"Historia przemocy" nie jest powieścią na temat przemocy, a przynajmniej nie tylko - jest także opowieścią o samym ujmowaniu przemocy w historię, opowieścią o opowiadaniu w ogóle. O tym, jak raz wypowiedziane słowa i raz opowiedziana historia przestaje należeć tylko do opowiadającego, a zaczyna także być - być może ukradzioną, to już zależy od naszej interpretacji - historią słuchającego, który może stać się nowym opowiadającym.

Tak właśnie poznajemy historię głównego bohatera, jest ona nam bowiem opowiadana nie przez niego, tylko przez jego siostrę, której on sam wcześniej wszystko opowiedział, a teraz tylko dopowiada poszczególne elementy.

I choć taka opowieść z gruntu swojej natury zawiera pewne przekłamania, to zarazem jest to opowieść niesamowicie szczera - opowiedziana nam historia zawiera wszystkie, także te najbardziej intymne, osobiste i bolesne szczegóły historii głównego bohatera na temat tego wieczoru, w który staje się on ofiarą przemocy, ale zarazem jest to nam opowiedziane subtelnie, bez czerpania satysfakcji z opowiadania o bólu i bez szokowania. Autor przygotowuje czytelników na najgorszy moment historii, a po opowiedzeniu go, potrafi poprowadzić historię tak, abyśmy czytając nie dusili się w trudnych emocjach, tylko mogli je przeżyć i iść dalej, aby znalazły one ujście. Pomimo takiej struktury jednak - która musiała być przecież przemyślana - nie czuć tutaj sztuczności opowiadanej historii, a wręcz przeciwnie, opowiadany nurt historii jest niesamowicie naturalny.

Poza tym, co fascynujące, ta bolesna historia niesamowicie wciąga - po zaczęciu lektury bardzo trudno byłoby mi ją przerwać, tak jakby autor wciągał mnie siłą w opowieść, od której nie można odejść. Ale nie siłą-przemocą, tylko tak, jakby ta książka podlegała swoim własnym, literackim prawom fizyki, które powodują zassanie całej mojej uwagi i sprawiają, że nie mogę przestać jej czytać.

Dla mnie jest to szczera, ale nie obciążająca opowieść o opowiadaniu, o przemocy, zarazem osobiste wyznanie, jak i komentarz na temat historii w ogóle. Jedna z najlepszych książek, jakie w tym roku przeczytałem.

"Historia przemocy" nie jest powieścią na temat przemocy, a przynajmniej nie tylko - jest także opowieścią o samym ujmowaniu przemocy w historię, opowieścią o opowiadaniu w ogóle. O tym, jak raz wypowiedziane słowa i raz opowiedziana historia przestaje należeć tylko do opowiadającego, a zaczyna także być - być może ukradzioną, to już zależy od naszej interpretacji -...