Ta książka z całą pewnością należy do nurtu książek, które zapadają w pamięć, ale co najważniejsze budują obrazy tak magiczne, że aż niemożliwe. Tylko, kto powiedział, że literatura jest niemożliwa? Możliwa, o ile nasza wyobraźnia, dystans i pewien rodzaj powściągliwości religijnej nam na to zdecydowanie pozwolą. Patrycja Prochot – Sojka napisała książkę, która wieńczy zbiór bardzo wymownych i sugestywnych opowiadań, które z kolei tworzą jeden wyrazisty obraz miejscowości, w której autorka żyje i tworzy.


Już od pierwszych wersów opowieści autorki porywają swym lekkim, a jednocześnie intrygującym stylem. Nie brak tu charakterystycznych postaci i typowych dla tego miasta miejsc, w których autorka obsadziła akcję i fabułę tła społecznego i obyczajowego. Każdy z bohaterów jest postacią wyrazistą, która wyróżnia się innymi cechami charakteru, wokół której autorka nakreśliła specyficzny klimat, dzięki plastycznym opisom możemy odczuć je na własnej skórze i przeżywać każdy kadr opowieści z osobna. Nie da się też ukryć, że ci bohaterowie, pochodzący z różnych okresów czasowych, pojawiają się w tych opowieściach po coś.

Ziegenhals, czyli dzisiejsze Głuchołazy to miejsce, w którym realizm magiczny osnuty jakby snem, jawą, jakimiś mistycznymi postaciami, którym autorka przypisuje ludzkie cechy jest także miejscem, do którego bohaterowie zmierzają w konkretnym celu, bądź jakimś dziwnym trafem podróżujący zatrzymują się w nim urzeczeni niecodzienną aurą i tajemnicą przyciągającą zarówno tych sprzed okresu wojny, jak i po. Ziegenhals to nazwa wywodząca się z okresu drugiej wojny i to właśnie wtedy dochodzi do różnorodnych spotkań, a śmiertelni bohaterowie wykazują się dziwnymi zdolnościami, to właśnie w Ziegenhals Herman obcuje ze Śmiercią, Ludwiczka rozmawia z Jezusem i Maryją, zaś zegarmistrz Kleist miał władzę nad czasem.

„Minęła największa wojna ostatnich czasów. Wszystko cokolwiek wcześniej miało jakiś sens, straciło go bezpowrotnie. Zmieniły się granice na wschód i na zachód, na północ i na południe. Ludziom odebrano poczucie przynależności. Świat dawny przestał istnieć. Czas zaczęto mierzyć od przed wojny i po wojnie.”

I do Głuchołaz zaczęli przybywać nowi bohaterowie, ze swoimi troskami, tęsknotami, wspomnieniami i przeszłością, którą należało zostawić za sobą, ale ona nie potrafi oderwać się od bohaterów. Tak było z Gabriele, Ingą, Anną. Każda z nich to inny nośnik emocji i trosk, kruchości, nadziei i obezwładniającego strachu.

Bohaterowie opowieści, obok swojego świata wewnętrznego, piętrzących się w nich emocji i percepcji odczuć posiadają bogato rozwiniętą sferę duchową, która pozwala im na odczuwanie stanów ducha i krążących w ich świadomości snów, które każdego wieczora zdają się wysysać z nich energię potrzebną do budowania codzienności. Autorka zbudowała świat enigmatyczny wokół tych snów i podkreśliła ich mityczność, baśniowość, a nawet realizm przeplatający się z rzeczywistością budującą nie tylko sylwetki bohaterów, ale i naszą wyobraźnię, pokazując ich prawdziwe oblicze, szczery portret ich samych, wyciągając jednocześnie z zakamarków serc pragnienia i marzenia.

„Baj-o-dużenie” Patrycji Prochot – Sojki uważam za jedną z lepszych książek, które miałam okazję czytać w minionym roku. Jednak sięgając po nią trzeba wykazać się otwartością umysłu, dystansem do pewnego postrzegania spraw religijnych, czy wiary. Nie jest to na pewno pozycja dla tych, którzy trzymają się ściśle schematów i idei religii. Autorka zręcznością pióra, wyrazistymi sylwetkami bohaterów, plastycznymi, sugestywnymi opisami oraz intrygującą fabułą i tłem społecznym opowieści, czaruje od pierwszych wersów. Tutaj bowiem magia, specyficzny klimat i aura miesza przeszłość, która zdecydowanie i z rozmachem wytycza przyszłość, a autorka zdecydowanie pokazuje, że gdzieś zawsze pisze się jakaś tajemnicza historia naszych ukochanych miejsc, które nas fascynują i inspirują.

Wielka szkoda, że wydawca nie przyłożył się ani do redakcji, ani do korekty. Błędy są nawet w podstawowej konstrukcji dialogów.


Szczerze polecam!

Ta książka z całą pewnością należy do nurtu książek, które zapadają w pamięć, ale co najważniejsze budują obrazy tak magiczne, że aż niemożliwe. Tylko, kto powiedział, że literatura jest niemożliwa? Możliwa, o ile nasza wyobraźnia, dystans i pewien rodzaj powściągliwości religijnej nam na to zdecydowanie pozwolą. Patrycja Prochot – Sojka napisała książkę, która wieńczy...