Mechaniczny książę

Kocham.

Kocham.

Pokaż mimo to

"Anioła" przeczytałam w 2017. Był długi, męczący i nijaki, przez co zniechęciłam się do dwójki. A! I jeszcze Londyn czasów, która kojarzę jedynie z przesadnych sukni, pozytywizmu literatów i zarazy. A teraz, kiedy zamówiłam sobie całość Mrocznych Intryg pomyślałam "hej, ale tak właściwie, to kim jest ta Tessa? A co, jeśli się okaże, że jest istotną postacią w dalszych książkach? Och nieeee (krzyk jak z obrazu Edvarda)" no i wypożyczyłam. Hm... okazało się, że książka jest ok.

Za dużo nie pamiętałam, zatem początkowo miałam mętlik. Ale szybko miną pod ciężarem przygód naszych trojaczków. Nienawiść do Tessy zmalała do irytacji. Irytacji głównie w kontaktach damsko-męskich. Dziewczyna wciąż chciałaby do tańca Willa, a do różańca Jema. Jak dla mnie niepotrzebnie daje nadzieję chłopakowi, że COŚ ZROBI, bo, czytając Dary, i tak wiem, że poleci za Willem. W ogóle jej TAK było szokiem, serio. A jeszcze większym szokiem odkrycie, kim byli jej rodzice. Pewnie w trójce będzie więcej. Całe szczęście COŚ się stało z jej bratem, przynajmniej unikniemy całego 'Nate to, Nate tamto'. Wciąż nie wiem, o co, kurde, chodzi z tym aniołem-naszyjnikiem. Co to za diabelstwo?

Will, jak się okazało, został w dzieciństwie przeklęty, ale tak naprawdę, to ta klątwa jest JAKAŚ TAKA. I się wielce dziwię, że przez te kilka lat po prostu jej nie sprawdził, albo jej nie skonsultowałam z kimś mądrym. Bo, odkąd przeczytałam o niej więcej, zdawała się lekko podejrzana. Will, brawa za wiarę, naprawdę. Ach, przyznać muszę, że nasz chłopak wyprzedził Tessę i teraz go po prostu nie znoszę. Zdecydowanie nie popisał się w ostatnich rozdziałach (jeśli chodzi o bycie 'dżentelmenem'), a jego... nie wiem jak to nazwać... prośbą, nadzieją, cholera wie czym względem TEGO, CO JEM ZROBIŁ TESSIE, to jest po prostu okrutne. Serio. Bo co, bo Jem mu wybaczy, bo Jem umrze? Ja by, kurde, chyba jednak nie wybaczyła. Przyznaję, po ZROBIENIU CZEGOŚ jest milszy i łatwiej się czyta, ale wciąż na nie.

A jak już jesteśmy przy Jemie, to chłopak zdecydowanie się nie zmienił. Wciąż chory, wciąż miły, wciąż zakochany w Tessie. Chociaż akcja w jego pokoju mnie zdziwiła. No, nie spodziewałam się, że chłopak ma w sobie TO. Cicha woda i tak dalej...

Warto tutaj jeszcze wspomnieć o nowej parce, której z całego serca kibicuję. Myślałam, że chodzi jedynie o przeszpiegi albo przelotny romansik, ale chyba jednak nie. Chyba to coś bardziej poważnego. I jak o nich czytam, to czuję taką słodycz, bez cienia obrzydzenia, a to nie często się mi zdarza. Dzieciaki, kibicuję wam bardziej!

... a także o pewnej zdradzie. Doprawdy, nie stawiałam na TĄ OSOBĘ. A sposób tłumaczenia, że kocha, że ślub... głupiutkie dziecko osiemnastego wieku. Tak, jak powiedziała Tessa, zupełnie, jak lalki. Niemniej dlaczego nikt się nie zainteresował wyraźnymi oznakami, że halo, ludzie, mamy kreta w Instytucie? Gdyby to było celowe, no, to jeszcze zrozumiem, ale tutaj wyraźnie nikt nic nie zauważył. Kara, jak na razie, stosowna do winy.

Należy jeszcze zauważyć, że w książce znajdziemy sporo odniesień do literatury, jak również nielubiany przeze mnie zabieg rozpoczynania rozdziałów od cytatów/wierszów. No cóż, jak to lubi zapychać stronice. Ja to pomijałam.

