Olimp znów staje w obliczu zagrożenia. A dokładnie po raz szósty. Tak, za chwilkę podzielę się swoją opinią o książce „Pegaz. Zmierzch Olimpu”, która jest ostatnią częścią cyklu. Smuteczek. Polubiłam przygody Emily, z pozoru zwykłej dziewczyny z Nowego Jorku. Wam też mama zawsze mówiła, że pozory często mylą?

Kate O’Hearn ponownie zabiera czytelnika w świat mitologii, który pełen jest niemożliwych dla śmiertelnika rzeczy. Latanie, nadludzka siła i tego typu klimaty. Sami rozumiecie. Jednak dla mnie ten świat jest fascynujący i z uśmiechem na ustach sięgnęłam po kolejny tom przygód Emily. Tym razem historia nie zaczyna się zbyt wesoło, gdyż Olimp jest zdewastowany. Mało pokojowe odwiedziny tytanów – zdarzenie z poprzedniego tomu – sprawiły, że trochę boskiego nektaru będzie musiało upłynąć, nim olimpijczycy powrócą do normalności. Ale dzielnie odbudowują domy i drogi. Chwali się. Od czegoś trzeba zacząć.

Emily przebywa na Olimpie. Ponieważ pałac Jowisza wymaga remontu, pomieszkuje u dwóch zaprzyjaźnionych sfinksów. Dużo ćwiczy z Dianą, ale nie może się pogodzić ze znaczną utratą swych mocy. I w zasadzie to byłoby wszystko z najnowszych doniesień wprost z Olimpu, jednak przez kompletny przypadek Emily dowiaduje się o kłopotach pewnych bliskich jej osób. Agent B, Earl, Frankie i Stella przebywają w tajnej bazie agencji rządowej CRU w Londynie. Dziewczyna nie potrafi pogodzić się z faktem, że osoby, które niegdyś ocaliły Olimp, teraz miałyby za to cierpieć. Pośpiesznie przygotowuje się do ich ocalenia. Właśnie tak rozpoczyna się ostatni tom cyklu. Najrozsądniej byłoby raz na zawsze pozbyć się agencji CRU, ale czy to w ogóle wykonalne?

To już ostatnia część przygód Emily w świecie pełnym nietypowych istot i w zasadzie jest mi z tego powodu smutno. Zżyłam się z niektórymi postaciami i między innymi to dla nich sięgałam po kolejne części. Sama idea nastolatka w świecie mitów nie jest żadną nowością, ale ten cykl bardzo przypadł mi do gustu. Była lekka, przyjemna i ciekawa. W dodatku odświeżyłam sobie niektóre fakty, których uczyłam się bardzo dawno temu. Przyjemne z pożytecznym. Jednak skupiając się tylko na szóstym tomie, to jestem trochę rozczarowana. Spodziewałam się większych emocji i zaskoczeń. Element zaskoczenia był, jednak jakoś jakby nie do końca to do mnie wszystko przemówiło. W porównaniu z poprzednimi tomami, ten wydaje mi się słabszy. Poprawny, ale jednak słabszy. Być może wynika to też z faktu, że pięć tomów przeczytałam jednym tchem, a na szósty musiałam jednak sporo poczekać. Tak, to na pewno też miało ogromny wpływ.

Gdyby ktoś zapytał mnie, czy poleciłabym ten cykl, odparłabym, że tak. Jest naprawdę bardzo przyjemny i potrafi zaciekawić. Styl pisania autorki jest niezmienny, a bohaterowie wyraziści. Jeśli ktoś polubił cykl Ricka Riordana o bogach olimpijskich, cykl „Pegaz” również przypadnie mu do gustu. Zapewniam.

Jeśli czytaliście poprzednie tomy, koniecznie sięgnijcie i po ten. Opis z tyłu książki niewiele zdradza, ale na pewno nie spodziewacie się, z czyjej strony tym razem grozi niebezpieczeństwo całemu Olimpowi. Ja byłam zaskoczona i Wy też będziecie. Ostatnia część sporo wyjaśnia, karmiąc czytelnika wystarczająco, by nie odczuwał niedosytu. Co prawda ta wiedza nie zmieni mojego ani Waszego życia, ale mimo wszystko miło wiedzieć, jak to wszystko się kończy.

Moja recenzja znajduje się również na https://naszerecenzje.wordpress.com/

Olimp znów staje w obliczu zagrożenia. A dokładnie po raz szósty. Tak, za chwilkę podzielę się swoją opinią o książce „Pegaz. Zmierzch Olimpu”, która jest ostatnią częścią cyklu. Smuteczek. Polubiłam przygody Emily, z pozoru zwykłej dziewczyny z Nowego Jorku. Wam też mama zawsze mówiła, że pozory często mylą?

Kate O’Hearn ponownie zabiera czytelnika w świat mitologii,...