Bardzo dobra pozycja dla fanów muzyki. Zbiór anegdot i opowieści, które zdążyłam zapomnieć albo których nie znałam. Na naszych oczach działa się ta historia polskiej piosenki.

Bardzo dobra pozycja dla fanów muzyki. Zbiór anegdot i opowieści, które zdążyłam zapomnieć albo których nie znałam. Na naszych oczach działa się ta historia polskiej piosenki.

Świetny pomysł i bardzo szeroki wachlarz stylistyczny omówionych utworów. To właściwie ostatnie 60-70 lat polskiej muzyki rockowej i popowej w pigułce, w dodatku opisane z bardzo ciekawej perspektywy. Oczywiście - jak każdy z czytelników - własną setkę skonstruowałbym z nieco innych piosenek, ale te zaproponowane przez autorów zostały opisane ciekawie i przekonująco, dzięki czemu moja wiedza o rodzimej popkulturze znacząco wzrosła.

Świetny pomysł i bardzo szeroki wachlarz stylistyczny omówionych utworów. To właściwie ostatnie 60-70 lat polskiej muzyki rockowej i popowej w pigułce, w dodatku opisane z bardzo ciekawej perspektywy. Oczywiście - jak każdy z czytelników - własną setkę skonstruowałbym z nieco innych piosenek, ale te zaproponowane przez autorów zostały opisane ciekawie i przekonująco, dzięki...

„Rozum podrożał, odwaga staniała”. Nie ma Klausa Mitffocha czy Janerki, są za to Mata czy Maria Peszek, znani powszechnie jako ludowi, inteligent pierwszego pokolenia i chłopka z chłopek twórcy antyestablishmentu, niepozbawieni odwagi gdy chodzi o śpiewanie rzeczy całkowicie zgodnych z głównym nurtem. Maria Peszek ma w zestawieniu tyle samo piosenek co Brygada Kryzys! Przecież to jest jakiś epistemologiczny obłęd. Nie wiem jaką odwagą wykazał się Taco Hemingway śpiewając w 2020 „Polskie tango”, kiedy PiS od lat był w medialnej defensywie, wiem natomiast jaką odwagą musiał wykazać się Ciechowski pisząc tekst do „Mamony” (której w omawianej broszurze czytelnik nie znajdzie). Następnym razem autorom proponuję konsultacje społeczne, jak nie mają pomysłów kogo do zestawienia wsadzić – zaprawdę nie trzeba zadrukowywać kartek fatalnej jakości matrioszkami naszej obecnej sceny muzycznej.
W wielu miejscach zabrakło mi też więcej informacji czy anegdot dot. piosenek. Część utworów została przerobiona wg zasady „no napisz Stasiu ze dwa zdania kto to jest, fragment tekstu, wytłumaczmy o czym tekst, o, a tutaj się ciepnie wypowiedź wykonawcy i elo”. Trochę niedosyt, chociaż to obowiązuje w przypadku niektórych tylko kawałków. Nieznośna jest za to wręcz do bólu lewicowo-liberalna maniera chłopców autorów. „Mieliśmy odrobinę koniecznej odwagi/Lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku tak smaku”. Tutaj smaku zabrakło.

„Rozum podrożał, odwaga staniała”. Nie ma Klausa Mitffocha czy Janerki, są za to Mata czy Maria Peszek, znani powszechnie jako ludowi, inteligent pierwszego pokolenia i chłopka z chłopek twórcy antyestablishmentu, niepozbawieni odwagi gdy chodzi o śpiewanie rzeczy całkowicie zgodnych z głównym nurtem. Maria Peszek ma w zestawieniu tyle samo piosenek co Brygada Kryzys!...

Nie tyle przeczytana, ile przekartkowana pod kątem utworów które znam... Troszkę przereklamowana...

Nie tyle przeczytana, ile przekartkowana pod kątem utworów które znam... Troszkę przereklamowana...

Jak dotąd nie spotkałem się z tak ciekawą i tak dobrze napisaną książką o polskiej muzyce. Każda ze stu wybranych piosenek to osobny, krótki rozdział, za to bardzo wyczerpujący, w którym znajdziemy nie tylko samą historię utworu, ale również solidnie nakreślone tło społeczno-historyczne. Dzięki temu wiemy, jakie reakcje wywołało dane nagranie w trakcie swojej premiery. Autorzy przeprowadzili dużo rozmów z samymi artystami i dotarli do setek tekstów źródłowych, co doceniam. Wybór piosenek jest oczywiście subiektywny, ale ciekawy i… równie odważny. Obok oczywistych pozycji, takich jak „Dziwny jest ten świat”, „Ballada o Janku Wiśniewskim” czy „Chcemy być sobą”, znajdziemy w książce również najnowsze dokonania młodych twórców: Maty, Darii Zawiałow, Baranovskiego i Ralpha Kaminskiego. Niemal każda piosenka to inny gatunek muzyczny, inny czas powstania i inny kontrowersyjny temat. Z książki możemy się wiele dowiedzieć nie tylko o polskiej muzyce, ale również o nas samych – naszym społeczeństwie, kulturze i mentalności. O tym, co nas szokowało kiedyś, a co nas szokuje obecnie. Jak się okazuje, bardzo często są to te same rzeczy.