Jestem zdziwiona, że jedynie dwa dni zajęło mi przeczytanie. No szok, szczególnie, że czasy wiktoriańskie i Londyn nie są w mojej czołówce wieków (nie lubię o nich czytać, są jakieś przytłaczające, mroczne i bardzo Kubowate). Także jestem na rauszu, przynajmniej tak się mogę zaśmiać, i na pewno przeczytam ciąg dalszy. Przecież muszę się dowiedzieć, jakim cudem Tess skończyła jako kobieta Willa. No i co z 'moją' parką.

O! O! Zapomniałabym! Na końcu mamy GOŚCIA, i to JAKIEGO gościa ;D Aż się nie mogę doczekać.

"Anioła" przeczytałam w 2017. Był długi, męczący i nijaki, przez co zniechęciłam się do dwójki. A! I jeszcze Londyn czasów, która kojarzę jedynie z przesadnych sukni, pozytywizmu literatów i zarazy. A teraz, kiedy zamówiłam sobie całość Mrocznych Intryg pomyślałam "hej, ale tak właściwie, to kim jest ta Tessa? A co, jeśli się okaże, że jest istotną postacią w dalszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Recenzja może zawierać możliwe spojlery z poprzedniego tomu, jeśli jeszcze nie zapoznałeś/aś się z poprzednią recenzją to zapraszam do KLIKNIĘCIA. Tom drugi to ciąg dalszy przygód Nocnych Łowców w wiktoriańskim Londynie.Tessie udało się uniknąć porwania przez Mistrza lecz ciągle jest w niebezpieczeństwie. Pasmo niespodzianek i niemiłych zdarzeń ciągle się za nią ciągnie.

Charlotte, która jest kierowniczką Instytutu w Londynie grozi odebranie stanowiska. Nocnym Łowcom pozostały dwa tygodnie aby odnaleźć Mistrza albo inaczej Instytut przejmą Lightwoodowie. Will, Jem, Tessa i reszta nie może do tego dopuścić ponieważ to dla nich jedyny dom jaki obecnie posiadają.

Jakby tego było mało, serce Tessy zaczyna mocniej bić w stronę Jema, trudno jest podzielić serce na pół ale tak jest w jej przypadku, ciągle nie może zapomnieć o Willu, który ciągle ją odpycha po czym znów przyciąga, a teraz dodatkowo Jem zaczął ją traktować o wiele poważniej niż jako wyłącznie przyjaciółkę.

Dodatkowo dowiadujemy się, że na Willu ciąży okropna klątwa, która zmusza go do przyjmowania przed wszystkimi maski nieczułego i zachwianego drania, który nie potrafi kochać. Jego życie jest bardzo ciężkie ale czy podzieli się swoją tajemnicą? A może uda mu się zdjąć klątwę?

Na jaw wychodzą informacje o pobudkach Mistrza w zniszczeniu Nocnych Łowców, kieruje się on stratą sprzed wielu lat, obwinia o nią Nocnych Łowców i dlatego to wszystko potoczyło się w taki sposób. Tessa za wszelką cenę chcę pomóc swojej nowej rodzinie, ze względu, że prawdziwej już nie posiada - ciotka i rodzice nie żyją, a jej jedyny brat ją zdradził i zdeptał jak śmiecia. Pragnie odpowiedzi na pytania dotyczące jej pochodzenia i pragnie doprowadzić sprawy do końca.

Czy uda się pokonać Mistrza? Czy brat Tessy przejrzy na oczy? Z kim Tessa się zwiąże, będzie to Jem czy Will?

Moja przygoda z czytaniem rozpoczęła się w prawdzie od "Darów Anioła" lecz ogólnie mam ogromny sentyment dla Nocnych Łowców i ich przygód. Postanowiłam przypomnieć sobie całą serię książek i podzielić z Wami recenzją na blogu ponieważ te książki na to bardzo zasługują.

Książki pisane przez Cassandre to bardzo fajnie wykreowane książki fantastyczne. Wielowątkowość, która spina się w jedną całość jest genialnie poprowadzona i jestem zachwycona książką mimo, że czytałam ją po raz pierwszy wiele lat temu, dokładnie takie same uczucia mam po takiej przerwie.

W "Diabelskich Maszynach" uwielbiam bohaterów, którzy są tak różnorodni i różnobarwni, że każdy może znaleźć dla siebie postać idealną i taką z, którą może się identyfikować. Dodatkowo pojawia się bardzo ciekawi trójkąt miłosny (ogólnie trójkątów nie lubię, ponieważ często są one bardzo płytkie lecz w tej historii, jest on tak spektakularny i zaskakujący, że aż chce się czytać).

