Robinson w Bolechowie

Ciężko jest ocenić książkę którą przeczytało się w połowie.....i bynajmniej nie zamierzam jej dokończyć......
Książka na samym początku bardzo dużo obiecuje, jest ciekawa historia człowieka który wiedział za dużo i z tą tajemnicą się bynajmniej nieodpowiednim osobom nie wydał, nie opowiadał...inna historia człowieka który się pogubił, ale to bardzo się pogubił i zaczął w końcu prostować swoją krętą drogę życia....jest i inny człowiek obserwator, artysta, przenoszący to wszystko co widzi i dostrzega na papier, niezwykle wrażliwy.....każdego z nich cechuje wyjątkowa wrażliwość/ każdego inna , paradoks, ale coś ich łączy /, obserwacja życia, silna potrzeba odnalezienia siebie samego i świata który nas otacza..., niezrozumienie, niedopasowanie do tego akurat świata otoczenia które nas obejmuje... kobiety jakże różne jakże kobiece, tajemnicze, znajome i nieznajome....ludzie tacy jak wszędzie.....świat pełny, inny, inaczej obserwowany, inaczej, różnorako odbierany..... a potem jest już nudno….za dużo słów…..domysłów……nie dałem rady. Za pierwszą połowę pozwolę sobie wystawić wysoką notę……za drugą opuszczę kotarę milczenia….

Ciężko jest ocenić książkę którą przeczytało się w połowie.....i bynajmniej nie zamierzam jej dokończyć......
Książka na samym początku bardzo dużo obiecuje, jest ciekawa historia człowieka który wiedział za dużo i z tą tajemnicą się bynajmniej nieodpowiednim osobom nie wydał, nie opowiadał...inna historia człowieka który się pogubił, ale to bardzo się pogubił i zaczął w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocna ósemka! Powieść w stylu jaki lubię: pełna niedopowiedzeń, tajemnic i przemilczeń, przez co trudna w odbiorze. Ale to literatura wyższych lotów. Zdziwiło mnie jedynie to, że została przeceniona na 9,99 zł w... Biedronce. Na pewno jest warta o wiele, wiele więcej. Pozostaję w zachwycie i urzeczeniu!

Mocna ósemka! Powieść w stylu jaki lubię: pełna niedopowiedzeń, tajemnic i przemilczeń, przez co trudna w odbiorze. Ale to literatura wyższych lotów. Zdziwiło mnie jedynie to, że została przeceniona na 9,99 zł w... Biedronce. Na pewno jest warta o wiele, wiele więcej. Pozostaję w zachwycie i urzeczeniu!

Pokaż mimo to

Brak słów, by oddać zachwyt nie popadając w banał.
Wszystkie czytelnicze zmysły zostały dopieszczone.
Uwielbiam takie pisanie!

Brak słów, by oddać zachwyt nie popadając w banał.
Wszystkie czytelnicze zmysły zostały dopieszczone.
Uwielbiam takie pisanie!

Pokaż mimo to

Pierwsza polska książka nagrodzona Angelusem nie może być zła, myślałem sobie, albo może nie myślałem, tylko przeczuwałem, albo przynajmniej wydawało mi się, że myślę lub przeczuwam, pewność odeszła na zawsze albo i zawsze była ułudą. Dokoła hula wiatr, porywa drobinki piasku i kurzu, układa je w w chwilowe konfiguracje, które na pewno coś znaczą, ale nie potrafię odgadnąć, co ani dlaczego.
Trochę zaniepokoiła mnie wzmianka autora o zawartych w książce nawiązaniach do innych tekstów kultury, wsparta ochoczym wyliczeniem tychże przez Marcina Bełzę w recenzji zamieszczonej w Małym Formacie. W ich świetle intertekstualność "Robinsona" wyrastała na jego główny filar, gdy tymczasem powieść powinna się bronić jako samodzielne dzieło. Na szczęście "Robinson" broni się znakomicie.
To spójna, antyheraklitejska w wymowie opowieść o pozorności zmiany, o powtarzaniu społecznych schematów pod nowymi nazwami. Ale i doskonałe, autorskie wygranie starego motywu samotności artysty, niejako mimochodem kwitujące polskie doświadczenie XX wieku, spisane przy użyciu bogatego i melodyjnego języka. Od dziś wiem, że Płaza - znaczy fraza.

