Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To było moje pierwsze spotkanie z tą autorką i na pewno nie ostatnie.
Nie jest to łatwa historia. Pierwsze co uderzyło mnie w trakcie czytania to to, że życie Natalie było po prostu szare... Presja ze strony rodziców, tona zajęć dodatkowych, walka o oceny, choć tak naprawdę Nat nie miała kompletnie pojęcia co chciałaby studiować, za to jej rodzice próbowali popychać ją w swoje ślady. Nie ukrywam, że momentami potrafiłam się bardzo mocno utożsamić z główną bohaterką. Presja wyboru swojej przyszłości w wieku lat nastu potrafi być naprawdę przytłaczająca.
Inna rzecz, która mnie dobijała: Natalie przyjmuje wszystko na klatę, ale skupia się tak bardzo na usatysfakcjonowaniu rodziców i spełnieniu ich oczekiwań, żeby dali jej spokój, że kompletnie nie myśli o tym kim chce być. Plus oczywiście "co ludzie powiedzą". Jest to bardzo przemyślanie napisana historia i świetnie się ją czyta. Główni bohaterowie są wielowymiarowi, choć wkurza mnie, że Natalie więcej wyciąga z Blaise'a, a sama niewiele mu o sobie mówi.
Czego mi brakowało: więcej spotkań z jego znajomymi, więcej buntu z jej strony. Trochę mi się zacierają już wspomnienia, bo przeczytałam ciągiem oba tomy, ale oba są świetnie napisane.

To było moje pierwsze spotkanie z tą autorką i na pewno nie ostatnie.
Nie jest to łatwa historia. Pierwsze co uderzyło mnie w trakcie czytania to to, że życie Natalie było po prostu szare... Presja ze strony rodziców, tona zajęć dodatkowych, walka o oceny, choć tak naprawdę Nat nie miała ...

Rozwiń Zwiń

Już dawno nie czytałam nic od Cassandry Clare. Przeczytałam "Diabelskie Maszyny" i później jakoś żadna jej kolejna książka mnie nie zainteresowała. Gdy jednak przypadkiem trafiłam na "Łańcuch ze złota" w bibliotece, nie mogłam się oprzeć.
Czy był to dobry wybór? Zdecydowanie.
Polubiłam prawie wszystkich bohaterów, przy czym bardzo przeszkadza mi to, że każdy ma przed każdym tajemnice i tak naprawdę mimo tego, że się przyjaźnią to nie są ze sobą szczerzy.
Brakowało mi więcej scen z Willem i Tessą - widać, że ich postaci są zepchnięte na margines, żeby scenę zajęły tylko ich dzieci i ich przyjaciele.
Trochę przeszkadza mi, że Tatiana i Grace to postacie bardzo płaskie. Nie ma w nich ani jednej pozytywnej cechy, która w jakiś sposób wzbudza do nich sympatię.
Czasem retrospekcje robiły wg mnie zamieszanie, bo tak naprawdę nie było wprost podanego roku, w którym dzieje się historia, a w retrospekcjach był podany, więc ciężko było z początku dobrze wyliczyć wiek bohaterów.
Nie mniej fabuła jest tak wciągająca, że szybko sięgnę po drugi tom.

Już dawno nie czytałam nic od Cassandry Clare. Przeczytałam "Diabelskie Maszyny" i później jakoś żadna jej kolejna książka mnie nie zainteresowała. Gdy jednak przypadkiem trafiłam na "Łańcuch ze złota" w bibliotece, nie mogłam się oprzeć.
Czy był to dobry wybór? Zdecyd...

Rozwiń Zwiń

Jestem zawiedziona. Pierwszy tom był według mnie świetny. Bardzo chciałam wiedzieć co dalej. A drugi... Niestety wypadł dużo gorzej. Zakończenie było totalnie rozczarowujące. Co prawda autorka dała wskazówkę na początku wrzucając Platona-wampira, ale byłam na tyle głupia, że dałam się zwieść, że to tylko "drobny szczegół". Tym mocniej zabolało mnie zakończenie, bo spójrzmy prawdzie w oczy - nie sięgnęłam po tę książkę, bo liczyłam na wątek wampirów - wprost przeciwnie, liczyłam na mieszankę różnych mitologii, Biblii i historii starożytnej. Nie chciałam wampirów...
Do tego przykro mi z powodu postaci Seta - nie rozumiem czemu musiał pozostać "złym i podstępnym", tak bardzo nie rozumiem.
Najbardziej w tej części lubiłam Kimmy, ale jej wątek z Horusem był bez sensu - czekałam aż wreszcie się dogadają, ale nie, ich kłótnie nic nie wniosły do ich relacji (ani nie powiedzieli sobie, że sorry, nic z tego nie będzie, ani nie rzucili się na siebie z pożądaniem. On był dla niej chamski, ona udawała, że to okej).
Azrael-Nefertari: ... wolałam ich relację w poprzedniej części. Ktoś poniżej podsumował to bardzo trafnie: myśli Azraela ograniczały się do 2 rzeczy: albo myślał o Neith albo myślał o tym co chce zrobić Nefertari. Chcieć ciastko i mieć ciastko. A Nefertari co jak co, ale szybciutko wszystko mu przebaczyła "bo życie ludzkie jest za krótkie".
Liczyłam, że wydarzy się tu coś innego. Nefertari ledwo spotyka kogoś, kto jej daje wskazówkę co do Pierścienia, a potem przy pierwszej rozmowie z bożkami papla im wszystko mimo, że przecież jeszcze niedawno ją okłamali i czuła się marionetką i nie chciała mieć już z nimi nic wspólnego.
Przez to wszystko nie jestem pewne czy w ogóle sięgnę po trzeci tom, bo trochę się obawiam, że będzie jeszcze gorzej.

Jestem zawiedziona. Pierwszy tom był według mnie świetny. Bardzo chciałam wiedzieć co dalej. A drugi... Niestety wypadł dużo gorzej. Zakończenie było totalnie rozczarowujące. Co prawda autorka dała wskazówkę na początku wrzucając Platona-wampira, ale byłam na tyle głupia, że dałam się zwie...

Rozwiń Zwiń