Kolejny Hindus, który siedzi nie wiadomo gdzie, rodzime Indie opuściwszy dla bogatszego świata, a pisze o domu, pisze o ziemi ojczystej, pisze o swoich i o tym, czym oni żyją. Bogatszy świat nie przyciąga jego uwagi, bo serce nie w nim mieszka, lecz w domu.
Powieść jest gruba, a autor długo zwodzi czytelnika udając, że napisał coś jakby romansidło, w którym po licznych, ale szczęśliwie pokonanych kłopotach bohaterowie zabierają się za życie długie i szczęśliwe. Otóż nie... I nie jest to też typowa dla indyjskiego powieściopisarstwa krytyka systemu społecznego, choć elementy takie Równowaga zawiera. Mistry pisze o nieszczęściu, o losie ciężkim i nieodwracalnym, i o tym, jak mimo potężnych ciosów od życia można uratować choć cząstkę siebie, albo też postąpić przeciwnie. Tu oczywiste miesza się z niejasnym, niektóre odpowiedzi widać czarno na białym, inne może czytelnik próbować odgadywać.
To jest dobra literatura, a w niej dobry, wyrazisty, niczym nie znieczulony obraz Indii. Chylę czoła.

Kolejny Hindus, który siedzi nie wiadomo gdzie, rodzime Indie opuściwszy dla bogatszego świata, a pisze o domu, pisze o ziemi ojczystej, pisze o swoich i o tym, czym oni żyją. Bogatszy świat nie przyciąga jego uwagi, bo serce nie w nim mieszka, lecz w domu.
Powieść jest gruba, a autor długo zwodzi czytelnika udając, że napisał coś jakby romansidło, w którym po licznych,...