Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Arcyciekawa

Arcyciekawa

Jak zwykle Pani Katarzyna pokazała swój kunszt pisarski. Temat trudny, ale czyta się jednym tchem.

Jak zwykle Pani Katarzyna pokazała swój kunszt pisarski. Temat trudny, ale czyta się jednym tchem.

Nie chce nikogo obrażać, ani nie mi oceniać czy ktoś jest święty czy nie i czy coś widzi czy nie widzi, tym bardziej, że mi do świętości daleko :) wiec to tylko moja skromna opinia. Książka dla mnie była jak pamiętnik schizofrenika, nie chce żeby to zabrzmiało w sposób obraźliwy bo absolutnie nie o to mi chodzi. Dałem 4 gwiazdki ponieważ jest dobrze napisana, czyta się ją lekko i przyjemnie. Na pewno dla osób wierzących może być inspiracją, być może dla osób poszukujących również. Mnie przeraża to, że często wzorem świętości jest cierpienie, udręka, poniżanie i bycie sponiewieranym przez życie, nie rozumiem dlaczego wzorem świętości nie mogą być ludzie pełni radości, optymizmu, którzy emanują pozytywną energią i którym wiele rzeczy udaje się osiągnąć? I nigdy nie zrozumiem tego, że Jezus (Bóg) wystawia takich ludzi jak Dolindo na jakieś dziwne próby, albo przekazuje informacje w wizjach, że przez cierpienie danego delikwenta on (Bóg) będzie czerpał z tego jakąś satysfakcję. Być może jestem „za mały” żeby to zrozumieć, a być może O. Dolingo był po prostu na tyle mocno skrzywdzony w dzieciństwie, że jego linią obrony była ucieczka w wizję i wiarę, a rezultatem tego po prostu choroba psychiczna. Reasumując mnie książka bardziej przeraziła niż w jakikolwiek sposób natchnęła czy zainspirowała. Na końcu chciałem przeprosić wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób poczuli się urażeni moim komentarzem książki, nie to było moją intencją.

Nie chce nikogo obrażać, ani nie mi oceniać czy ktoś jest święty czy nie i czy coś widzi czy nie widzi, tym bardziej, że mi do świętości daleko :) wiec to tylko moja skromna opinia. Książka dla mnie była jak pamiętnik schizofrenika, nie chce żeby to zabrzmiało w sposób obraźliwy bo absolut...

Rozwiń Zwiń