Siła

Ciekawa paralela między naszym światem, a tym powieściowym prowadząca do mądrego wniosku - siła zawsze prowadzi do nierówności i bezprawia. Na początku ciężko się zorientować w tej powieści, z czasem dopiero zaczyna wciągać.

Ciekawa paralela między naszym światem, a tym powieściowym prowadząca do mądrego wniosku - siła zawsze prowadzi do nierówności i bezprawia. Na początku ciężko się zorientować w tej powieści, z czasem dopiero zaczyna wciągać.

Pokaż mimo to

Na początku sądziłem, że czytam nadętą feministyczną utopię. I chociaż wydźwięk pozostaje feministyczny, to w dość przewrotny sposób. Nie zrażajcie się początkiem (właściwie pierwszą połową).
A ostatnie zdanie wybuchło mi mózg. ;)

Na początku sądziłem, że czytam nadętą feministyczną utopię. I chociaż wydźwięk pozostaje feministyczny, to w dość przewrotny sposób. Nie zrażajcie się początkiem (właściwie pierwszą połową).
A ostatnie zdanie wybuchło mi mózg. ;)

Pokaż mimo to

Sięgając po „Siłę” Naomi Alderman nie do końca wiedziałem czego się spodziewać. Łatka „feministycznej dystopii na czasy #metoo” i okładkowe błogosławieństwo Margaret Atwood z jednej strony zachęcały, a z drugiej budziły obawy, że po raz kolejny wchodzimy do tej samej rzeki. Dodatkowo, jak zawsze gdy ktoś próbuje mi sprzedać „prozę z kluczem”, włączyły mi się obawy, że będzie za bardzo... Za dużo zaangażowania, misji i poprawiania świata. Na całe szczęście „Siła” okazała się przede wszystkim doskonałą prozą fantastyczną, która równie dobrze odnalazłaby się w prestiżowej serii „Uczta Wyobraźni” Wydawnictwa Mag (no może tylko jakaś żyłka pękłaby prawej stronie fandomu).

Oto bowiem Alderman prezentuje wizję alternatywnego świata, gdzie nagle i niespodziewanie większość kobiet dostaje elektryczną supermoc. Ta sytuacja, wyciągnięta jakby z pulpowego czytadła, natychmiast odmienia bieguny rzeczywistości, bo oto żeńska część ludzkości otrzymała oręż, który nie tylko pozwala jej się skutecznie bronić, ale także dominować i tłamsić. Oczami kilku bohaterek (i jednego bohatera) obserwujemy - w dłuższej perspektywie czasowej - jak świat się zmienia. Ponieważ każda z tych postaci startuje w różnych miejscach i odgrywa inną role w tej opowieści (ktoś tu rozgrywa karty, ktoś dokumentuje przemiany, ktoś po prostu stara się dostosować) zaczyna nam się tworzyć naprawdę szeroki obraz przeobrażającego się świata. Autorka świetnie pokazuje, że płeć kulturowa to kolejny społeczny konstrukt, który stara się budować porządek na bazie dominacji i agresji. Obojętnie kto jest tym dominującym, nakręcona w ten sposób spirala przemocy zawsze prowadzi do katastrofy.

Przy tym wszystkim Alderman nie zapomina, że najważniejsza w literaturze fantastycznej jest dobra historia i wyraziści bohaterowie. Autorka nie boi się schematów prozy popularnej, co więcej wyciska z nich naprawdę wiele – dzięki czemu „Siłę” czyta się dobrze i wartko. Jest tu trochę sensacji, thrillera, ale równie sporo opowieści obyczajowej. Jeśli ktoś spodziewał się, że ta książka będzie kolejną „feministyczną biblią” pełną akademickich rozważań może być zawiedziony. Natomiast jeśli ktoś szuka mądrej i dobrze napisanej historii o tym jak poczucie siły i władzy deprawuje, znajdzie ją u Alderman.

