Pierwsze sto stron i ostatnie kilkadziesiąt o autorze, wszystkim i niczym. Reszta o fizyce, autorze, wszystkim i niczym. Mam sympatię do pana Dragana przez pryzmat jego wystąpień publicznych, ale to nie jest dobra książka popularnonaukowa.

Pierwsze sto stron i ostatnie kilkadziesiąt o autorze, wszystkim i niczym. Reszta o fizyce, autorze, wszystkim i niczym. Mam sympatię do pana Dragana przez pryzmat jego wystąpień publicznych, ale to nie jest dobra książka popularnonaukowa.

Świetnie wytłumaczony pasjonujący temat mechaniki kwantowej, chociaż i tak po skończeniu czytania, magia i niesamowitość świata kwantowego ani na trochę nie straciła na sile. Odejmuje jedno oczko z oceny gdyż nie za bardzo rozumiem sens dorzucenia do książki ostatniego rozdziału który znacznie zbacza z głównego tematu. Tak czy siak, dziękuję Autorowi za intelektualną ucztę którą stanowi ta książka.

Świetnie wytłumaczony pasjonujący temat mechaniki kwantowej, chociaż i tak po skończeniu czytania, magia i niesamowitość świata kwantowego ani na trochę nie straciła na sile. Odejmuje jedno oczko z oceny gdyż nie za bardzo rozumiem sens dorzucenia do książki ostatniego rozdziału który znacznie zbacza z głównego tematu. Tak czy siak, dziękuję Autorowi za intelektualną ucztę...

Najbardziej zaskakujące jest to, że to przedrukowana słowo w słowo poprzednia książka autora, z dopisanym 1 (?) rozdziałem.
Ale nigdzie na okładce ani w recenzji nie znajdziemy uczciwego: "Nowe wydanie starego bestselleru".
Powiela wady poprzedniego Kwantechizmu (za mało fizyki, za dużo autora, ciągłe anegdotki i wtrącenia przeszkadzają),a sprzedawanie starej książki jako nowej ("Wydanie 1") jest imo nieuczciwe.

Najbardziej zaskakujące jest to, że to przedrukowana słowo w słowo poprzednia książka autora, z dopisanym 1 (?) rozdziałem.
Ale nigdzie na okładce ani w recenzji nie znajdziemy uczciwego: "Nowe wydanie starego bestselleru".
Powiela wady poprzedniego Kwantechizmu (za mało fizyki, za dużo autora, ciągłe anegdotki i wtrącenia przeszkadzają),a sprzedawanie starej książki...

Taka książka powstaje, gdy wybitny umysł łączy się z wielkim darem słowa.

Taka książka powstaje, gdy wybitny umysł łączy się z wielkim darem słowa.

Dedykacja „Dla Igora, mojego synka” – nie wiem, czy bardziej wzrusza, czy powoduje konfuzję: no tak, żeby coś takiego jak fizyka uczynić zjadliwym, trzeba mówić jak do dziecka. I tak robi ten niesamowity facet.
Niektóre rzeczy wykształcony człowiek, ma się rozumieć, obczaja, no, powiedzmy, że coś tam gdzieś. Na ten przykład, że światło ma stałą prędkość, albo że czas przyspiesza/zwalnia, w zależności od prędkości i odległości od źródła grawitacji. No, niby tak, ale jak to? Przychodzi więc Dragan, stawia dziwne krzyżyki – i nagle pojmujesz coś! Na przykład, że… no… ten.
Ale to też dobrze, bo przynajmniej tragedia twojego osobistego splątania, przy splątaniu kwantowym i teleportacji (sądziłam dotychczas, że to fantazje),to bułeczka z masełeczkiem. Dowiedziałam się, że ja, jak każdy inny obiekt, z cząstkami kwantowymi na czele, poruszam się jednocześnie po wszystkich możliwych drogach (tylko że wygaszam dzięki interferencji moje równoległe byty poza drogą najkrótszą, dzięki czemu pozostaję w mym życiu sama). A ogarniam to dzięki świadomości, która ma zdolność czynienia pewnych obserwacji, zmieniających, rzecz jasna, stan kwantowy spraw. Czym jest świadomość – nie wiemy. Może HAL kiedyś nam to objaśni.
Nikt nie twierdzi, a Andrzej Dragan już na pewno nie, że fizyka jest prosta. Jest za to fascynująca. Stan wglądu w sprawy przez nasze ułomne umysły AD określa tak: „wątpię, aby człowiek w bieżącej, larwalnej fazie swojego rozwoju był w stanie zadać jakiekolwiek fundamentalnie sensowne pytanie.”
Fantastyczna rzecz. Czytając umykamy z topornej newtonowskiej klatki na ludzi i dostajemy bonus – ogląd spraw z punktu widzenia kogoś, kogo sytuacja jest diametralnie wykraczająca poza nią. Np. kto pędzi z prędkością bliską światłu, albo… szybciej! Albo (to olśniewająco piękne objaśnienie) stajemy się jednym z elementów świata poruszających się w czasie w różnych kierunkach: wyobraźnia nie ma tu granic. Gdybym trafiła na Antymonikę poruszającą się w czasie w przeciwnym kierunku – uległabym po prostu anihilacji. Co wtedy? Piękne!

