Czytanie kryminałów zaliczam do jednej z największych przyjemności życiowych, ale recenzowania ich – wręcz przeciwnie. W końcu nie chwytamy się za opowieści o morderstwach dla zaspokojenia wysublimowanych odczuć artystycznych, więc tutaj idealnie pasuje stara dobra zasada: każda potwora znajdzie swego amatora. I stąd, co dla jednego w danym kryminale będzie mankamentem, dla innego zaletą. Trudna sprawa, ale spróbujemy.

„Bliźnięta z Piolenc” przedstawiają historię zaginionego rodzeństwa – Raphaela i Solene Lessage, którzy przepadli latem 1989 roku. I gdyby nie fakt, że w ich rodzinnym mieście znów zaczęły ginąć dzieci, nikt by do tej starej zagadki nie powrócił. A tak zaczyna się balansowanie między przeszłością i teraźniejszością.

Pewnie każdy czytelnik kryminałów ma swoje ulubione wątki czy motywy, bo jakoś trzeba sobie radzić przy masowym zalewie dzieł spod znaku zapytania, że tak powiem. Dla mnie najciekawsze są zawsze sprawy dotyczące starych spraw i waśni rodzinnych, a jeśli dochodzą do tego małe miejscowości z hermetyczną społecznością i surowe okoliczności przyrody to jest rewelacyjnie. U Destombes nie ma żadnych powalających krajobrazów czy dusznego klimatu, za to stosuje ona inny bardzo wysoko przeze mnie punktowany chwyt – nieposkromione realizmem zawiłości społeczne. To cecha, którą najlepiej widać chyba już u Agathy Christie – w tych kryminałach pełno nieoczekiwanych, bo rzadkich przypadków w rodzaju zmiany osobowości czy trucia zaskakującymi substancjami, czy sposobami. To także ostrzeżenie – jeżeli kogoś denerwuje biadolenie o skomplikowanych relacjach rodzinnych czy społecznych, jeżeli ktoś nie lubi zagrywek w stylu zapomnianych pamiętników, które w podejrzanie dokładnie opisują całe zajście, ten nie znajdzie wiele radości w lekturze „Bliźniąt z Piolenc”.

Autorka napisała kryminał w typie thrillera, a to znaczy, że tempo akcji jest iście zabójcze. Każdy rozdział niemal do połowy tomu kończy się odkryciem kolejnej karty – przyznam, że to także uwielbiam, bo świadczy o odwadze autorki. Nie ukrywa za głupimi niedopowiedzeniami kwestii odkrytych przez jej żandarmów, co jest denerwująco powszechne ostatnimi czasy. Nie znajdziemy tu także ani grama informacji o detektywach prowadzących sprawę, więc tło obyczajowe skupione jest wyłącznie na sprawie zaginięcia. I tak rozwiązanie nie jest specjalnie trudne do zgadnięcia, ale to też uważam za plus – męczące jest to sztuczne meandrowanie fabułą, aby czytelnik wykrzyknął na sam koniec krótkie „wow”! O wiele bardziej cenię powolne układanie puzzli, gdzie wszystko do siebie pasuje i da się ujrzeć, co przedstawiają, zanim jeszcze na miejsce trafi ostatni element układanki. Tak to bywa z dobrymi puzzlami.

Muszę też wspomnieć, że przynajmniej raz uniknęliśmy naiwnej zabawy z momentem kulminacyjnym, w którym nieuzbrojony, rzekomo wysoce inteligentny policjant włazi w łapy mordercy dla kilku ulotnych zastrzyków adrenaliny u czytelnika. Za to należy się osobny, krótki akapit w recenzji, bo to też istna plaga dzisiejszych powieści.

Kryminał Destombes nie należy do tych, o których się nie zapomina po pewnym czasie, nie jest też specjalnie odkrywczy czy szokujący. To typ książki na miły wieczór ze ściśle opanowanym, starannie dawkowanym zagrożeniem, podanym umiejętnie i całkiem zgrabnie. Czytałam lepsze kryminały, ale też powiedzmy sobie szczerze – czytam je nie w poszukiwaniu arcydzieła, ale w poszukiwaniu kolejnych zagadek, które tak przyjemnie dla mnie znajdują swoje rozwiązanie. I tutaj Destombes sprawdza się, jak każdy inny średniak.

Agata Majchrowicz