Jak dotąd nie spotkałem się z tak ciekawą i tak dobrze napisaną książką o polskiej muzyce. Każda ze stu wybranych piosenek to osobny, krótki rozdział, za to bardzo wyczerpujący, w którym znajdziemy nie tylko samą historię utworu, ale również solidnie nakreślone tło społeczno-historyczne. Dzięki temu wiemy, jakie reakcje wywołało dane nagranie w trakcie swojej premiery....

To mogłaby być bardzo dobra książka.
A jest tylko dobra. Niestety!
Wyraźnie widoczne skrzywienie lewicowo-warszawskie powoduje wrażenie promowania jednych, a umniejszania innych tematów (patrz: omówienia piosenek N. Przybysz i Luxtorpedy).
Oraz (jednak) niejasne kryteria doboru piosenek. Tylko jedna z lat międzywojennych i chyba żadnej innej napisanej przed rokiem 1960. Co przy ewidentnym braku piosenek okupacyjnych, jak choćby "Siekiera, motyka", robi wrażenie nieadekwatności tytułu.
Podsumowując - warto, ale czasem na komentarze autorów należy spojrzeć bardzo krytycznie.

To mogłaby być bardzo dobra książka.
A jest tylko dobra. Niestety!
Wyraźnie widoczne skrzywienie lewicowo-warszawskie powoduje wrażenie promowania jednych, a umniejszania innych tematów (patrz: omówienia piosenek N. Przybysz i Luxtorpedy).
Oraz (jednak) niejasne kryteria doboru piosenek. Tylko jedna z lat międzywojennych i chyba żadnej innej napisanej przed rokiem 1960. Co...

Muzyka buntu i przełomów

Muzyka od niepamiętnych czasów była traktowana jak oręż – dodający odwagi, odstraszający wroga, zagrzewający do walki. Jej rola z czasem ulegała przemianom i niektóre utwory muzyczne stały się nośnikami ideologii, omówieniem aktualnych problemów społecznych lub wywrotową treścią uderzającą w skostniały system. "100 najodważniejszych polskich piosenek" to nie tylko antologia mniej lub bardziej znanych utworów. To muzyczna podróż przez najnowszą historię Polski.

Powojenne losy naszego kraju sprawiły, że – naturalną siłą rzeczy – sporą część książki Jakuba Krzyżańskiego i Marcina Mieszczaka zajmują utwory, które stały w opozycji do władzy – pieśni rewolucyjne, protest songi lub piosenki mniej lub bardziej kpiące z systemu. Ale tytułowa odwaga nie przejawiała się tylko w buncie przeciwko rządzącym. Odwagą jest poruszenie niewygodnych tematów: narkotyków, alkoholu, chorób (AIDS, depresji),wyzwolenia seksualnego, gwałtu, molestowania, rasizmu. Odwagą jest również wprowadzenie na rodzimy rynek nowych gatunków i muzyczne eksperymentowanie.

Nie mam problemu z dobrem piosenek w książce (choć w przypadku niektórych artystów uważam, że w swoim dorobku mieli odważniejsze i bardziej dosadne utwory). Ogromną wadą antologii jest brak pełnych tekstów omawianych tytułów. Ja wiem, że rozwój technologiczny daje nam możliwość przesłuchania niemalże każdej piosenki w dowolnym momencie. Znalezienie jej tekstu w wyszukiwarce również nie stanowi problemu. Dla mnie jednak książka powinna być tworem samowystarczalnym, bo chociaż zdecydowaną większość tekstów znałam od deski do deski, to zdarzały się takie, których nie byłam w stanie w pełni zrozumieć na podstawie wyrwanych z kontekstu fragmentów, a odrywanie się od lektury, żeby znaleźć tekst piosenki w Internecie działało na mnie rozpraszająco.

"100 najodważniejszych polskich piosenek" to pozycja, która idealnie pokazuje jak muzyka wpływa na rzeczywistość, a rzeczywistość na muzykę. Na polskiej scenie nigdy nie brakowało ludzi, którzy nie bali mówić o tym, co im przeszkadza, co ich boli i na co nie wyrażają zgody. Oprócz tego, że naprawdę przyjemnie spędziłam kilka wieczorów, za największy plus tej lektury uważam powrót wielu piosenek “mojej młodości” na playlistę i uświadomienie sobie, że ciągle pamiętam ich słowa, choć niektóre z nich ostatni raz słyszałam kilkanaście lat temu.