Pierwsza polska książka nagrodzona Angelusem nie może być zła, myślałem sobie, albo może nie myślałem, tylko przeczuwałem, albo przynajmniej wydawało mi się, że myślę lub przeczuwam, pewność odeszła na zawsze albo i zawsze była ułudą. Dokoła hula wiatr, porywa drobinki piasku i kurzu, układa je w w chwilowe konfiguracje, które na pewno coś znaczą, ale nie potrafię odgadnąć,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zadziwiające, jak bardzo mnie to wszystko nie obeszło. Ale po kolei...
Zacznę od tego, że mamy tutaj do czynienia z niebywale specyficznym typem narracji: potok słów, skąpe dialogi, chaos fabularny, płynne zmiany percepcji. Momentami trudno zorientować się, kto jest kim i jakie zależności łączą poszczególne postaci. Słowem, jeden wielki bałagan. Co gorsza, autor jedynie odhacza pewne sytuacje oraz fragmenty z życia bohaterów, nie zatrzymując się w nich na dłużej. Ten zabieg tylko pogłębia wrażenie szczątkowości i fragmentaryczności całej historii – trochę jak 3-godzinny film puszczony w trybie przyspieszonym. Na dodatek, z marnie wykreowanymi postaciami, które nijak nie zachęcają do pozostania w tym świecie, bo tutaj także o żadnym pogłębionym rysie nie może być mowy.

Tytułowy bohater, Robert, jest utalentowanym malarzem, którego rola sprowadza się wyłącznie do biernej obserwacji. Jego osobowość wydaje się całkowicie rozmyta i wyblakła, o czym najdobitniej świadczy fakt, że więcej wiemy o namalowanych przez niego twarzach, niż o nim samym. Mężczyzna godzi się na wszystko, co podsuwa mu los, nie ma w nim żadnej ikry i samoświadomości. Do samego końca nie wyjawia zresztą, czym podyktowane są jego decyzje oraz wybory życiowe (o ile w ogóle działaniom tym towarzyszy jakaś refleksja). Krótko mówiąc, w życiu Roberta rzeczy się po prostu dzieją – zupełnie bez udziału jego woli.

Najbardziej tajemniczą postacią, mającą zarazem największy potencjał, jest Franciszek; mężczyzna zepchnięty na margines z uwagi na swoje mało chlubne wyczyny i gwałtowny charakter. Czytelnik nie ma wglądu w jego odczucia, o ile w ogóle takowe posiada. Nie wie, co go napędza i definiuje jako człowieka. Przyznaję, do pewnego momentu udało mu się podtrzymać moje zainteresowanie. Szkoda tylko, że na przestrzeni lat ta postać w ogóle nie ewoluuje. O Franciszku nie wiemy zatem nic; od początku do końca stanowi jedną wielką niewiadomą, a to może powodać lekki zawód. Co zaś się tyczy postaci żeńskich, dopiero w połowie nabierają wyraźniejszych zarysów, ale to i tak za mało, by ich los miał mnie w jakimkolwiek stopniu obejść.

Cały ten potok słów jest jak jeden wielki bełt; liczne powtórzenia i rwane dialogi nie mają żadnego uzasadnienia fabularnego, chyba że głównym założeniem było wzniecenie irytacji w czytelniku. Gdzie tu zamysł? Dokąd ta historia zmierza? Czyżby chodziło wyłącznie o odmalowanie barwnego tła epoki? Jeżeli tak, dobór środków wyrazu był kompletnie nietrafiony.

Zadziwiające, jak bardzo mnie to wszystko nie obeszło. Ale po kolei...
Zacznę od tego, że mamy tutaj do czynienia z niebywale specyficznym typem narracji: potok słów, skąpe dialogi, chaos fabularny, płynne zmiany percepcji. Momentami trudno zorientować się, kto jest kim i jakie zależności łączą poszczególne postaci. Słowem, jeden wielki bałagan. Co gorsza, autor jedynie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skoruń lepszy.

Skoruń lepszy.

