Sam pomysł na napisanie książki o traumie pokoleniowej, alkoholizmie, seksoholizmie i innych zaburzeniach w stylistyce baśni jak najbardziej na tak. Tytuł przeboski, no ale.
Książka pełna jest gier słownych, nawiązań do powiedzonek, piosenek, bajek. Na początku to wciąga, ale Marta Dzido za mocno się w to wkręciła. I jak orientujesz się, że to się pojawia na każdej stronie to tak po 20 zaczyna już męczyć. Zwłaszcza, że znaczna większość tych zabiegów stylistycznych nie wydaje się czegokolwiek wnosić. Są, żeby były, w większości też nie wydają się zbyt kreatywne. Czasem odnosi się wrażenie, że nawet przysłaniają treść książki i narracja jest im podporządkowana.
Treść porusza wiele ważnych tematów - powielanie błędów rodziców, poświęcanie się dla innych, miejsce kobiety we współczesnym świecie, tkwienie w toksycznych relacjach. Tylko że to nie wybrzmiewa tak jak by mogło, bo książka jest przegadana. Autorka nie wie kiedy skończyć, po 5 razy powtarza właściwie to samo i nie wierzy chyba za bardzo w inteligencję czytelnika, więc nie brakuje tu łopatologicznych wstawek. Niby ironicznych, ale bardzo oczywistych i zwyczajnie męczących.
Jest też problem z tonem, autorka nie może się zdecydować czy chce pisać erotyczny retelling Czerwonego Kapturka czy poważny poradnik dla DDA ze wstawkami ze spotkań z psychoterapeutą. Dołóżmy do tego ciągłe skoki w narracji i wychodzi jeden wielki bałagan.
Nie przekonało mnie to, jak dla mnie za dużo pomysłów upchniętych w jedną książkę
Ale uczciwie powiem, że to kolejna pozycja z gatunku książkowej autoterapii i doszłam do wniosku, że to po prostu nie jest literatura dla mnie. Zawsze mam wrażenie, że doświadczenia i przemyślenia autorów takich książek są materiałem na wpis na blogu czy krótki tekst do czasopisma, a rozciąganie ich na książkę zawsze wychodzi na niekorzyść.

Sam pomysł na napisanie książki o traumie pokoleniowej, alkoholizmie, seksoholizmie i innych zaburzeniach w stylistyce baśni jak najbardziej na tak. Tytuł przeboski, no ale.
Książka pełna jest gier słownych, nawiązań do powiedzonek, piosenek, bajek. Na początku to wciąga, ale Marta Dzido za mocno się w to wkręciła. I jak orientujesz się, że to się pojawia na każdej stronie...