Akcja "Klubu Łgarzy" w znacznej mierze opiera się na dziecięcych losach Mary. Jedynie ostatnia krótsza część książki opisuje pokrótce dalsze wspomnienia i los jej rodziny. Jednak to wspomnienia małej dziewczynki zrobiły na mnie największe wrażenie. W szczególności, gdy jako dojrzała kobieta konfrontowała sytuacje, które miały wtedy miejsce, z tym co sądzi o tym teraz. Karr wydaje się być oszczędna w swoich słowach, nie zatrzymuje się, ciągnie swoją opowieść dalej, jakby każda z tych okropnych rzeczy, która ją spotykała była błahostką.

Poprzez spisanie wspomnień autorka znalazła swój sposób na oczyszczenie. Jej dzieciństwo odcisnęło na niej wyjątkowo mocne piętno. Uzależnienia rodziców, złe wzorce, brak stałości, przemoc, fakt że musiała zajmować się pijaną matką, wszystko to co można by teraz z łatwością nazwać patologią. (Chociaż w kwestii bicia dzieci, czy żony, sądzę że w latach 50/60 działo się to w większości domostw.)

Z każdą kolejną stroną narastało we mnie mnóstwo pytań, ale pojawiało się także jedno główne: co dalej z dziewczynkami? Sądzę że w każdej dysfunkcyjnej/patologicznej rodzinie kwestia - czy w dorosłym życiu da się wyjść na prostą? Czy da się uniknąć błędów, jakie popełnili rodzice? Ostatecznie nie sądzę aby w tej części możliwe byłoby wywnioskowanie co dalej. Końcówka tej książki daje możliwość zerknięcia w przeszłość i kropka.. wszystko pozostałe jest w ich rękach.

Dla mnie ta książka jest to z pewnością punkt odniesienia do przeszłości, tego co się zmieniło i tego co się wcale nie zmieniło w dysfunkcyjnych rodzinach. Każdy członek rodziny Mary ma za sobą ciężki bagaż doświadczeń. Nowe pokolenie otrzymało ten bagaż w prezencie, a także dodatkowo wiele innych traum i zmartwień. Jednak w tej książce nie czułam z jej strony żalu. Razem z siostrą wykształciły w sobie ogromne instynkty samozachowawcze, nabierały mądrości życiowych, które ostatecznie sprawiły, że jakoś przetrwały.

Więc jeśli nie zrażą Was przekleństwa w ustach sześcioletniej dziewczynki, jeśli nie zrazi Was brudny robotniczy Texas, jeśli tak jak ja uwielbiacie ten dziecięcy nieco rozmyty obraz wspomnień, to polecam Wam zapoznać się z tą książką bo naprawdę warto!

Akcja "Klubu Łgarzy" w znacznej mierze opiera się na dziecięcych losach Mary. Jedynie ostatnia krótsza część książki opisuje pokrótce dalsze wspomnienia i los jej rodziny. Jednak to wspomnienia małej dziewczynki zrobiły na mnie największe wrażenie. W szczególności, gdy jako dojrzała kobieta konfrontowała sytuacje, które miały wtedy miejsce, z tym co sądzi o tym teraz. Karr...