Muzyka buntu i przełomów

Muzyka od niepamiętnych czasów była traktowana jak oręż – dodający odwagi, odstraszający wroga, zagrzewający do walki. Jej rola z czasem ulegała przemianom i niektóre utwory muzyczne stały się nośnikami ideologii, omówieniem aktualnych problemów społecznych lub wywrotową treścią uderzającą w skostniały system. "100 najodważniejszych polskich...

Świat bez muzyki nie mógłby istnieć. Towarzyszy nam ona na co dzień i nie wyobrażam sobie życia bez niej. Zazwyczaj słuchamy piosenek, ale nie wsłuchujemy się w teksty i nie analizujemy ich. A może warto? Książka "100 najodważniejszych piosenek" udowadnia, że słowa są bardzo ważne i zazwyczaj skrywają więcej niż nam się wydaje.

Zacznę od tego, że książka jest pięknie wydana, co dla mnie ma duże znaczenie. Twarda oprawa, czarna okładka z białymi literami, wstążeczka - zakładka (również czarna) i wysokiej jakości biały papier. Muszę przyznać, że to jedna z ładniej wydanych pozycji na moim regale. Ale dość o wyglądzie, bo przecież najważniejsze jest wnętrze. I tutaj również nie ma rozczarowania. Nie sądziłam, że książka, która nie należy do moich ulubionych gatunków, tak mnie pochłonie.

Autorzy w swoim dziele opisali sto piosenek, których teksty są ważne i niosą ze sobą przekaz. Znajdziecie tutaj zarówno utwory z ostatnich lat, jak i te z czasów kiedy wszystko podlegało cenzurze. Wtedy twórcy tekstów starali się pisać tak, żeby opowiedzieć o czymś, ale nie wprost. Trudne to były czasy dla polskiej muzyki.

Piosenki opisane są w kolejności alfabetycznej. Na początku dostaniecie więc "Alkoholika" Mieczysława Fogga, a przygodę ,zakończycie utworem "Żyję w kraju" zespołu Strachy na Lachy. A w środku między innymi Kora, O.N.A., Piersi, Taco Hemingway, Mezo, Big Cyc, Mata i wielu, wielu innych znanych i mniej znanych wykonawców polskiej sceny muzycznej. Przeczytacie ich wypowiedzi oraz fragmenty tekstów, które napisali bądź wykonywali.

Wielu piosenek opisanych w książce nie znałam. Była to dla mnie doskonała okazja do poszerzenia wiedzy muzycznej. Myślę, że ta książka powinna znaleźć się na półce każdego melomana. Jest też doskonałym pomysłem na prezent nawet dla tych, którzy nie czytają książek. Jestem pewna, że tę pozycję przeczytają. A do książki dołączona jest płyta z muzyczną niespodzianką. Polecam!

Świat bez muzyki nie mógłby istnieć. Towarzyszy nam ona na co dzień i nie wyobrażam sobie życia bez niej. Zazwyczaj słuchamy piosenek, ale nie wsłuchujemy się w teksty i nie analizujemy ich. A może warto? Książka "100 najodważniejszych piosenek" udowadnia, że słowa są bardzo ważne i zazwyczaj skrywają więcej niż nam się wydaje.

Zacznę od tego, że książka jest pięknie...

Zaskoczyła mnie rozpiętość tematów oraz precyzyjne nakreślenie kontekstów w każdym wybranym utworze. Potrzebny i dający do myślenia tytuł.

Zaskoczyła mnie rozpiętość tematów oraz precyzyjne nakreślenie kontekstów w każdym wybranym utworze. Potrzebny i dający do myślenia tytuł.

Ten swoisty leksykon piosenek odważnych i zbuntowanych to bardzo interesujący pomysł ujęcia utworów, które zapisały się w świadomości kilku pokoleń fanów muzyki.
Jakub Krzyżański i Marcin Mieszczak zebrali utwory, rozstrzelone w czasie i przestrzeni, przedstawiając muzyczną Polskę w różnych odcieniach. Rock, punk, grunge, pop, metal, muzyka alternatywna, jazz, hip-hop czy reagge, przyprawione odważnymi tekstami.
Utwory prezentowane są w kolejności alfabetycznej, listę otwiera "Alkoholik" Fogga z 1934 roku, zamyka natomiast doskonałe "Żyję w kraju" zespołu "Strachy na Lachy". Tekst tej piosenki jest wyśmienity, a teledysk do niego uważam za fenomenalny.
Alfabetyczny porządek z jednej strony ułatwia szybkie znalezienie poszukiwanych utworów, z drugiej strony dzieli i rządzi, kosztem budowania spójnej historycznie narracji, o którą znacznie łatwiej byłoby zadbać, układając piosenki chronologicznie.

