Mój top: Córka leśnika i Przez błękitne pola

Mój top: Córka leśnika i Przez błękitne pola

„Irlandia nie jest już taka sama. Ludzie byli biedni, ale zadowoleni.”

Wciągnęłam się w twórczość Claire Kreegan, krótkie formy literackie przemawiały, dotykały wrażliwych strun ludzkiej duszy, w pewien sposób nawiązywały do poszukiwania sensu życia, ale też prześwietlały zwykłą codzienność bohaterów. Nie wszystkie opowiadania wybrzmiewały intensywnie, niektóre, przykładowo „Ciemne konie” nie nawiązały trwałej nici porozumienia, „Noc jarzębin” wydawała się zbyt przewidywalna. Jednak i one nadawały szczególny klimat książce. Chociaż tytuł „Powolna i bolesna śmierć” wskazywał na ciężką tematykę i myśl przewodnią, to okazała się niesamowicie lekkim zbiorem utworów, wdzięcznym i swobodnym. Nakłaniał do refleksji na temat bezpowrotnego upływu czasu, świadectw obecności materialnej i duchowej tych, co odeszli. Wiele nadziei na odmianę losu, chwytanie biegu spraw, zaczynanie czegoś od nowa, oddawanie się twórczości. Bardzo mi się podobał także „Prezent na pożegnanie”. Tym razem nie czterdziestoletnia kobieta, ale młoda dziewczyna, wyrywająca się ze szpon toksycznej rodziny, doświadczona wykorzystaniem przez ojca, skazana na obojętność matki, uciekająca w daleki świat przed trudną przeszłością, pozostawiająca za sobą bagaż złych doświadczeń. Wspaniałe ukazanie walki o siebie i ufności w nowe życie, pomimo lęku i rozterki. Wiele potrzeba siły, by wyrwać się ze szpon złego i podarować sobie szansę.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2024/04/przez-bekitne-pola.html

„Irlandia nie jest już taka sama. Ludzie byli biedni, ale zadowoleni.”

Wciągnęłam się w twórczość Claire Kreegan, krótkie formy literackie przemawiały, dotykały wrażliwych strun ludzkiej duszy, w pewien sposób nawiązywały do poszukiwania sensu życia, ale też prześwietlały zwykłą codzienność bohaterów. Nie wszystkie opowiadania wybrzmiewały intensywnie, niektóre,...

„Przez błękitne pola“ to osiem klimatycznych opowiadań Claire Keegan.

Autorka z detali odmalowuje zapadające w pamięci obrazy - hipnotyzujących historii o życiu w małomiasteczkowych domach - gdzie dym unosi się z kominów, w których ogień rozpalany jest kawałkami torfu. Przez pryzmat ludzkich losów, możemy tu dobrze zobaczyć irlandzki folklor.

Fajnym atutem tych tekstów jest subtelne budowanie nastroju. W tych krótkich prozatorskich formach sugestywny nastrój i melancholia budują ponury klimat, w którym pocieszenie niesie butelka stouta.

„Przez błękitne pola“ to osiem klimatycznych opowiadań Claire Keegan.

Autorka z detali odmalowuje zapadające w pamięci obrazy - hipnotyzujących historii o życiu w małomiasteczkowych domach - gdzie dym unosi się z kominów, w których ogień rozpalany jest kawałkami torfu. Przez pryzmat ludzkich losów, możemy tu dobrze zobaczyć irlandzki folklor.

Fajnym atutem tych tekstów...

Sięgnąłem po ten tom opowiadań Claire Keegan, bo bardzo spodobała mi się jej książka 'Drobiazgi takie jak te' i, prawdę mówiąc, wrażenia mam mieszane. Weźmy pierwsze opowiadanie, 'Powolna i bolesna śmierć', to historia o pisarce która udaje się do domu zmarłego noblisty, Heinricha Bölla; teraz to miejsce pracy dla pisarzy. Dla mnie to opowiadanie o niczym, fakt pięknie napisane, ale co autorka miała na myśli? Przeczytałem to opowiadanie dwa razy i dalej nic. Podobał mi się tylko jeden cytat: „Skrajem drogi mała pękata kura szła energicznie przed siebie z wyciągniętą głową, postukując stopami o kamienie. Była bardzo ładna, z białymi końcówkami piór, jakby się upudrowała przed wyjściem z domu.” W ogóle muszę powiedzieć, że napisane to zmysłowym, wysmakowanym językiem.

Za to drugi utwór, 'Prezent na pożegnanie', o kobiecie, która wyjeżdża z rodzinnej farmy do Ameryki, trochę mnie poruszył. Mamy tu kontrast, który występuje w paru innych opowiadaniach: na początku jest sielsko i pięknie, zwłaszcza poraża majestat natury i nagle dowiadujemy się o potwornościach dziejących się na farmie, trudno o większy kontrast.