Pokaż mimo to

Płaza, pisarz, którego znają nieliczni. A szkoda. Szkoda, bo jest to wybitny człowiek o niebywałej inteligencji, delikatności oraz widzeniu. Do tego wystarczy dodać jego dobry fach i mamy coś, co mogę nazwać perełką w okładkach. "Robinson..." jest powieścią na poły niewinną, acz trudną do zakwalifikowania. Wymyka się zakatalogowaniu, odstaje nieco. To powieść, która zachęca tych, co szukają w książkach innych miejsc, światów, uczuć i co nie boją się całkowitego wchłonięcia w ową przestrzeń. Powieść uzurpuje sobie prawo do wyłączności, ale jednocześnie zmusza do powolnego czytania. Do kontemplacji i smakowania. Powolnego. Tylko tak można bowiem dostrzec to ukryte w niej piękno i głębie.
A czego żąda od nas? Na początku wczytania się w zdania. Powoli bowiem trzeba się jej "nauczyć" i przyzwyczaić do niej, by potem dać się prowadzić na oślep. I choć z każdą stroną rośnie w czytelniku przeczucie coraz ciężej stawianych kroków, to i tak brnie dalej. Czy to ciekawość? Czy może brawura? A może to tylko chęć kolejnej przygody?

Oto poznajemy losy trzech mężczyzn i trzech kompletnie różnych kobiet. Tak, one też mają tu dużo do powiedzenia, czasem do wypłakania, a nawet do wykrzyczenia. Jest matka, Łucja, dożywająca sędziwego wieku, zapadająca się w chorobie. Jest ona, ona jedyna, do której wraca on, Robert. O której myśli on, tęskni nie przyznając się do tego, o której nawet marzy. To Urszula, córka kamieniarza Franciszka. I jest ta trzecia, kobieta z miasta, znawczyni dzieł sztuki i awangardy, Julia.
Ta książka nie istniałaby bez żadnej z tych postaci. Gdyby wyciąć z niej hrabiego, czy Franciszka... To nie byłaby ta sama powieść, nie ta fabuła, nie taki miałaby oddźwięk. Na kartach muszą być oni i tylko oni. I chyba dlatego personalizacja nie jest łatwa. Wręcz niemożliwa, bo jak wytłumaczyć fakt, że wchodzi się w osobowość wszystkich jednocześnie? Jestem Urszulą, ale patrzę oczami Łucji. Czuję gorycz hrabiego i jednocześnie rozdarcie patrzącego na jego śmierć. Trudno jest przywdziać buty jednego z bohaterów. Dlatego lepiej nie próbować. Nasze emocje rozszczepiają się na wszystkich i wszystko jednocześnie. I to jest chyba jej piękno.
Nie chcę pisać dokładnie o treści. To zbyt trudne, ale i niepotrzebne.
Ta powieść żyje we mnie cały czas. Wraca w najmniej oczekiwanych momentach. Każe szukać sobie podobnych, czy to w trudnych tematach, skrywanych tajemnicach, czy klimacie wsi i gnuśności ludzkiej natury. Tu żyje się ciężko, wręcz trudno, a mieszkańcy przeżywają relacje i ból znacznie głębiej, niż nam się wydaje. Uczucia trawią ich trzewia, palą wnętrza, samotność pazurami otacza ich jak linami. Trudno się ocknąć po takiej dawce emocji, jaką daje "Robinson..".

Powieść nie dla każdego.
Trudna, wymagająca perła literatury.
Pełna sekretów, niedomówień i ... skrywanej samotności, której się każdy wstydzi.

Płaza, pisarz, którego znają nieliczni. A szkoda. Szkoda, bo jest to wybitny człowiek o niebywałej inteligencji, delikatności oraz widzeniu. Do tego wystarczy dodać jego dobry fach i mamy coś, co mogę nazwać perełką w okładkach. "Robinson..." jest powieścią na poły niewinną, acz trudną do zakwalifikowania. Wymyka się zakatalogowaniu, odstaje nieco. To powieść, która zachęca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie lubię takich książek. Strony wypełnione słowami dla samych tylko słów. Literatura dla literatury.

Nie lubię takich książek. Strony wypełnione słowami dla samych tylko słów. Literatura dla literatury.

