Człowiek, który pokochał Yngvego

Prawdopodobnie najgorsza książka jaka kiedykolwiek czytałem.
Jedne wielkie jaja z czytelnika. Choć zaznaczam, że dotrwałem tylko do 84. strony. A i to czasem pomijać pół strony lub cała.
Główny bohater jest cymbałem, który uważa się za nonkomfortomiste, a w rzeczywistości zdaje się nie mieć własnego zdania, podąża bez wyraźnego celu za opiniami swoich przyjaciół. Jego przyjaciele są nijacy. Wraz z upływem kolejnych stron czułem się jednocześnie coraz bardziej znużony beznadziejna narracja, jak i zdegutowany historia.
Na początku nawet gubiłem się konkretnie o jakich czasach jest narracja.

Główny bohater najpierw irytował, później wywoływał uczucie obrzydzenia. Yngwen mógłby być ciekawa postacią, na tym etapie to pierwsza i jedyna pozytywna postać w książce. To co mnie zraziło to na początku napisanie "dlaczego nigdy go nie pocałowałem". Biorąc pod uwagę jak nijacy są bohaterowie powieści, jak irytujący jest protagonista i to, że zakonczenie już de facto znamy na początku (najprawdopodobniej) nie było sensu kontynuować tej drogi przez mękę.

Prawdopodobnie najgorsza książka jaka kiedykolwiek czytałem.
Jedne wielkie jaja z czytelnika. Choć zaznaczam, że dotrwałem tylko do 84. strony. A i to czasem pomijać pół strony lub cała.
Główny bohater jest cymbałem, który uważa się za nonkomfortomiste, a w rzeczywistości zdaje się nie mieć własnego zdania, podąża bez wyraźnego celu za opiniami swoich przyjaciół. Jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaczęłam czytać tę serię od końca, bo było mi wolno - głównie dlatego, że oglądałam wszystkie filmy. Było to nawet dość ciekawe doświadczenie - taka narracja wsteczna. Najpierw skutek, potem przyczyna.

Kolejny raz napiszę, że postacie w tej serii są bardzo żywe. W tej części szczególnie. Ich wypowiedzi są niezmiennie intuicyjne i przedstawiają strumień myśli. W ogóle ciekawa rzecz, bo uświadomiłam sobie, że postać Yngvego wywoływała u mnie podobne reakcje, co postać zeszłorocznego Jokera (do połowy filmu - nie chodzi mi o tego zabijakę, którym się stał). I oczywiście w wielu momentach wściekałam się na Jarlego, bo nienawidzę kłamstwa i kombinowania. A scena imprezy była szczytem szczytów, narkotyczno-pijackim crescendo, które zburzyło wszelkie relacje Jarlego z bliskimi mu osobami. Nawet mu wtedy nie współczułam. Konsekwencje muszą zostać poniesione. Szkoda tylko, że ktoś został zraniony. Jarle z 𝘊𝘩𝘢𝘳𝘭𝘰𝘵𝘵𝘦 𝘐𝘴𝘢𝘣𝘦𝘭 𝘏𝘢𝘯𝘴𝘦𝘯 znacznie lepiej rozumiał funkcjonowanie relacji międzyludzkich, dlatego też dużo bardziej go lubię. Siedemnastoletni Jarle to samolubny przygłup, który musi się jeszcze sporo nauczyć.

Kocham muzyczne odniesienia, ale to już dawno temu spodobało mi się w filmie, gdzie co pięć minut mówiłam: "o, moja piosenka!". Każdy kolejny rozdział w książce rozpoczyna się cytatem, a ja uwielbiam takie ozdoby. Po tak długim czasie od seansu, pewnych sytuacji nie pamiętałam. Być może, po prostu miały miejsce tylko w książce (albo w filmie zostały przedstawione inaczej). Dlatego muszę dokończyć re-watch, bo nic nie pamiętam i czuję się głupia. Na pewno uroniłam łzę, chociaż teraz nie potrafię powiedzieć nawet z jakiego powodu.

Skończyłam czytać i pozostałam w takim dziwnie smutnym stanie. Tak jakby chciało mi się ryczeć, ale nie do końca.
Jestem pewna, że film i książka wywołały u mnie trochę inne emocje, jednak muszę przyznać, że ta seria okazała się dla mnie bardzo ważna. Zabieram ją do serducha na długi długi czas.