W następnym utworze 'Przez błękitne pola' mamy również kontrast między wspaniałością i majestatem przyrody a chaosem i smutkiem w ludzkich sercach. Uderza samotność księdza – bohatera tego opowiadania.

Podobnie jest w opowiadaniu, 'Ciemne konie', tam z kolei mamy płacz po utraconych możliwościach, coś się bezpowrotnie skończyło. To też rzecz o ludziach samotnych w swojej rozpaczy.

Może najbardziej poruszyło mnie opowiadanie 'Córka leśnika' o ciężkiej pracy, wielkich nadziejach, które rozwiewają się w jednej chwili. To właściwie jedyny utwór z książki, który mi się spodobał.

Wreszcie opowiadanie 'Na skraju wody', jedyne dziejące się w Ameryce (dla pozostałych scenerią jest irlandzka prowincja) znowu cudownie napisane, ale jakby o niczym, oto student z czołowej uczelni odwiedza matkę, która wyszła dla pieniędzy za milionera, prymitywnego głupka, nasz student nie może się z nim dogadać, tyle. No i co?

Czytam w mądrych opiniach, że w tych opowiadaniach mamy napięcie między oszczędną i precyzyjną prozą a silnymi emocjami przez tę prozę opisywanymi. No tak, ale co z tego?

Powtarzam, wszystko to jest pięknie napisane i wspaniale przetłumaczone przez Dariusza Żukowskiego, ale ta proza mnie w większości nie porwała, jakaś jest zimna dla mnie, jakbym oglądał ludzi za szybą.

Sięgnąłem po ten tom opowiadań Claire Keegan, bo bardzo spodobała mi się jej książka 'Drobiazgi takie jak te' i, prawdę mówiąc, wrażenia mam mieszane. Weźmy pierwsze opowiadanie, 'Powolna i bolesna śmierć', to historia o pisarce która udaje się do domu zmarłego noblisty, Heinricha Bölla; teraz to miejsce pracy dla pisarzy. Dla mnie to opowiadanie o niczym, fakt pięknie...

 Kto kocha język wie, że jest najbardziej
ludzkim elementem człowieka,
 i dlatego może stać się najpotworniejszym
wyrazem jego barbarzyństwa
  Heinrich Böll
 
 
  Opowieści snują się leniwie przez wydarzenia życia codziennego. Są na pozór banalne. Autorka mimochodem wplata w nie tragedie, które wstrząsają do głębi, gdy myśl zastyga nad zapisanymi słowami. O pewnych sprawach nie wspomina się z dumą, raczej chce się zapomnieć, wyprzeć z myśli, albo uciec z miejsca, chociażby na lotnisko, by zamknąć się w kabinie toalety i dać upust nagromadzonym przez lata łzom.
  Bywa, że w głowie rodzi się natrętna myśl, którą chce się zabić... Albo jej uosobienie we wspomnieniu profesora o Heinrichu Böllu, niemieckim pisarzu poruszającym w swej twórczości problem destrukcyjnego wpływu wojny na moralność ludzi, absurd konfliktów zbrojnych i nędzę powojennej rzeczywistości. Laureat Nobla w dziedzinie literatury w czasie wojny był w Wermachcie, jego służba przypadła na terenach Polski, Rosji i Niemiec.
  Kolejnym bolesnym tematem poruszanym w zbiorze Keegan jest kazirodczy gwałt i życie w kłamstwie, przemocy, strachu i wstydzie. Bohaterka nie ma nadanego przez autorkę imienia – to celowy zabieg, który ma uświadomić o skali wykorzystanych kobiet, młodych dziewczyn i dzieci. Powroty starszego rodzeństwa do rodzinnego domu naznaczone były traumą z powodu obecności ojca.
 
 "Widziałaś, że wszystko sobie przypominają, to życie, i sztywnieją, gdy cień twojego ojca przesuwa się po podłodze. Wyjazd je uzdrawiał, nie mogły się doczekać tej chwili".
 
