Książka napisana przez młodego, niespełna dwudziestokilkuletniego Larkina zadziwia swoją ogromną dojrzałością i niezwykłą plastycznością języka, wyraźnie dając odczuć, że pisana jest przez poetę. Nietypowy, niemalże liryczny i bardzo rozbudowany sposób przedstawienia jednego dnia z życia głównej bohaterki pozwala czytelnikowi zaznać nieznanych mu emocji i błądzić w zakamarkach ludzkiej duszy.

Autor świetnie realizuje swój zamiar nostalgicznej podróży po ludzkiej psychice zawierając tytułowe zimowe królestwo na każdej stronie swojej powieści. Odczuwamy bowiem chłód fizycznie, w sferze uczuć, w relacjach międzyludzkich i w psychologicznej warstwie przedstawionych postaci.

Wbrew pozorom ta prosta historia i taka w sumie nijaka, ubrana w odpowiednie i bardzo subtelne słowa sprawia, że czyta się ją jak poemat, rozbudowany utwór poetycki silnie oddziaływujący na nasze wrażenia estetyczne.

Nie jest to taka sobie poczytajka, dlatego nie każdemu przypadnie ona do gustu, aczkolwiek ze względu na jej głębię i wartości literackie warta lektury.

Polecam

Książka napisana przez młodego, niespełna dwudziestokilkuletniego Larkina zadziwia swoją ogromną dojrzałością i niezwykłą plastycznością języka, wyraźnie dając odczuć, że pisana jest przez poetę. Nietypowy, niemalże liryczny i bardzo rozbudowany sposób przedstawienia jednego dnia z życia głównej bohaterki pozwala czytelnikowi zaznać nieznanych mu emocji i błądzić w...