Zaczęłam czytać tę serię od końca, bo było mi wolno - głównie dlatego, że oglądałam wszystkie filmy. Było to nawet dość ciekawe doświadczenie - taka narracja wsteczna. Najpierw skutek, potem przyczyna.

Kolejny raz napiszę, że postacie w tej serii są bardzo żywe. W tej części szczególnie. Ich wypowiedzi są niezmiennie intuicyjne i przedstawiają strumień myśli. W ogóle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://natcystycznapaplaninablog.blogspot.com/2020/06/norweska-literatura-to-jakis-kosmos-t.html ← tu całość
Jarle Klepp jest straszliwie toksyczny i egoistyczny. Poza tym praktycznie nie ma własnej osobowości, bo wszystkie poglądy zaczerpnął od kumpla i uważa się przy tym za nie wiadomo jakiego nonkonformistę i gościa walczącego z systemem, bo przecież zawsze robi co innego, niż mu każą. Paradoksalnie wydaje się przez to jeszcze bardziej konformistyczny... i bardzo wkurzający. Helge, jego najlepszy przyjaciel, jest według mnie całkiem w porządku, a na pewno lubię go bardziej od głównego bohatera. Jego poglądy i ostentacyjną nienawiść do wszelkich przejawów kapitalizmu jakoś bardziej kupuję, może przez to, że wyniósł je z domu. Yngve z kolei, który w zasadzie pojawia się ze trzy razy na krzyż w całej powieści, robi bardzo dobre wrażenie. Pewnie przez olbrzymi kontrast między nim a Jarlem. Bo to naprawdę miły i prawie niczym nie wyróżniający się natolatek, który lubi grać w tenisa, słuchać mainstreamowej muzyki i interesuje się Egiptem. Najbardziej jednak intryguje jego odpływanie w czasie rozmów. Coś wisiało w powietrzu od początku i nie mogę powiedzieć, żebym się zawiodła akurat tym wątkiem.
Okej, trochę pochwaliłam, to może teraz spróbuję uzasadnić moją ocenę. Pierwsze zastrzeżenie mam do najpierwsiejszego spotkania głównego bohatera z Yngvem albo raczej do tego, co po nim następuje. Mamy niby do czyniania z miłością od pierwszego wejrzenia ― może płytkie, może ultra romantycznie, sam zdecyduj. Jarle zaczyna szukać nieznajomego chłopaka podczas pierwszej przerwy, chociaż pewnie najchętniej robiłby to już podczas lekcji, i kiedy go zauważa, dostaje nagłego zastrzyku jakichś hormonów i dochodzi do wniosku, że go kocha. A potem przytula i całuje swoją dziewczynę, Katrine, myśląc o Yngvem (coś, jakby próbował sobie zwizualizować, że to jego w tej chwili maca), proszę bardzo, oto super zdrowa relacja i dojrzałe podejście do własnych uczuć. Wow. Po prostu wow. Chyba dawno nie czułam takiego obrzydzenia do postaci fikcyjnej, gratulacje 👏. Później wszystkie wątki prowadzą do związku Kleppa z nowym uczniem albo do zaliczenia, on sam raczej tego nie wie, bo dalej ciągnie relację z Katrine, a ja po prostu nie mogę patrzeć na tak przedmiotowe traktowanie jakiejkolwiek osoby. W ogóle nie kibicuję mu w niczym, nie obchodzi mnie jego zespół i nie zależy mi na tym, żeby jakoś wyszedł z kłopotów, w które się wpakował. Według mnie za wszystko, co zrobił, powinien jeszcze mocniej na końcu beknąć.
Do tego narracja, totalny horror. Wstęp byłby naprawdę w porządku, gdyby nie ciągnął się przez tyle stron, a dalej jest tylko gorzej, co jakiś czas autor znowu serwuje nam boomerskie wynurzenia na temat lat 80. i rozwoju cywilizacyjnego. W pewnym momencie zaczęłam po prostu przewracać kartki, bo nie byłam w stanie przez to przebrnąć. Trochę, jakby cała ta książka była pretekstem do powspominania, jak kiedyś to było. I chyba możemy już ustalić, że ta książka jest po prostu nudna, a zarazem pokazuje toksyczną relację jako coś normalnego, bo młodość albo ja jestem nieczułym gnojem, niezdolnym do głębszej refleksji ― wybierz jedno.