Kazirodczy gwałt odbijał się brakiem szczęśliwych wspomnień z domu rodzinnego. Tylko brat, Eugene, jako jedyne wspomnienie tego, który starał się, w miarę swoich możliwości, chronić siostrę przed stręczycielką matką i oprawcą ojcem.
  Rygorystyczne wymagania celibatu kończą się najczęściej życiem w osamotnieniu. Ksiądz to zdrowy mężczyzna, spragniony bliskości ukochanej osoby. Sama wiara, czy posługa duszpasterska nie sprawia, że życie się spełni zgodnie z jego biologicznym przeznaczeniem. Przywodzi to na myśl mimochodem rzuconą uwagę o szklance, "...która nie będzie w połowie pusta, jeśli nie jest do połowy napełniona". Natomiast rozmowy to nic innego jak godziwe słowa, wypowiadane "...w atmosferze miłości, człowiek odkrywa siebie samego od najbardziej życzliwej strony..." Trudno jest dokonać wyboru między miłością, a powołaniem. Samotne życie obarczone wspomnieniami to ciężar, który należy zrzucić.
  Keegan uzmysławia, że w codziennej krzątaninie umykają nam drobiazgi, które pewnego dnia skumulowane w nadmiarze wybuchają awanturą i wszystko niszczą, zwłaszcza nadzieję.

 Kto kocha język wie, że jest najbardziej
ludzkim elementem człowieka,
 i dlatego może stać się najpotworniejszym
wyrazem jego barbarzyństwa
  ...

Klimatyczne i ciekawe opowiadania Claire Keegan mającej za nic poprawność i etykę. Pisze elektryzująco i szczerze, nazywając rzeczy po imieniu. To także rozliczenie z moralnością katolickiego kleru i z niemoralnością każdego z nas . Świeże jak irlandzka trawa.

Klimatyczne i ciekawe opowiadania Claire Keegan mającej za nic poprawność i etykę. Pisze elektryzująco i szczerze, nazywając rzeczy po imieniu. To także rozliczenie z moralnością katolickiego kleru i z niemoralnością każdego z nas . Świeże jak irlandzka trawa.

Chciałbym bardzo podziękować Panu Michałowi Nogasiowi, który w radiu Nowy Świat polecił "Przez błękitne pola". I dzięki jego opowieści tak dobrze ją zrozumiałam. A książkę zadziwiająco, jak na tak smutną narrację, czyta się na jednym wdechu (bo opowieści nie są w stylu: ze szczęśliwym zakończeniem). Faktycznie warto było poznać.

Chciałbym bardzo podziękować Panu Michałowi Nogasiowi, który w radiu Nowy Świat polecił "Przez błękitne pola". I dzięki jego opowieści tak dobrze ją zrozumiałam. A książkę zadziwiająco, jak na tak smutną narrację, czyta się na jednym wdechu (bo opowieści nie są w stylu: ze szczęśliwym zakończeniem). Faktycznie warto było poznać.

Przez błękitne pola to spokojny zbiór dla dojrzałego czytelnika. Na pewno nie każde opowiadanie zostanie ze mną na dłużej, a tylko niektóre naprawdę ze mną rezonowały. Jednak dzięki warsztatowi autorki i unikalnemu irlandzkiemu klimatowi uważam, że to naprawdę udana propozycja dla miłośników przemyślanej literatury. Takiej, pod którą kryje się coś więcej.
Całą recenzje przeczytasz: https://popkulturowcy.pl/2023/12/04/przez-blekitne-pola-recenzja-ksiazki-wycieczka-do-irlandii/

Przez błękitne pola to spokojny zbiór dla dojrzałego czytelnika. Na pewno nie każde opowiadanie zostanie ze mną na dłużej, a tylko niektóre naprawdę ze mną rezonowały. Jednak dzięki warsztatowi autorki i unikalnemu irlandzkiemu klimatowi uważam, że to naprawdę udana propozycja dla miłośników przemyślanej literatury. Takiej, pod którą kryje się coś więcej.
Całą recenzje...

Lubię opowiadania - ten zbiór jest trudny, jednak z uwagi na jego objętość - szybko się czyta. Refleksyjny, choć niektóre niuanse mogą umykać osobom, które nie znają osobiście specyfiki małych miejscowości. Momentami szokująca, smutna - książka, którą warto przeczytać.

Lubię opowiadania - ten zbiór jest trudny, jednak z uwagi na jego objętość - szybko się czyta. Refleksyjny, choć niektóre niuanse mogą umykać osobom, które nie znają osobiście specyfiki małych miejscowości. Momentami szokująca, smutna - książka, którą warto przeczytać.

Autorka niczym pędzlem maluje obrazy Irlandii. Delikatnie, szczegół po szczególe. Opisuje atmosferę miejsc, surowość przyrody. Tyle. Treści tam niewiele, akcji prawie nie ma. Nic nie zostało mi z tego.

Autorka niczym pędzlem maluje obrazy Irlandii. Delikatnie, szczegół po szczególe. Opisuje atmosferę miejsc, surowość przyrody. Tyle. Treści tam niewiele, akcji prawie nie ma. Nic nie zostało mi z tego.