Sięgając po „Siłę” Naomi Alderman nie do końca wiedziałem czego się spodziewać. Łatka „feministycznej dystopii na czasy #metoo” i okładkowe błogosławieństwo Margaret Atwood z jednej strony zachęcały, a z drugiej budziły obawy, że po raz kolejny wchodzimy do tej samej rzeki. Dodatkowo, jak zawsze gdy ktoś próbuje mi sprzedać „prozę z kluczem”, włączyły mi się obawy, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prawdziwy geniusz Alderman polega na tym, że doskonale odwróciła porządek społeczeństwa. Historia zaczyna się, gdy nastolatki na całym świecie jednocześnie rozwijają „skein”, pasek mięśni w obojczyku, który przewodzi prąd, co pozwala im natychmiast zadawać ból, a zabić. Niektóre dziewczyny mają większą moc niż inne i są w stanie obudzić siłę także u starszych kobiet. Praktycznie z dnia na dzień świat zmienia się.
Jednak nie jest to przesłodzona historyjka o równości płci. To lustro, w którym można zobaczyć okropności społeczeństw przekonanych, że jedno są lepi od drugich tylko dlatego, że mają siłę fizyczną.

Po raz pierwszy poczułam ogromną niesprawiedliwość, że ktokolwiek musi dzielić się swoją praca pod przykrywką innej płci, tylko po to, żeby go usłyszano.

Prawdziwy geniusz Alderman polega na tym, że doskonale odwróciła porządek społeczeństwa. Historia zaczyna się, gdy nastolatki na całym świecie jednocześnie rozwijają „skein”, pasek mięśni w obojczyku, który przewodzi prąd, co pozwala im natychmiast zadawać ból, a zabić. Niektóre dziewczyny mają większą moc niż inne i są w stanie obudzić siłę także u starszych kobiet....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna, osadzona w klimatach girlpower powieść. Idealnie pokazuje jak świat rządzony przez skrajności może wyglądać, i co uświadamia to to, że taka rzeczywistość istnieje, ale inna płeć gra główną rolę. Bawi, przeraża, ekscytuje. Świetna dystopia!

Świetna, osadzona w klimatach girlpower powieść. Idealnie pokazuje jak świat rządzony przez skrajności może wyglądać, i co uświadamia to to, że taka rzeczywistość istnieje, ale inna płeć gra główną rolę. Bawi, przeraża, ekscytuje. Świetna dystopia!

Pokaż mimo to

Błyskotliwa i skłaniająca do refleksji "co by było gdyby...". Feministyczna ale nie w nachalny, agresywny sposób.

Błyskotliwa i skłaniająca do refleksji "co by było gdyby...". Feministyczna ale nie w nachalny, agresywny sposób.

Pokaż mimo to

Opowieści podręcznej były książką o udręczeniu kobiet, i uczynieniu ich poddanymi mężczyzn. Teraz pomysł jest odwrotny, kobiety dostają super siłę, mężczyźni muszą odejść na drugi plan, stają się słabą płcią, w każdym aspekcie życia.
Książka jest specyficzna, z pewnością jest ciekawa i porusza intrygujący temat. Aczkolwiek brak w niej napięcia, niby są emocje, ale to wszystko jest nieco za mgłą przydługich opisów. Do tego całościowy wniosek jest dość banalny- przemoc to zło. W każdym wydaniu. A na świecie powinna panować równowaga.

Opowieści podręcznej były książką o udręczeniu kobiet, i uczynieniu ich poddanymi mężczyzn. Teraz pomysł jest odwrotny, kobiety dostają super siłę, mężczyźni muszą odejść na drugi plan, stają się słabą płcią, w każdym aspekcie życia.
Książka jest specyficzna, z pewnością jest ciekawa i porusza intrygujący temat. Aczkolwiek brak w niej napięcia, niby są emocje, ale to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Punktem wyjścia dla rozważań o ustroju świata w tej powieści jest siła - przewaga fizyczna mężczyzn pozwoliła stworzyć patriarchalne i męskocentryczne systemy, w których kobiety są dyskryminowane, wykorzystywane, poniżane. Kiedy sytuacja się odwraca i kobiety otrzymują od ewolucji swoistą broń - możliwość rażenia prądem - świat staje na głowie.