https://natcystycznapaplaninablog.blogspot.com/2020/06/norweska-literatura-to-jakis-kosmos-t.html ← tu całość
Jarle Klepp jest straszliwie toksyczny i egoistyczny. Poza tym praktycznie nie ma własnej osobowości, bo wszystkie poglądy zaczerpnął od kumpla i uważa się przy tym za nie wiadomo jakiego nonkonformistę i gościa walczącego z systemem, bo przecież zawsze robi co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wątek tytułowy podobał mi się bardzo (mam wrażenie, że każdy, kto był kiedyś platonicznie zakochany, potrafiłby się utożsamić z głównym bohaterem), problemy rodzinne - okej, gorzej z resztą. Okropnie działał mi na nerwy kumpel Jarlego, raziło nagromadzenie wulgaryzmów, dialogi były trochę dziwne, ten ich zespół to generalnie jakaś porażka, a niektóre rozważania bohatera można by spokojnie skrócić o połowę i nikt by na tym ucierpiał. Literatura niby piękna, ale nie do końca (patrz wyżej). Ostatni rozdział mnie zaskoczył i pozostawił z pewnym niedosytem, choć zarazem stanowi niezłą klamrę. Szkoda tylko, że kontynuacja tej książki dotyczy wydarzeń poprzedzających epilog tej historii, a te niezbyt mnie interesują, więc nie zamierzam po nią sięgać.

Wątek tytułowy podobał mi się bardzo (mam wrażenie, że każdy, kto był kiedyś platonicznie zakochany, potrafiłby się utożsamić z głównym bohaterem), problemy rodzinne - okej, gorzej z resztą. Okropnie działał mi na nerwy kumpel Jarlego, raziło nagromadzenie wulgaryzmów, dialogi były trochę dziwne, ten ich zespół to generalnie jakaś porażka, a niektóre rozważania bohatera...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zawiodła mnie ta książka. Myślę, że przeczytana w wieku nastoletnim zrobiłaby na mnie większe wrażenie. Spodziewałam się teen school romans/drama, z odkrywaniem swojej seksualności na pierwszym planie. Tytuł ten prezentuje jednak wiele różnych aspektów dojrzewania, w nie zawsze optymalnych warunkach otoczenia. Seksualność, romantyzm są tu potraktowane bardzo pobieżnie i nie wysuwają się na pierwszy plan.
Lekka lektura. Może spodobać się entuzjastom klimatów skandynawskich (tu z perspektywy nastolatków).

Zawiodła mnie ta książka. Myślę, że przeczytana w wieku nastoletnim zrobiłaby na mnie większe wrażenie. Spodziewałam się teen school romans/drama, z odkrywaniem swojej seksualności na pierwszym planie. Tytuł ten prezentuje jednak wiele różnych aspektów dojrzewania, w nie zawsze optymalnych warunkach otoczenia. Seksualność, romantyzm są tu potraktowane bardzo pobieżnie i nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Posiadam tę książkę na półce od bardzo dawna, a jednak dopiero w wakacje zdecydowałam się na jej przeczytanie. Początkowo byłam nastawiona niezbyt entuzjastycznie, spodziewałam się zwykłej młodzieżówki - przeczytam, kilka dni później zapomnę i tyle.
Jednak tak się nie stało, książka okazała się naprawdę dobra. Historia w niej opisana nie jest jedną z tych typowych, które możemy przeczytać w co drugim tytule. Jest w niej pewna wyjątkowość, klimat i nietypowa estetyka.
Zdecydowanie sięgnę po nią kolejny raz.

Posiadam tę książkę na półce od bardzo dawna, a jednak dopiero w wakacje zdecydowałam się na jej przeczytanie. Początkowo byłam nastawiona niezbyt entuzjastycznie, spodziewałam się zwykłej młodzieżówki - przeczytam, kilka dni później zapomnę i tyle.
Jednak tak się nie stało, książka okazała się naprawdę dobra. Historia w niej opisana nie jest jedną z tych typowych, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna książka o dorastaniu i stawaniu się mężczyzną. O trudnych wyborach i konsekwencjach podjętych decyzji. Trzeba mieć serce z kamienia, żeby na koniec nie uronić kilku łez. Ja nie mam...

