"Marznę, chociaż jest dostatecznie ciepło, jak to na początku lata. Marznę, bo nie mogę odnaleźć swojego serca."
•
"Siedziałam bardzo cicho. Nie chciałam przy nim płakać z jednego powodu. Łzy lepiej smakują w samotności. Litość bywa wilkiem, nie psem. Ciekawe, czy gdyby w szpitalu zrobiono mi rentgen, aparat zobaczyłby moją żałobę? Czy byłaby jak rdza? Jak wydzielina serca?"
•
"Sam widok wody niesie taką pociechę. Morze łagodnie otula człowieka swoją wonią, podmuchem soli, pajęczyną ingrediencji, które działają leczniczo na obolałą duszę"
•
Jestem zachwycona! To przepiękna opowieść Lilly Bere, 89-letniej irlandzkiej emigrantki, rozpoczynająca się żałobą po wnuku, Billu.
Lilly wspomina dramatyczne wydarzenia, wskutek których została zmuszona do ucieczki z Irlandii. Opisuje swoje burzliwe życie w Stanach Zjednoczonych, które miały być Kanaanem, jej ziemią obiecaną.
Książka przepełniona jest wielkim smutkiem i tęsknotą, jednak przedstawiona przez autora z niezwykłą wrażliwością i poetyckością języka. Sebastian Barry porusza takie tematy jak miłość i strata, więzi rodzinne, wojna i pamięć, i to pamięć wydaje się, najważniejsza w tej historii.
"Może i uodporniliśmy się na tyfus, tężec, ospę wietrzną czy błonicę, ale nigdy na pamięć. Na pamięć nie ma szczepionki."

Bardzo polecam i na pewno sięgnę po poprzednie książki autora.

@wschod_bug

"Marznę, chociaż jest dostatecznie ciepło, jak to na początku lata. Marznę, bo nie mogę odnaleźć swojego serca."
•
"Siedziałam bardzo cicho. Nie chciałam przy nim płakać z jednego powodu. Łzy lepiej smakują w samotności. Litość bywa wilkiem, nie psem. Ciekawe, czy gdyby w szpitalu zrobiono mi rentgen, aparat zobaczyłby moją żałobę? Czy byłaby jak rdza? Jak wydzielina...