Dedykacja „Dla Igora, mojego synka” – nie wiem, czy bardziej wzrusza, czy powoduje konfuzję: no tak, żeby coś takiego jak fizyka uczynić zjadliwym, trzeba mówić jak do dziecka. I tak robi ten niesamowity facet.
Niektóre rzeczy wykształcony człowiek, ma się rozumieć, obczaja, no, powiedzmy, że coś tam gdzieś. Na ten przykład, że światło ma stałą prędkość, albo że czas...

Dla tej książki kupiłem czytnik ebook'ów i ogóle ponownie zacząłem czytać. Na Pana Andrzeja trafiłem na YT gdzie zainteresowałem się teorią fizyki kwantowej. Książka w sposób lekki próbuje przedstawić kwintesencję fizyki kwantowej. Nie jest to podręcznik akademicki z wzorami, itd.

Dla tej książki kupiłem czytnik ebook'ów i ogóle ponownie zacząłem czytać. Na Pana Andrzeja trafiłem na YT gdzie zainteresowałem się teorią fizyki kwantowej. Książka w sposób lekki próbuje przedstawić kwintesencję fizyki kwantowej. Nie jest to podręcznik akademicki z wzorami, itd.

Lubię książki na ten temat, ta dla mnie została napisana w sposób najbardziej przystępny.

Lubię książki na ten temat, ta dla mnie została napisana w sposób najbardziej przystępny.

Eklektyczny umysł Dragana znajduje ujście nie tylko w byciu na świeczniku i wywiadach w mediach. Książka to jedna z jego mocniejszych wytworów, składająca w prostą całość złożoność fizycznych osiągnięć XX i XXI wieku. Wszystko bez tych przeklętych wzorów, natomiast ze Feynmanowym sznytem. Serdecznie polecam 2.0 jeśli ktoś nie czytał oryginalnego Kwantechizmu - 2.0 to tak dla przypomnienia jak ktoś jednak przeczytał.

Eklektyczny umysł Dragana znajduje ujście nie tylko w byciu na świeczniku i wywiadach w mediach. Książka to jedna z jego mocniejszych wytworów, składająca w prostą całość złożoność fizycznych osiągnięć XX i XXI wieku. Wszystko bez tych przeklętych wzorów, natomiast ze Feynmanowym sznytem. Serdecznie polecam 2.0 jeśli ktoś nie czytał oryginalnego Kwantechizmu - 2.0 to tak...

Autor przemówił ludzkim językiem, by wytłumaczyć nagiej małpie o co cho z tym wszystkim wokół. Oczywiście to troszeczkę, które zostało poznane. Wystarczy, by nie dowierzać, fascynować się i frustrować (alejaktotak?!)

Autor przemówił ludzkim językiem, by wytłumaczyć nagiej małpie o co cho z tym wszystkim wokół. Oczywiście to troszeczkę, które zostało poznane. Wystarczy, by nie dowierzać, fascynować się i frustrować (alejaktotak?!)

O tej książce mogę powiedzieć jedno: aaaaa. AAAAA. AaAAaAaą.

Ze wszystkich przedmiotów szkolnych najmniej wchodziła mi fizyka. Więc dla mnie ta książka nie nadaje się do poduszki, jak zazwyczaj lubię.

Ale muszę przyznać, że autor tłumaczy bardzo zawiłe sprawy w bardzo przystępny sposób. Nagle człowiek zdaje sobie sprawę, że w jakimś ułamku procenta rozumie tę tragiczną fizykę kwantową!

W sumie ciężko mi wystawić jednoznaczną opinię, bo część książki po prostu nie zrozumiałam. Ale pozostałe fragmenty sztos, bawiłam się świetnie.

O tej książce mogę powiedzieć jedno: aaaaa. AAAAA. AaAAaAaą.

Ze wszystkich przedmiotów szkolnych najmniej wchodziła mi fizyka. Więc dla mnie ta książka nie nadaje się do poduszki, jak zazwyczaj lubię.

Ale muszę przyznać, że autor tłumaczy bardzo zawiłe sprawy w bardzo przystępny sposób. Nagle człowiek zdaje sobie sprawę, że w jakimś ułamku procenta rozumie tę tragiczną...