Wybór prezentowanych utworów jest subiektywny. Poczułam np. duży zawód, gdy nie odnalazłam w zestawieniu utLecha Janerki czy Klausa Mitffocha. Zgadzam się, że "Dziwny jest ten świat" jest kultowe, ale czy powinien się tutaj znaleźć? Chyba jednak nie.
Sporą grupę stanowią piosenki kontestujace rzeczywistość polityczną Polski w okresie RRL, lat 80’ i działalności Solidarności. Tutaj artyści mieli bardzo dużo do powiedzenia. „Ballada o Janku Wiśniewskim” nie wzięła się znikąd, tylko miała swoje tragiczne źródło w głośnych protestach, przeciwko władzy Polski Ludowej. Do tego samego wydarzenia po latach odniósł się też Kazik Staszewski, nadając znanemu utworowi nowego, choć równie ciężkiego brzmienia. "Pidżama Porno" z Krzysztofem Grabowskim na czele również nie pozostawała dłużna, wybijając do taktu swoje „Idą brunatni”, czy goszcząc się „Na balu u Senatora”. Na ten ostatni z chęcią bym poszła – satyra to bliska temu, co i dzisiaj w kuluarach sejmowych się dzieje. Znalazły się tu także ważne: "Psalm stojących w kolejce. (Za czym kolejka ta stoi)" Krystyny Prońko, która brawurowo to wyśpiewała oraz kultowe "Mury".

Narkotyki, używki, wynikające z nich uzależnienia to kolejny temat poruszany odważnie przez niektórych wykonawców – tutaj artyści dosypali sporo pieprzu w swych tekstach. Znajdziemy tu utwór „Hera, koka, hasz, LSD”, zaśpiewany w 2014 roku, podczas 35 Przeglądu Piosenki Aktorskiej. Wykonująca go Karolina Czarnecka miała jednak zupełnie inne założenia i cel, niż skutek, jaki osiągnęła. Ćpanie – z zasady po prostu złe, publika odebrała jako coś motywującego. Paradoksalnie, nawet pomimo teledysku, który w późniejszym czasie miał wytonować emocje.
Inne tematy to przemoc domowa, seksualna, problemy środowisk LGBTQ+, pedofilia w kościele katolickim.
Gorzko-słodka pigułka to utwór „Porno-pasterz” Sidneya Polaka. Pedofilia w przestrzeni Kościoła Katolickiego od lat wzbudzała (i dalej) wzbudza kontrowersje – słusznie zresztą, bo o tym mówić się powinno. Trudno czytać treść tej piosenki, a jeszcze trudniej odnosić ją do rzeczywistości, która niestety mocno uwiera hipokryzją. Padają mocne słowa, wulgaryzmy i znane nazwiska. W tym eklektycznym temacie chyba większość się domyśla, o kim rzecz traktuje.

Na liście tych „odważnych” piosenek nie mogło też zabraknąć głosu współczesnych kobiet i obrazu ich problemów oraz traum. Są więc teksty Agnieszki Chylińskiej, Kasi Kowalskiej, Anity Lipnickiej, czy Natalii Przybysz. Samobójstwo, odrzucenie, aborcja, negacja zasad… koktajl emocjonalny, do którego nie sposób nie dołożyć Marii Peszek z „Modern Holocaust”. Wiele tych treści, ubranych w mocne słowa, można znaleźć w utworach z początku XXI wieku. W piosenkach "niepokornych" wyśpiewywanych przez przedstawicielki młodego pokolenia dominuje obraz rzeczywistości, w której czują się źle, której nie akceptują i uważają za delikatnie mówiąc opresyjną.

Duży brak tej publikacji to nieumieszczenie tekstów omawianych piosenek. Czytelnik, który nie musi znać ich na pamięć, nie ma punktu odniesienia, musi się odrywać od czytania, aby odszukać tekst w Internecie.

Uważam jednak, że książka warta jest przeczytania. Znajdziemy w niej obraz nie tylko polskiej popkultury muzycznej, ale również portret nas samych jako społeczeństwa, naszej kultury, mentalności, obyczajowości, tego co nas kiedyś szokowało i szokuje obecnie.

Ten swoisty leksykon piosenek odważnych i zbuntowanych to bardzo interesujący pomysł ujęcia utworów, które zapisały się w świadomości kilku pokoleń fanów muzyki.
Jakub Krzyżański i Marcin Mieszczak zebrali utwory, rozstrzelone w czasie i przestrzeni, przedstawiając muzyczną Polskę w różnych odcieniach. Rock, punk, grunge, pop, metal, muzyka alternatywna, jazz, hip-hop czy...