Czyżby?

Jedyną właściwie refleksją, jaką mam po tej książce jest to, że przemoc jest zła. I nie jest ważne, kto ma przewagę fizyczną, kobiety czy mężczyźni - zawsze zostanie wykorzystana w celu dominacji nad innymi. Dystopia stworzona przez Naomi Alderman opiera się na dominacji przemocy, wątek przewagi lub walki płci jest tu trzeciorzędny.

Jest tu wiele tematów, które są ciekawym pomysłem, ale które zostały zupełnie spłycone lub porzucone, np. solidarność kobiet i siostrzeństwo, rewizja religijnych dogmatów i ponowne odczytywanie Biblii, powiązania polityki i świata przestępczego w Europie Środkowo-Wschodniej, schematy tworzenia sekt i rozprzestrzeniania się idei. Być może autorka chciała uwzględnić jak najwięcej aspektów opisywanej rewolucji kobiet, lecz trzeba było wszystko zmieścić na maksymalnie 400 stronach... dlatego niemiłosiernie pocięła i uśmierciła te najciekawsze pomysły. Została przemoc. Oraz widziany już u Margaret Atwood pomysł opisania swojego świata przez pryzmat historyka zajmującego się tematem dawno przebrzmiałych wydarzeń, upadłej cywilizacji.

Powieść zapowiadała się przednio. Zachęcona opisem oraz rekomendacjami Justyny Kopińskiej, Jakuba Żulczyka i Rafała Hetmana spodziewałam się intelektualnego wyzwania. Otrzymałam jakiś niewypał.

Punktem wyjścia dla rozważań o ustroju świata w tej powieści jest siła - przewaga fizyczna mężczyzn pozwoliła stworzyć patriarchalne i męskocentryczne systemy, w których kobiety są dyskryminowane, wykorzystywane, poniżane. Kiedy sytuacja się odwraca i kobiety otrzymują od ewolucji swoistą broń - możliwość rażenia prądem - świat staje na głowie.

Czyżby?

Jedyną właściwie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W sumie pomysł prosty. Zamiana ról. Kobiety zyskują moc i mężczyźni zostają płcią słabszą. Dosłownie. Autorka bawi się tym konceptem z globalnym rozmachem. I samo to już było satysfakcjonującym doświadczeniem. Zaskakujący finał to wisienka na torcie. A końcowe mrugnięcie okiem do czytelnika... kupiło mnie. Polecam

W sumie pomysł prosty. Zamiana ról. Kobiety zyskują moc i mężczyźni zostają płcią słabszą. Dosłownie. Autorka bawi się tym konceptem z globalnym rozmachem. I samo to już było satysfakcjonującym doświadczeniem. Zaskakujący finał to wisienka na torcie. A końcowe mrugnięcie okiem do czytelnika... kupiło mnie. Polecam

Pokaż mimo to

„Siła” Naomi Alderman to bardzo feministyczna książka. Elektryzująca od pierwszych stron. Ciekawy pomysł na powieść i rozwinięcie, bo czy ktokolwiek zastanawiał się, co by się stało gdyby najbardziej zniewolone kobiety otrzymały dar dzięki któremu mogą stać się niezależne? Mogą uwolnić sie spod reki mężczyzny - tyrana? W każdym z nas dżemie siła, choć nie zdajemy sobie z tego sprawy. Niejednokrotnie nie umiemy po nią sięgnąć, wydobyć ją i korzystać z niej.

… a tak naprawdę …

„Who run the Word ? – Girls”.

:-)

„Siła” Naomi Alderman to bardzo feministyczna książka. Elektryzująca od pierwszych stron. Ciekawy pomysł na powieść i rozwinięcie, bo czy ktokolwiek zastanawiał się, co by się stało gdyby najbardziej zniewolone kobiety otrzymały dar dzięki któremu mogą stać się niezależne? Mogą uwolnić sie spod reki mężczyzny - tyrana? W każdym z nas dżemie siła, choć nie zdajemy sobie z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to