O ile pomysł na całą fabułę ma bardzo duży potencjał, o tyle wykonanie i styl pisarstwa stanowi dla mnie zbyt duży mankament, żeby uznać Inną tajemnicę wiary za udany tekst. Język jest momentami bardzo staroświecki (nawet jeśli ma on być czasowo współmierny do opisywanych zdarzeń) i zbyt „wygładzony” – wulgaryzmy nie padają nawet w tych rozmowach, w których czytelnik spodziewa się bardziej soczystych wiązanek. Część sformułowań jest wyjątkowo niefortunna („kolega/ partner/ głuptas”) i powoduje, że tekst w odbiorze staje się sztuczny. Dialogi przypominają bardziej debaty telewizyjne, niż rzeczywiste rozmowy. Motywy postępowania bohaterów są często wyjaśniane do setnego miejsca po przecinku, co wyraźnie spłaszcza psychologię postaci. Wałkowanie tych samych wątków po wielokroć w różnych miejscach powieści nie pozostawia czytelnikowi praktycznie żadnej swobody interpretacji, a tym samym pozbawia go ciekawości. Część scen zawiera błędy logiczne (Paweł i Jacek przenoszą się z kawiarni do mieszkania, a tam mówią szeptem, żeby nikt przy sąsiednich stolikach ich nie usłyszał; Paweł i Jacek mogą się spotykać tylko w mieszkaniu tego ostatniego, po czym okazuje się, że Paweł od roku wynajmuje kawalerkę w centrum), a przyczynowo-skutkowość niektórych sytuacji jest co najmniej dyskusyjna lub nienaturalna (żeby umówić się z własnym chłopakiem i z nim porozmawiać trzeba szukać „błahych” pretekstów). Całość sprawia wrażenie bardzo statyczne, a zdarzenia są bardziej przegadane niż przeżyte.
Co do samej tematyki, to część wątków zostaje przedstawiona dość pokrętnie – szczególnie jeśli chodzi o pedofilię. Niby Paweł i Jacek oburzają się na Tadeusza, wykorzystującego nieletnich, a jednak żaden z nich nie podejmuje się działania. Wszystko sprowadza się do nieustannej dyskusji, w której podejrzanie dużo miejsca zostawia się dla argumentów „za”. Główną kwestią staje się przekonywanie do własnych racji, zamiast wyraźnego napiętnowania. Winny wychodzi ze wszystkiego bez najmniejszego szwanku, a nawet w blasku swojej chwalebnej działalności opozycyjnej. I nawet jeśli, koniec końców, Tadeusz zostaje przedstawiony jako wyrachowany karierowicz, to oburzenie Pawła wydaje się czysto formalne i nieprzekonujące. W ostatecznym rozrachunku główny bohater jawi się jako bezsilny hipokryta.
Niestety zdecydowanie odradzam.

O ile pomysł na całą fabułę ma bardzo duży potencjał, o tyle wykonanie i styl pisarstwa stanowi dla mnie zbyt duży mankament, żeby uznać Inną tajemnicę wiary za udany tekst. Język jest momentami bardzo staroświecki (nawet jeśli ma on być czasowo współmierny do opisywanych zdarzeń) i zbyt „wygładzony” – wulgaryzmy nie padają nawet w tych rozmowach, w których czytelnik...