Piękna książka o dorastaniu i stawaniu się mężczyzną. O trudnych wyborach i konsekwencjach podjętych decyzji. Trzeba mieć serce z kamienia, żeby na koniec nie uronić kilku łez. Ja nie mam...

Pokaż mimo to

Prawdziwa perełka, a co bardziej cieszy, że trafiłem na tę książkę zupełnie przez przypadek.
Niesamowita opowieść o dorastaniu, muzyce i miłości. Trudno się od niej oderwać.
Ciekawy jest też inny aspekt. Dla przeciętnego Polaka Norwegia kojarzy się z cichym, słabo zaludnionym krajem, gdzie wszyscy są bogaci. Tym czasem na kartach tej książki poznajemy norweskie frustracje, osobiste tragedie, niepewność co do przyszłości, fascynacje ideologiami lewicowymi. Tak więc nigdzie nie ma raju na ziemi, przez co życie jest ciekawsze.

Prawdziwa perełka, a co bardziej cieszy, że trafiłem na tę książkę zupełnie przez przypadek.
Niesamowita opowieść o dorastaniu, muzyce i miłości. Trudno się od niej oderwać.
Ciekawy jest też inny aspekt. Dla przeciętnego Polaka Norwegia kojarzy się z cichym, słabo zaludnionym krajem, gdzie wszyscy są bogaci. Tym czasem na kartach tej książki poznajemy norweskie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest jedna z tych książek, do których na pewno wrócę. Zatraciłam się w niej, przez co żałowałam, że tak szybko ją przeczytałam. Błyskotliwa, niebanalna... niby luźna, bo w końcu opowiada o siedemnastoletnim chłopaku, ale jego mętlik w głowie powoduje, że czasem treść tej lektury staje się oryginalna. Momentami mogłam się z nim utożsamić, ale to chyba ze względu na mój nastoletni wiek. W każdym razie, kocham, polecam.

To jest jedna z tych książek, do których na pewno wrócę. Zatraciłam się w niej, przez co żałowałam, że tak szybko ją przeczytałam. Błyskotliwa, niebanalna... niby luźna, bo w końcu opowiada o siedemnastoletnim chłopaku, ale jego mętlik w głowie powoduje, że czasem treść tej lektury staje się oryginalna. Momentami mogłam się z nim utożsamić, ale to chyba ze względu na mój...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mamy tu współczesną powieść norweską o dość nietypowej tematyce. Książka napisana w 1 osobie na kształt pamiętnika mówi o zakochaniu się 17 latka w szkolnym koledze.Narrator jest typowym zbuntowanym nastolatkiem o lewicowych przekonaniach chcącym z kolegami założyć zespół muzyczny,nie stroniący do trawki,imprez czy alkoholu.Akcja dzieje się na początku roku 1990 roku co ma znaczenie ,gdyż treść książki często odnosi się do upadku komunizmu ,do Gorbaczowa,do lat przed epoką internetu,komórek.Powieść czyta się bardzo dobrze i przyjemnie.Ładne opisy Stavanger .Niestety sama treść dla mnie jest dość naiwna i płytka.Nie ma praktycznie tam żadnych rozważań bohatera na temat swojej orientacji sexulanej,co dla mnie jest kluczową sprawą. Dlaczego 17 letni heterosexualny chłopak mający dziewczynę,z którą dość odważnie ,jak na swój wiek,uprawia sex,nagle zakochuje się w swoim dziwnym rówieśniku ze szkoły.Nie ma tam jakiś sensownych przyczyn by uzasadnić motywy cały motor zachowań głównego bohatera.Nie ma pytań typu kim jestem.Ta "miłość" opisana w książce jest jakaś abstrakcyjna jakby obiekt ,w którym się on zakochał był obrazem van Gogha czy kotem sąsiadów,a nie człowiekiem.To był dla mnie główny minus tej pozycji,który oderwał autentyzm całej tej opisanej sytuacji.

Mamy tu współczesną powieść norweską o dość nietypowej tematyce. Książka napisana w 1 osobie na kształt pamiętnika mówi o zakochaniu się 17 latka w szkolnym koledze.Narrator jest typowym zbuntowanym nastolatkiem o lewicowych przekonaniach chcącym z kolegami założyć zespół muzyczny,nie stroniący do trawki,imprez czy alkoholu.Akcja dzieje się na początku roku 1990 roku co ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to