To ciekawe, że można odkryć polskiego wykonawcę walców Chopina dzięki powieści afrykańskiego pisarza.

W książce, która pozornie dotyczy związku 70-letniego pianisty z 50-latką, tytułowym bohaterem jest niejaki Witold Walczykiewicz - pianista. Bohater odwiedza swoją wybrankę na Majorce.

To o tyle ważne, że niektórzy doszukują się pierwowzoru czy inspiracji dla tej fikcyjnej postaci we Władysławie Małcurzyńskim, który mieszkał na Majorce i słynął ze swoich wykonań walca Chopina. Jakby ktoś szukał, są na Spotify.

Czy to jest dobra książka?
Zależy, jakie się ma oczekiwania.

Na tylnej okładce: "Wielki mistrz tego, co niewypowiedziane". I w tym sensie jest to książka genialna, bo najważniejsze są w niej niedopowiedzenia, to, co między wierszami.

Jeśli komuś chodzi jednak o fabułę lub wartką akcję, będzie rozczarowany.

Zawiedziony będzie także ten, kto po tytule oczekuje wiwisekcji polskości. Tymczasem słowo Polak można by tu było zamienić na słowo: "Obcy", bo to nie o polskość chodzi.

Odsuńmy więc tytuł, który jest chyba największym nieporozumieniem, jeśli chodzi o tę książkę.

Mamy tu dwoje ludzi. On i ona. I ich zupełne niedopasowanie: na poziomie wieku, na poziomie języka, na poziomie podejścia do życia, odczuwania itd. Spotykają się, ale to spotkanie jest jakby niesymetryczne, niejednoczesne. W gruncie rzeczy to ciągle wymijanie się a nie romans. A jednak obydwoje wciąż o sobie myślą i nie zmienia tego nawet śmierć jednego z nich. Wg mnie o tym właśnie jest ta książka, choć także o mocy uporu i o tym, że w życiu raczej ulegamy niż świadomie podejmujemy decyzję.

Coetzee dużo zostawia w głowie, nawet jeśli tak niewiele daje na tacy, w samej powieści.

Do tego język - prosty, oszczędny, momentami jakby nieporadny, tak jak nieporadny jest Witold - Polak, który niezdarnie, ale konsekwentnie osiąga swój cel.

To ciekawe, że można odkryć polskiego wykonawcę walców Chopina dzięki powieści afrykańskiego pisarza.

W książce, która pozornie dotyczy związku 70-letniego pianisty z 50-latką, tytułowym bohaterem jest niejaki Witold Walczykiewicz - pianista. Bohater odwiedza swoją wybrankę na Majorce.

To o tyle ważne, że niektórzy doszukują się pierwowzoru czy inspiracji dla tej...

Miałam dość duży mętlik w głowie po przeczytaniu tej pozycji. Nie wiedziałam do końca jak ją umiejscowić. Krótka, zaledwie 180 stronicowa powieść o historii poznania polskiego pianisty staruszka 70-letniego z 40-letnią kobietą dojrzałą, żona, matka, patronka sztuki. On, dojrzały mężczyzna zwracający uwagę na ustatkowaną kobietę. Rodzi się fascynacja bez wzajemności można rzec. Jednakże zainteresowanie po drugiej stronie pojawia się także. Narracja odbywa się dwojako, raz opowiada nam historię bohaterką , niekiedy sam autor zwraca się bezpośrednio. Pozycja napisana bardzo klarownie, wszystko jest przejrzyste, napięcie budowane w sposób niezłe oddziaływujące, też z dawką humoru. Książkę się wręcz chłonie, do przeczytania jednym tchem. Co ciekawe historia pisana od punktów. Dla mnie osobiście to pozycja o tęsknocie za drugą osobą, bliskością, potrzebie tej bliskości. Niezależnie od wieku, przysięg składanych po drodze. To też pozycja o namiętności, też tej nieodwzajemnionej. Czy stanie się tylko wspomnieniem? Na drugim planie jest pasja, Chopin, Polska. Czy zostawiła we mnie trwały ślad? To dobra literatura. Musiałam ją przemyśleć, dać jej czas. Ciągle mam mętlik w głowie. Chciałabym przeczytać ją w oryginale. Czytajcie!