Pokaż mimo to

„Robinson w Bolechowie” przyciągał mnie od momentu, gdy stanął na półce. Przyciągał mnie moim serdecznym Wyethem, bardzo byłam ciekawa jak Autor wykorzysta obrazy z Helgą w swojej książce. Wydawało mi się też, że powieść będzie wymagała spokoju i skupienia. I tak było, trzeba się książce oddać i chłonąć ją wszystkimi zmysłami: jest niezwykle plastyczna, można zobaczyć to co Autor maluje słowem, trzeba się wsłuchać w wyłuskane z niebytu frazy ułożone w kunsztowne zdania; przy odrobinie dobrej woli można poczuć teksturę obrazu.
Właściwie wszystko mi się w tej książce podoba (co wyraziłam ilością gwiazdek), szczególne jednak wrażenie zrobiła na mnie postać milczącego, kamiennego wszechwiecznego Franciszka odmalowanego oczami Roberta. Pięknie można go było sobie zwizualizować, jego siłę, zwalistą sylwetkę.
Gdyby spojrzeć na powieść dychotomicznie to jednak bardziej podobała mi się część historyczna od współczesnej oraz zdecydowanie wolałam część wiejską od miejskiej. Bogactwo tropów, odniesień, znaczeń i sensów cechuje jednak całość dzieła.
Trzeba tej książce poświęcić czas i uwagę, smakować powoli. Ogromnie jestem wdzięczna Autorowi, że potraktował mnie jako czytelnika, poważnie; z niecierpliwością czekam na kolejną książkę. Z pewnością wrócę też do tej niebawem. Zachęcam do zanurzenia się w bolechowski świat.

„Robinson w Bolechowie” przyciągał mnie od momentu, gdy stanął na półce. Przyciągał mnie moim serdecznym Wyethem, bardzo byłam ciekawa jak Autor wykorzysta obrazy z Helgą w swojej książce. Wydawało mi się też, że powieść będzie wymagała spokoju i skupienia. I tak było, trzeba się książce oddać i chłonąć ją wszystkimi zmysłami: jest niezwykle plastyczna, można zobaczyć to co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść napisana z wielkim rozmachem - pod wieloma względami. Jest przedsięwzięciem na poziomie formalnym, bowiem Płaza wyraźnie buduje bardzo autonomiczny styl i język, trudny, trzeba przyznać, w który należy wejść, dać się ponieść i hipnotyzować, aby przestał wadzić i stawiać opór. Rozmach mamy tu również w kwestii intertekstualności "Robinsona..."; powieść jest arcybogata w nawiązania do dawniejszej jak i nowszej kultury, zwłaszcza polskiej i amerykańskiej literatury i sztuki, z poczesnym miejscem dla Andrew Wyetha czy Brunona Schulza. Jeszcze inną płaszczyzną wielkości powieści jest sama jej fabularna treść - rozpięta między późnym międzywojniem, a początkami drugiej dekady XXI wieku, stanowiąca panoramę trudnych polskich dziejów tego czasu. Skala otwieranych w powieści wątków to także ostatni, lecz nie mniej ważny, wymiar jej rozmachu - mamy tu refleksję o czasie, sztuce, miłości, powinności, stosunkach społecznych, traumie, rodzinie, zapewne również o wielu innych wątkach, ale chyba przede wszystkim o powrocie. Bo to właśnie powrót jest punktem wyjścia i dojścia całej powieści. Powrót który ujawnia prawdziwą naturę trwania - niezmienności emocji i relacji, zarówno na mikro- jak i makro-poziomie, które mogą przybierać różne szaty, lecz pozostaną, nawet mimo rewolucji, po prostu tożsame. "Robinson w Bolechowie" jest więc opowieścią głęboko osadzoną w kulturze i historii, która podejmuje się dialogu z tradycją, aby ujawnić jej fundamentalną naturę - wszystko trwa. Naprawdę wielka i ważna powieść.

Powieść napisana z wielkim rozmachem - pod wieloma względami. Jest przedsięwzięciem na poziomie formalnym, bowiem Płaza wyraźnie buduje bardzo autonomiczny styl i język, trudny, trzeba przyznać, w który należy wejść, dać się ponieść i hipnotyzować, aby przestał wadzić i stawiać opór. Rozmach mamy tu również w kwestii intertekstualności "Robinsona..."; powieść jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to