Dosyć długo czekała na swoją kolej, zaczynałam ją już dwa razy i niewiele brakowało bym uznała za niewartą przeczytania. Stwierdziłam jednak, że muszę dać tej książce jeszcze jedną szansę, dać sobie i jej więcej czasu, pozwolić sobie na wczytanie się i dopiero wtedy zdecyduję czy czytam, czy wrzucam w otchłań nieprzeczytanych, bo tyle innych, ciekawszych jest dookoła i szkoda czasu na obowiązkowe doczytywanie do końca książek, które nie do końca mi pasują. Ostatecznie przeczytałam do końca, choć z lekkim rozczarowaniem.
Po pierwsze tytuł zupełnie nie pasuje do treści. Po takim tytule spodziewałam się, że będzie to opowieść rodzinna, że będzie w niej miejsce dla męża i dzieci, miłości, codzienności. Otóż kompletnie nie. Poznajemy Anne Applebaum jako studentkę wybierającą drogę życiową, początkującą dziennikarkę, historyczkę, badaczkę. Następnie pisarkę. Dowiadujemy się sporo o jej edukacji, zawodowych wyborach, pracy, badaniach poprzedzających wydanie książek Gułag oraz Czerwony głód. Poznajemy jej opinie na wiele tematów, wypowiedzi dotyczące zagrożeń dla demokracji, zagrożeń wynikających z braku regulacji tzw. social mediów, dezinformacji. Większość poruszanych tematów jest bardzo ciekawa - tylko dlatego w końcu wytrwałam do końca, ale również bardzo niepokojąca i przygnębiająca. Dodatkowo, rozmowa wydana została w roku 2020, więc część zagadnień dotyczących prezydentury Trumpa, Ukrainy, NATO czy Putina bardzo się zdezaktualizowała (choć z Trumpem może niestety tylko na chwilę, tfu!).
Koniec końców, cała rozmowa nie zrobiła na mnie wielkiego czy niezwykłego wrażenia, nie zaprezentowała Anne Applebaum jako osoby, którą chciałabym poznać, porozmawiać etc. (nie umniejszając jej wykształceniu, naukowemu dorobkowi, intelektowi i światowej pozycji). Być może moja ocena wzięła się z niskich pobudek, że spodziewałam się prostej opowieści o życiu, a otrzymałam polityczne wystąpienie na tematy bieżących spraw Europy i USA. Myślę, że tytuł fatalnie dobrany i przynosi szkodę całości.

Dosyć długo czekała na swoją kolej, zaczynałam ją już dwa razy i niewiele brakowało bym uznała za niewartą przeczytania. Stwierdziłam jednak, że muszę dać tej książce jeszcze jedną szansę, dać sobie i jej więcej czasu, pozwolić sobie na wczytanie się i dopiero wtedy zdecyduję czy czytam, czy wrzucam w otchłań nieprzeczytanych, bo tyle innych, ciekawszych jest dookoła i...