Miałam dość duży mętlik w głowie po przeczytaniu tej pozycji. Nie wiedziałam do końca jak ją umiejscowić. Krótka, zaledwie 180 stronicowa powieść o historii poznania polskiego pianisty staruszka 70-letniego z 40-letnią kobietą dojrzałą, żona, matka, patronka sztuki. On, dojrzały mężczyzna zwracający uwagę na ustatkowaną kobietę. Rodzi się fascynacja bez wzajemności można...

dwoje samotnych, już nie najmłodszych ludzi spotyka się w Barcelonie. On - uznany pianista, samotny człowiek . Ona - filantropka, żona - trofeum, żyjąca w pozornie udanym małżeństwie, zdradzana od lat, poprawnie reagująca na pokrętne wymówki męża. I choc nic nie zapowiada tego na początku - między niedopowiedzeniami i nieporozumieniami językowymi - wszak każdy mówi w innym języku a angielski jest tylko płaszczyzną porozumiewania - rodzi się delikatna , dojrzała, niezwykła miłość...

dwoje samotnych, już nie najmłodszych ludzi spotyka się w Barcelonie. On - uznany pianista, samotny człowiek . Ona - filantropka, żona - trofeum, żyjąca w pozornie udanym małżeństwie, zdradzana od lat, poprawnie reagująca na pokrętne wymówki męża. I choc nic nie zapowiada tego na początku - między niedopowiedzeniami i nieporozumieniami językowymi - wszak każdy mówi w innym...

Polecam!!! Cytat na okładce "Pisarz wymyślający na nowo zasady gatunku, w którym pisze..." bardzo na miejscu🙂

Polecam!!! Cytat na okładce "Pisarz wymyślający na nowo zasady gatunku, w którym pisze..." bardzo na miejscu🙂

Oj słabiutko... ani fabuły, ani myśli, ani języka...taki dość pretensjonalny romans. Jestem na nie.

Oj słabiutko... ani fabuły, ani myśli, ani języka...taki dość pretensjonalny romans. Jestem na nie.

„Miłość sama w sobie jest ekstrawagancją”.

Niebanalna to historia. I całe szczęście. Po cóż nam więcej takich, gdzie on i ona, tak samo, w tym samym czasie, a jak nie to później, i żyli długo i szczęśliwie.

Nie tak się kocha po 40-tce, a jeszcze inaczej po 70-tce. Kobieta, w tym wieku, jest już wyzbyta tej naiwności, egzaltacji, ona potrzebuje wiedzieć, co on od niej chce i dlaczego. Z kolei mężczyzna, u schyłku życia, o to co innego, on już nie potrzebuje nic wiedzieć, bo wszystko już wie. On po prostu kocha, bez lęku, bez obawy o wszystko inne, nie zadaje już pytań, on już tylko wielbi, i cieszy się, że zostało mu to dane.

A w tym wszystkim jeszcze, ona jest Hiszpanką, on Polakiem. Słowa gubią się w niuansach tłumaczeń. Co więc zostaje? Muzyka i miłość.

Kolejny wspaniały twórca, którego teraz, oczywiście będę musiała przeczytać wszystko.

„Miłość sama w sobie jest ekstrawagancją”.

Niebanalna to historia. I całe szczęście. Po cóż nam więcej takich, gdzie on i ona, tak samo, w tym samym czasie, a jak nie to później, i żyli długo i szczęśliwie.

Nie tak się kocha po 40-tce, a jeszcze inaczej po 70-tce. Kobieta, w tym wieku, jest już wyzbyta tej naiwności, egzaltacji, ona potrzebuje wiedzieć, co on od niej...

Proza zmuszająca do przemyśleń, na długo pozostająca w sercu i głowie. Kto z nas nie zastanawiał się czy za kilka lat będzie jeszcze kochał, czy starszym ludziom, skazanym na niewidzialne przemijanie dane są jeszcze uczucia, emocje pobudzające bicie serca i wprawiające dłonie w drżenie?
*******************
On, po siedemdziesiątce, polski pianista, zakochany w Chopinie, ona, pięćdziesięcioletnia mężatka, Hiszpanka zakochana w sztuce i muzyce klasycznej. Wystarczyło jedno spotkanie aby w mężczyźnie ponownie wybrzmiały dawno zapomniane namiętności, nie narzuciał jej niczego, pozostawiając jej wybór ale nie zezwolił o sobie zapomnieć. Aż zaczęła o nim myśleć.
*********************
Powieść dość mocno kontrowersyjna, choć w wersji angielskiej, którą dane mi posiadać, echa polskości nie wybrzmiewają tak agresywnie, owszem wzbudzają zastanowienie i dochodzę do wniosku, że Coetzee nie myli się aż tak bardzo, aby jednak poznać jego zdanie musicie sięgnąć po powieść. Nie spodziewałam się takiego zakończenia, choć jest ono bardzo w stylu autora, i jakże dobrze skada się na całość. To krótka opowieść w której kibicuje się bohaterom, mimo iż cel jest znany a wręcz niemożliwy. To takie tchnienie nadziei na przyszłość, wizja świata w którym miłość jest ciągle możliwa ale jakże ina od młodzieńczego zakochania, to dorosłe, głęboko doświadczone uczucie. Chciałoby sie więcej i dlatego polecam z całego serca.

Proza zmuszająca do przemyśleń, na długo pozostająca w sercu i głowie. Kto z nas nie zastanawiał się czy za kilka lat będzie jeszcze kochał, czy starszym ludziom, skazanym na niewidzialne przemijanie dane są jeszcze uczucia, emocje pobudzające bicie serca i wprawiające dłonie w drżenie?
*******************
On, po siedemdziesiątce, polski pianista, zakochany w Chopinie,...