Akcja jest bardzo wartka i ciągle coś się dzieje, bohaterowie rozwiązują zagadkę pobudek Mistrza i ciągle dochodzą do nowych faktów, które coraz bardziej rozświetlają sytuacje oraz wyjaśniają dlaczego coś się działo. To mnie bardzo urzekło w książkach spod pióra Clare.

Dodatkowo książka posiada wiele ciekawych motywów, poza tymi podstawowymi jak: miłość, zdrada, dochodzenie to również przewija się motyw: śmiertelnej choroby, kłamstw i wiele, wiele innych.

Mimo samych plusów, książka posiadała jeden minus była mniej wartka i zaskakująca jak w tomie pierwszym, wiele wyborów mi się nie podobało i niektóre momenty sprawiały, że było mi smutno na serduszku lecz z tego co pamiętam tom trzeci mi to wynagrodzi.

Podsumowując, jeśli szukacie książek, które są wielotomówkami z gatunku fantastyki, z wielowątkowością to coś co Wam się spodoba. Ja jestem wielką fanką wszystkich książek o poczynaniach Nocnych Łowców i będę je szczerze polecać mimo niewielkich minusów!

Recenzja może zawierać możliwe spojlery z poprzedniego tomu, jeśli jeszcze nie zapoznałeś/aś się z poprzednią recenzją to zapraszam do KLIKNIĘCIA. Tom drugi to ciąg dalszy przygód Nocnych Łowców w wiktoriańskim Londynie.Tessie udało się uniknąć porwania przez Mistrza lecz ciągle jest w niebezpieczeństwie. Pasmo niespodzianek i niemiłych zdarzeń ciągle się za nią ciągnie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O wiele lepsza część od poprzedniczki. Świetnie rozrysowana postać Jema który stał się moim ulubionym bohaterem. A końcówka jest genialna.

O wiele lepsza część od poprzedniczki. Świetnie rozrysowana postać Jema który stał się moim ulubionym bohaterem. A końcówka jest genialna.

Pokaż mimo to

W pierwszej części postać Tessy mnie irytowała, w drugim tomie ta postać trochę dorosła emocjonalnie. Za to postacie Jema i Willa - ich relacja i wzajemne poświęcenie - urzekły mnie od samego początku i porwały część mojego serca na zawsze zatrzymując wśród kart tej książki (w której, ku mojemu zadowoleniu, poznaliśmy lepiej historie tych postaci).

Kontynuacja pierwszego tomu, napakowana akcją i ciekawymi wątkami, tak wciągała, że ciężko się było od niej oderwać, a po jej skończeniu od razu musiałam sięgnąć po kolejną część.

W pierwszej części postać Tessy mnie irytowała, w drugim tomie ta postać trochę dorosła emocjonalnie. Za to postacie Jema i Willa - ich relacja i wzajemne poświęcenie - urzekły mnie od samego początku i porwały część mojego serca na zawsze zatrzymując wśród kart tej książki (w której, ku mojemu zadowoleniu, poznaliśmy lepiej historie tych postaci).

Kontynuacja pierwszego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zamarłam i nadal nie wiem do końca, jak się oddycha.
Tego się nie spodziewałam. Zdecydowanie tego nie przewidziałam. Jak się oddycha? Cassandro Clare, co to był za zwrot akcji?!

Zamarłam i nadal nie wiem do końca, jak się oddycha.
Tego się nie spodziewałam. Zdecydowanie tego nie przewidziałam. Jak się oddycha? Cassandro Clare, co to był za zwrot akcji?!

Pokaż mimo to

Akcja ciągle się rozwija, niektóre wątki pozornie zostają zakończone, podobnie z problemami, tajemnicami.
Książka wciąga , na zakończenie powiem, że podobnie jak Tessa , czuję się rozdarta ,ale chyba większość dziewczyn by była.
I ciekawe co będzie dalej?

Akcja ciągle się rozwija, niektóre wątki pozornie zostają zakończone, podobnie z problemami, tajemnicami.
Książka wciąga , na zakończenie powiem, że podobnie jak Tessa , czuję się rozdarta ,ale chyba większość dziewczyn by była.
I ciekawe co będzie dalej?

Pokaż mimo to

Trudno jest mi w to uwierzyć, ale drugi tom "Diabelskich maszyn" jest jeszcze lepszy od poprzedniego! Nie znaczy to jednak, że nie mam problemu z tą książką, a wręcz przeciwnie, bo mam ogromny kłopot z najważniejszym elementem w tej serii- Will czy Jem?

