Okazuje się, że do pewnych lektur się dorasta. 25 lat temu w życiu bym nie uwierzyła, że kiedyś odkryję ten tekst na nowo i już nie będzie nudną, niezrozumiałą starożytną opowieścią. Że ta absurdalna przecież mitologiczna historia, ośmieszona dodatkowo freudowską otoczką, nagle wyda mi się taka oczywista i prawdziwa.

Bo to nie jest opowieść o nienaturalnej (lub naturalnej wg Freuda) fascynacji własną matką. Tego tutaj nie ma - Edyp żeni się z Jokastą, bo pokonał Sfinksa, nie dlatego, że pała do niej nieopanowaną, niezdrową żądzą. To typowy przecież baśniowy motyw - ręka królewny (tu królowej) za pokonanie smoka. Tylko na tym zwykle baśnie się kończą, a mit ma zdecydowanie tragiczny dalszy ciąg. Edyp i Jokasta tworzą szczęśliwy związek, który jednak jest wypełnieniem części delfickiej przepowiedni, nie da się oszukać przeznaczenia. Seksualna fascynacja, wbrew freudowskiej teorii, nie jest w centrum tej historii. Najważniejsze są ludzkie emocje, tak żywe i prawdziwe, choć opisane prawie 2500 lat temu. Miłość, zadowolenie, niepokój, przerażenie, rozpacz, troska o dzieci. W tej prawdzie o człowieku nagle greckie pojęcia - katharsis, fatum, patos, perypetia, anagnoryzm - znajdują swoje miejsce, są oczywiste i konieczne. Czytając tragedię Sofoklesa, i ja odczuwam katharsis - po raz kolejny odkrywam, że rzeczywiście klasyka jest ponadczasowa, ciągle aktualna, porywająca i tak fascynująco piękna. Jak gotycka architektura czy muzyka Beethovena. To odkrycie jest dla mnie tak nieoczekiwane, że poważne się obawiam, iż niedługo zacznę płakać nad losem młodego Wertera!

Okazuje się, że do pewnych lektur się dorasta. 25 lat temu w życiu bym nie uwierzyła, że kiedyś odkryję ten tekst na nowo i już nie będzie nudną, niezrozumiałą starożytną opowieścią. Że ta absurdalna przecież mitologiczna historia, ośmieszona dodatkowo freudowską otoczką, nagle wyda mi się taka oczywista i prawdziwa.

Bo to nie jest opowieść o nienaturalnej (lub naturalnej...