Czy naprawdę każdy starzejący się pisarz musi popełnić na koniec książkę o zauroczeniu starzejącego się mężczyzny (#Freud_się_kłania) kobietą o dekady od niego młodszą, które na dodatek znajduje erotyczne spełnienie? Litości, panowie!
Nie jestem miłośniczką twórczości Coetzee'go, nigdy nie byłam, ale w tej powieści osiąga już dno, bujając się pomiędzy pretensjonalnością, wydumaniem a totalną żenadą.
Kobieca bohaterka jest kompletnie położona, zupełnie niewiarygodna postać, i jeszcze każe nam się wierzyć, że cała ta historia jest opowiadana z jej perspektywy, gdy w ogóle nie ma w niej ani kawałka żywej, prawdziwej, czującej osoby. Wszystkie jej stwierdzenia, opinie czy zachowania są z tylnej części ciała wzięte, przy czym opisywana jest jako kobieta dojrzała, wykształcona i obyta.
Zaś obraz Polski i Polaków odpowiada jakiejś fantasmagorycznej krainie, mitycznej postkomunistycznej szarzyźnie pełnej śmieci i beznadziejności, jak być może wyglądał nasz kraj w oczach mieszkańców Europy Zachodniej w latach 60tych, przy czym akcja powieści toczy się w roku... 2015.
To nie jest najgorsza książka, jaką czytałam, ot takie dolne strefy stanów średnich, ale za te dwa kiksy odjęłam po gwiazdce.

Czy naprawdę każdy starzejący się pisarz musi popełnić na koniec książkę o zauroczeniu starzejącego się mężczyzny (#Freud_się_kłania) kobietą o dekady od niego młodszą, które na dodatek znajduje erotyczne spełnienie? Litości, panowie!
Nie jestem miłośniczką twórczości Coetzee'go, nigdy nie byłam, ale w tej powieści osiąga już dno, bujając się pomiędzy pretensjonalnością,...

Niestety, znacznie słabsza od średniej autora. A pisze to jego fan. Ale można przeczytać.

Niestety, znacznie słabsza od średniej autora. A pisze to jego fan. Ale można przeczytać.

Chłód formy
I intensywność treści.
Bo pomimo tego dystansu
Obiektywnej trzecioosobowej narracji
Coetzee w "Polaku" to
"Marzyciel, tkacz eleganckich dźwięków"
Którym każe przemówić
W imieniu tych, którzy wyrazić tego
Co mają w sercu- słowami-
Zwyczajnie nie potrafią...
.
Przyjdzie nam więc nauczyć się tego kodu
By "łowiąc każdą frazę, modulację,
najdrobniejsze accelerando i ritardando"
Poszukać wśród zagubienia i pustki
Odpowiedzi na tajemnicę
Miłości...
"Zakochany stary człowiek" -
Głupiec, czy może zaklinacz czasu?
Miłość- "stan umysłu, istnienia",
Czy może "kaprys, odpływający jeszcze
Na naszych oczach w przeszłość"?
.
We wszelkich "tonach, echach, niuansach i subtelnościach" tej prozy zobaczymy pewien spektakl- walkę dwóch sił-
miłości romantycznej i "bezpiecznego sceptycyzmu" wobec jej żywiołu.
Aby to zrozumieć, należy słuchać-
dźwięków muzyki sączących się
Pomiędzy wersami i słowami,
ale także wszystkich literackich nawiązań-
W tym współczesne powidoki historii miłości Dantego do Beatrycze.
.
"Polak" to powieść kameralna, sensualna, traktująca o zderzeniu dwóch sposobów zapatrywania się na miłość- z jednej strony mamy jej idealizowanie i robienie z obiektu uczuć Bogini; z drugiej natomiast- akceptacja tego, co widać w człowieku. Traktuje o pragnieniach, tęsknotach, których nie da się odłożyć do "kosza na wygasłe wspomnienia", o sposobach komunikacji, o rozumieniu czasu i roli pamięci, o odgrywaniu ról (żony, matki),które pozbawiają czułości, a wyostrzają dystans. O ewolucji człowieka w obliczu siły uczuć...
W tle- muzyka Chopina oraz różne podejścia do sposobów jej interpretacji.
Urzekła mnie ta powieść, wzruszyła i oczarowała. Polecam.

Chłód formy
I intensywność treści.
Bo pomimo tego dystansu
Obiektywnej trzecioosobowej narracji
Coetzee w "Polaku" to
"Marzyciel, tkacz eleganckich dźwięków"
Którym każe przemówić
W imieniu tych, którzy wyrazić tego
Co mają w sercu- słowami-
Zwyczajnie nie potrafią...
.
Przyjdzie nam więc nauczyć się tego kodu
By "łowiąc każdą frazę, modulację,
najdrobniejsze accelerando i...