Edytorski koszmar. Edytorski koszmar, a jednocześnie jedna z najważniejszych książek o popkulturze jaka powstała. I to nie tylko w ostatnich latach. Edytorski koszmar, gdzie pierwszy błąd pojawia się już na okładce, a jednocześnie praca, która powinna stać na półce obok „Please Kill Me. Punkowej historii punka” Legsa McNeila i Gillian McCain, „Wszyscy kochają nasze miasto. Historii grunge’u z pierwszej ręki” Marka Yarma, „Podrzyj, wyrzuć, zacznij jeszcze raz. Postpunk 1978-1984” i „Retromanii. Jak popkultura żywi się własną przeszłością” Simona Reynoldsa oraz „!966. Rok, w którym eksplodowała dekada” i „England’s Dreaming” Historii Punk rocka” Jona Savage’a, który jest tu zresztą jednym z narratorów. Co więcej, w odróżnieniu od tych książek, „Sweet Dreams” nie zajmuje się demitologizacją oraz porządkowaniem wiedzy o powszechnie znanych i szanowanych zjawiskach pop. Praca Jonesa przypomina zjawisko pamiętane tylko przez hardkorowych fanów oraz znawców popkultury. Zjawisko zresztą zwykle traktowane z pobłażliwym uśmieszkiem lub wzruszeniem ramion. Jones rzuca na nie zupełnie nowe światło. Robi to tak przekonująco, że po lekturze tej książki nikt już chyba nie spojrzy z politowaniem na takie matuzalemy pop, jak Duran Duran, Spandau Ballet, ABC czy Orchestral Manoeuvres in the Dark. Autor i jego rozmówcy udowadniają, że – wbrew obiegowej opinii lansowanej przez fanów „dobrego, starego rocka” – nie były one wykwitem tandeciarstwa w jednym z najbardziej obciachowych okresów w popkulturze; że są czymś większym i ważniejszym. Pokazują też, że czasy ich świetności także obciachowe nie były. Jasne, wielkie marynary z poduszkami wszytymi w ramiona i bardzo duże, bardzo przepracowane fryzury mogą dziś śmieszyć, jednak lata 1975-1985 w Wielkiej Brytanii były bardzo istotne dla całego świata. Na pewno dużo ważniejsze niż trwająca tak naprawdę tylko chwilę eksplozja punka z połowy lat siedemdziesiątych, która zresztą była Nowego Romantyzmu oraz kultury klubowej zarzewiem. Co więcej udowadniają, że wpływ tego okresu na współczesność jest większy nawet od rewolucji obyczajowej lat sześćdziesiątych.
Książka Jonesa otwiera oczy i poszerza horyzonty nawet tym, którzy w popkulturze czują się bardzo mocni. Jednak przyjęcie zawartej tu wiedzy wymaga ponadnormatywnego wysiłku. I nie chodzi tu nawet o utrudniającą lekturę – charakterystyczną dla jej polskiego wydawcy, Kagry – redakcyjną nonszalancję.
„Sweet Dreams” jest chaotyczne. Brak w nim płynności. Niektóre wypowiedzi (to historia mówiona) wrzucane są w zaskakujących miejscach. Zamiast posuwać opowieść, stanowią spowalniające, niepotrzebne wtręty. Można odnieść wrażenie, że Jones chciał poupychać wszystko, co mu rozmówcy powiedzieli, a na dodatek nie panował nad obrazem całości. Brak tu też dobrej nawigacji. Książka podzielona jest tylko na części – kolejne lata o których opowiada. Przydałby się precyzyjniejszy podział – na rozdziały/podrozdziały. Ich brak powoduje, że niektóre przeskoki tematyczne są trudne do zrozumienia przy szybszej lekturze.
Jednak warto się wysilić. „Sweet Dreams” to absolutny niezbędnik dla tych, którzy interesują się tym, co dzieje się we współczesnej kulturze masowej. Książka kompletnie przewartościowująca dotychczasową wiedzę i wypełniającą białą dziurę w historii popu. Mimo wad rzecz bliska arcydziełu.

Edytorski koszmar. Edytorski koszmar, a jednocześnie jedna z najważniejszych książek o popkulturze jaka powstała. I to nie tylko w ostatnich latach. Edytorski koszmar, gdzie pierwszy błąd pojawia się już na okładce, a jednocześnie praca, która powinna stać na półce obok „Please Kill Me. Punkowej historii punka” Legsa McNeila i Gillian McCain, „Wszyscy kochają nasze miasto....