wrażenie jakbym czytał trzy te same wierwsze w kółko. Ładnie wydane.

Słabiutkie i dość płytkie. Cierpiętniczo egoistyczne z efektem "jaja". Ja, ja i jeszcze raz ja. Odniosłem też wrażenie jakbym czytał trzy te same wierwsze w kółko. Ładnie wydane.