Twórczość Anety Jadowskiej znam z „Heksalogii o Dorze Wilk” i „Garstki z Ustki”. Do tej pory bardziej skłaniałam się do cyklu o Dorze, seria kryminalna nie była zła, ale też nie zapadła mi szczególnie w pamięć. Teraz, gdy jestem po lekturze „Nikity” wiem, że Dora schodzi na dalszy plan. Bohaterka trylogii wymiata od początku do końca, a ponieważ lubię kiedy dziewczyny to typowe twardzielki, umiejące radzić sobie w każdej sytuacji, nic dziwnego, że na mojej tapecie króluje Nikita.
Uważam, że Jadowska świetnie stworzyła tą postać. Nie dość, że Nikita nie struga dzierlatki w opałach to jeszcze posiada reputację, która odstrasza niemal każdego potencjalnego przeciwnika. Posiada ciekawe talenty, ale stara się je ukrywać ze względu na niekorzystny odbiór otoczenia oraz strach przed utratą kontroli. Moim zdaniem autorka zastosowała tutaj ciekawy zabieg, ponieważ czytelnik ma ochotę na odkrycie tajemniczej mocy bohaterki oraz na poznanie jej przeszłości, która również posiada pewne luki, zaś Nikita przypadkiem zaczyna je poznawać. Nie tylko ona intryguje już od samego początku, też w konsternację potrafi wprawić Robin, sprawiający wrażenie bardziej skrytego niż zabójczyni. On także posiada pewne zdolności, zdumiewające nawet jego samego. Nikita i Robin tworzą interesujący duet, przynoszący im obojgu spore korzyści. Ponieważ Nikita nieustannie szuka guza lub ściąga na siebie poważne kłopoty, odbiorca lektury nie narzeka na brak wrażeń.
Co do akcji – tutaj na początku byłam trochę sceptyczna. Podobała mi się postać Nikity, jednak wydaje mi się, iż za dużo pojawiło się opisów związanych z miejscami oraz z przeszłością głównej bohaterki. Przez pewien czas bardziej przyjemność sprawiał mi styl autorki niż wydarzenia, których nie było zbyt wiele i przez to trochę zniechęciłam się do fabuły. Jednak po zapoznaniu się z historią Warsa i Sawy oraz Nikity, z czasem doceniłam drobiazgowość Anety Jadowskiej z uwagi na kluczowe wydarzenia związane właśnie z magicznymi dzielnicami i z najemniczką.
Znacznie dalej fabuła nabrała tempa i już do samego końca z ochotą śledziłam losy wszystkich bohaterów. Pewne rewelacje związane z zakończeniem zrobiły mi breję z mózgu i sprawiły, iż z ochotą sięgnęłam po kolejny tom. Autorka świetnie połączyła wszystkie wątki, dodając jeszcze więcej zagadek, zmuszając do przeczytania kontynuacji. Uwielbiam, gdy twórca stosuje takie chwyty (chociaż często mnie też to wkurza, bo chciałabym poznać wszystko na już).
Na uwagę zasługuje też świat przedstawiony. „Dziewczyna z Dzielnicy Cudów” to typowe urban fantasy, pełne wszelkiej maści wampirów, wilkołaków, czarownic i innych magicznych stworów, żyjących w alternatywnych magicznych miastach. Fajnie, że autorka dodała sporo od siebie i postarała się o ustanowieniu własnych reguł fantastycznych rządzących w tej powieści. Mimo, iż Aneta Jadowska bazuje na typowych i znanych czytelnikom gatunkach magicznych bytów to jednak wykazała się kreatywnością, opisując wiele z nich na swój unikalny sposób. Dodając do tego przyjemny styl i ciekawych bohaterów czytelnik otrzymuje książkę na wysokim poziomie.
Czy polecam? Tak, „Dziewczyna z Dzielnicy Cudów” to kolejna powieść autorki, którą warto poznać, zwłaszcza jeśli uwielbiacie fantastykę i silne kobiece postacie.

Twórczość Anety Jadowskiej znam z „Heksalogii o Dorze Wilk” i „Garstki z Ustki”. Do tej pory bardziej skłaniałam się do cyklu o Dorze, seria kryminalna nie była zła, ale też nie zapadła mi szczególnie w pamięć. Teraz, gdy jestem po lekturze „Nikity” wiem, że Dora schodzi na dalszy plan. Bohaterka trylogii wymiata od początku do końca, a ponieważ lubię kiedy dziewczyny to...