Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Dla takich chwil się żyje.
- To znaczy?
- Dla rzeczy, które nas wytrącają z równowagi.

Przypudrowała nos i brodę, w żaden sposób nie umniejszając swojej nieatrakcyjności.

To, że nie widzę sensu w robieniu czegokolwiek, nie znaczy, że widzę sens w nicnierobieniu.

Widok masy dobrze bawiących się ludzi zawsze mnie przygnębia.

Życie nie będzie już tak przyjemne jak dawniej. Będzie ciaśniejsze, mniej różnorodne, bardziej przewidywalne. Nie czekają jej niespodzianki. Nikomu już nie zaufa. Nikogo nie pokocha. A kiedy przyjdzie na nią czas, umrze, nie tylko nie zrobiwszy, podobnie jak większość ludzi, niczego wartościowego, ale też nie zrobiwszy niczego, co chciała zrobić.

Może byś zabrał samego siebie na przechadzkę?

Nie szukajcie, a nie znajdziecie.

Zamknięto drzwi i okna, zaciągnięto zasłony, by zatrzymać we wnętrzu ciepło i światło.

Ani jedna, ani druga nie miała do powiedzenia nic, dla czego warto by było zadać sobie trud mówienia.

Świat bowiem jakby nieco się usunął, stracił swą bezpośredniość, jak barwny wzór blaknący po wielu praniach. Stał się jak zimowy pejzaż odmalowany neutralnymi barwami albo nadbrzeżny nokturn w wielu odcieniach szarości, jednak nie tak piękny jak one. (…) Świat, który zwykła tak wychwalać, sycić się nim, wikłać się wen, odsunął się i nie czuła się już jego częścią. Odtąd, jeśli potrzebowała pocieszenia, musiała pocieszyć się sama; jeśli miała być szczęśliwa, szczęście musiało zapłonąć za sprawą jej własnej natury. Krótko mówiąc, ludzie zdawali się nie oddziaływać na nią, nie mogli jej w niczym pomóc, a zatem jeśli miała żyć dalej, musiała czerpać siły po temu wyłącznie z samej siebie.

Zima tymczasem trwała. Nie była romantyczna ani malownicza: śnieg, powabny na wsi, w mieście miał już parę dni: rozdeptywano go na brązowy proszek i spychano łopatami do rynsztoków. Tam, gdzie leżał nietknięty, na wypalonych budynkach, dachach składów czy szop warsztatów kolejowych, sprawiał, że zdawały się jeszcze bardziej zaniedbane i ponure.

Życie nie będzie już tak przyjemne jak dawniej. Będzie ciaśniejsze, mniej różnorodne, bardziej przewidywalne. Nie czekają jej niespodzianki. Nikomu już nie zaufa. Nikogo nie pokocha. A kiedy przyjdzie na nią czas, umrze, nie tylko nie zrobiwszy, podobnie jak większość ludzi, niczego wartościowego, ale też nie zrobiwszy niczego, co chciała zrobić.