Kiedyś, kiedy jeszcze miałam telewizję, obejrzałam film 𝘊𝘻ł𝘰𝘸𝘪𝘦𝘬, 𝘬𝘵𝘰́𝘳𝘺 𝘱𝘰𝘬𝘰𝘤𝘩𝘢ł 𝘠𝘯𝘨𝘷𝘦𝘨𝘰. Zagrało od samego początku. Chyba nawet się poryczałam. Zadziałał na mnie jakoś niezwykle (nie wspominając o genialnym soundtracku!). Stał się dla mnie ważną pozycją, więc byłam wniebowzięta, kiedy się okazało, że istnieją jeszcze dwie części. Obejrzałam je jeszcze w tym samym roku - nie oszołomiły mnie tak jak pierwsza, ale nie musiały, i tak cieszyłam się, że je obejrzałam.

Możecie sobie tylko wyobrazić moje podekscytowanie, gdy podczas spontanicznych zakupów książkowych, natknęłam się na 𝘊𝘩𝘢𝘳𝘭𝘰𝘵𝘵𝘦 𝘐𝘴𝘢𝘣𝘦𝘭 𝘏𝘢𝘯𝘴𝘦𝘯. Znam całą filmową trylogię, to chyba mogę zacząć czytać od drugiej części? (Tak naprawdę to już trochę jej nie pamiętam, więc chyba jeszcze lepiej).

Śmiesznie jest czytać książkę po filmie, bo wizerunek głównego bohatera na stałe zakorzenił się w moim umyśle (zresztą jego podobizna jest nawet na okładce). Wciągnęło mnie od początku, chociaż trochę się złościłam na zatrważającą ilość wulgarnego języka i instrumentalny sposób mówienia o kobietach (jedna z nich sobie na to zasłużyła, ale i tak...). Nie da się nie lubić Jarlego, chociaż z niektórymi jego wyborami możemy się nie zgadzać. Ale jego córka jest niesamowita. Taka bohaterka! Mądra, wrażliwa, uważna... wymarzony kompan (mogę mieć taką w przyszłości)!

Znalazłam siebie w rozkminach Jarlego na temat studiów i tej pseudointeligencji, która tworzy akademicki światek. Przestawał widzieć w tym wszystkim sens, zdawał sobie sprawę, jakie to nadmuchane i bezcelowe. Skojarzyło mi się to od razu z moim skonfundowaniem na początku studiów magisterskich, kiedy przeszło mi to całe zachłyśnięcie się akademickością. Podobał mi się też styl autora - narracja była trochę strumieniem myśli. Lubię takie zabiegi, bo jeszcze bardziej oswajam sobie historię i bohatera.

Teraz czatuję w bibliotece na pierwszą część. Bo brakuje mi już tych bohaterów. Zakończenie książki jest pożegnaniem - takim podwójnym, bo i z czytelnikiem, i między postaciami. Smutno się robi. Zaczęłam czytać co innego, a ciągle myślę o 𝘊𝘩𝘢𝘳𝘭𝘰𝘵𝘵𝘦 𝘐𝘴𝘢𝘣𝘦𝘭 𝘏𝘢𝘯𝘴𝘦𝘯.

Kiedyś, kiedy jeszcze miałam telewizję, obejrzałam film 𝘊𝘻ł𝘰𝘸𝘪𝘦𝘬, 𝘬𝘵𝘰́𝘳𝘺 𝘱𝘰𝘬𝘰𝘤𝘩𝘢ł 𝘠𝘯𝘨𝘷𝘦𝘨𝘰. Zagrało od samego początku. Chyba nawet się poryczałam. Zadziałał na mnie jakoś niezwykle (nie wspominając o genialnym soundtracku!). Stał się dla mnie ważną pozycją, więc byłam wniebowzięta, kiedy się okazało, że istnieją jeszcze dwie części. Obejrzałam je jeszcze w tym samym roku -...