Aż głupio napisać, że powieść, która zdobyła nagrodę Pulitzera jest beznadziejna, ale trudno. Dla mnie jest beznadziejna. Dałam trzy gwiazdki, więc słaba. W końcu takie nagrody przyznawane są arbitralnie przez komisje, która kieruje się tylko sobie znanymi kryteriami. I tyle.
Zgodnie z tym co można przeczytać na obwolucie jest tam dużo refleksji i retrospektywnych błysków. Z początku powieść jest dość spójna i logiczna, i nawet wciąga swoją liryczną narracją. Szkoda tylko, że zabrakło w niej fabuły, bo ta rozjeżdża się jak źle sfastrygowane spodnie lub skonstruowane (nomen omen "zmajstrowane") urządzenie. Raz na jawie, raz sennych majakach syn wraca do ojca, a ojciec do syna, a wszystko to rozmywa się w onirycznej paplaninie.
I jeśli są w tej książce jakieś relacje, to zostały ukryte bardzo głęboko między słowami.
W sumie to nawet lubię kiedy pisarz pozwala sobie nieco odlecieć w oderwane od rzeczywistości metafory czy też wplątać w fabułę abstrakcyjne opisy, ale kiedy fabuła jest dopełnieniem tychże, to już mniej mi się podoba.

Aż głupio napisać, że powieść, która zdobyła nagrodę Pulitzera jest beznadziejna, ale trudno. Dla mnie jest beznadziejna. Dałam trzy gwiazdki, więc słaba. W końcu takie nagrody przyznawane są arbitralnie przez komisje, która kieruje się tylko sobie znanymi kryteriami. I tyle.
Zgodnie z tym co można przeczytać na obwolucie jest tam dużo refleksji i retrospektywnych błysków....