Przy pierwszym tomie byłam całym sercem z Jemem, bo z Willem coś było nie tak. Teraz wreszcie pokazał swoje prawdziwe oblicze, przez co pokomplikował moje uczucia, bo w nim też się zakochałam.
Potwierdzam opinie, że w "Diabelskich maszynach" jest najlepiej skonstruowany trójkąt miłosny. Nawet jeśli się za nimi nie przepada, to w wykonaniu Cassandry Clare można całkowicie zmienić zdanie.
Naprawdę współczuję Tessie. I współczuję też sobie, bo jestem niewyobrażalnie rozdarta między tymi młodzieńcami, tak samo, jakbym ja zajmowała miejsce głównej bohaterki.

Nie jest to jedyna mocna strona tej ksiązki. Autorka serwuje znakomite pomysły i w świetny sposób przedstawia swoje uniwersum. Coraz bardziej świat Nocnych Łowców mnie pochłania, zwłaszcza w tym wiktoriańskim wydaniu. Bale, dawne obyczaje i umiłowanie postępu- to wszystko mnie zachwyca.

Oczywiście wiele spraw wciąż się nie rozwiązało, Clare dalej trzyma w niepewności. Ona wie, jak trzymać czytelnika w napięciu.

Nawet sobie nie wyobrażałam, że ta seria może tak rozpalić moje uczucia i sprawić, poczuję się jak zadurzona nastolatka złakniona przygód.

Jestem ogromnie podekscytowana, że mogę zabrać się za wielki finał!

Trudno jest mi w to uwierzyć, ale drugi tom "Diabelskich maszyn" jest jeszcze lepszy od poprzedniego! Nie znaczy to jednak, że nie mam problemu z tą książką, a wręcz przeciwnie, bo mam ogromny kłopot z najważniejszym elementem w tej serii- Will czy Jem?

Przy pierwszym tomie byłam całym sercem z Jemem, bo z Willem coś było nie tak. Teraz wreszcie pokazał swoje prawdziwe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Udało się. Autorce, oczywiście. Kontynuacja jest sukcesem. Nadal świetnie się czyta, przygody są wciągające, a co więcej poczynania bohaterów zaczęły być logiczne, a nawet da się je sensownie wyjaśnić. Czego chcieć więcej? Żart? Ależ proszę bardzo, jest. I to taki z przekąsem, z grą słów, wprost rewelacja. Sensownego wytłumaczenia tytułu? Uważny czytelnik, znajdzie. Duszne oraz miłosne rozterki nastolatki? Od groma i ciut. Starania o rękę panny? Pościgi? Dziewiętnastowieczne koafiury i toalety? Bale? Jakżeby inaczej, są. Jednym słowem, nie marudzić i nie wybrzydzać, tylko czym prędzej brać się za lekturę. Godziwa rozrywka zapewniona.

Udało się. Autorce, oczywiście. Kontynuacja jest sukcesem. Nadal świetnie się czyta, przygody są wciągające, a co więcej poczynania bohaterów zaczęły być logiczne, a nawet da się je sensownie wyjaśnić. Czego chcieć więcej? Żart? Ależ proszę bardzo, jest. I to taki z przekąsem, z grą słów, wprost rewelacja. Sensownego wytłumaczenia tytułu? Uważny czytelnik, znajdzie. Duszne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W momencie, w którym skończyłam drugi tom „Diabelskich Maszyn”, zorientowałam się, jak bardzo tęskniłam za światem Nocnych Łowców. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że pani Clare jest jedną z moich ulubionych autorek fantastyki!

Tessa Gray wie już, że nie jest zwykłą Przyziemną, tylko Podziemną, córką demona, czarownicą, która ma niezwykły dar zmiennokształtności. Nadal poznaje otaczający ją świat, ale w tym samym czasie musi uporać się ze zdradą własnego brata, odnalezieniem Mortmaina i przywyknięciem do nowej sytuacji. Jednocześnie Benedict Lightwood próbuje pozbawić Charlotte Branwell funkcji prowadzenia Instytutu i Enklawy. Na Nocnych Łowców czyhają próby wierności i wzajemnego zaufania, za rogiem czai się na nich tajemniczy Mortmain, który zrobi wszystko, aby doprowadzić swój plan do końca.

„Mechaniczny książę” porwał mnie już od pierwszych stron. Dzięki niemu przypomniałam, za co kocham książki Cassandry Clare. Autorka nie raz zachwyciła mnie swoim stylem pisarskim. Uwielbiam, to jak jej światy są wykreowane, ile jest w nich detali i najdrobniejszych szczegółów. Wiktoriański Londyn bardzo mi się spodobał, nie sądziłam, że tak polubię jego kreację.

Całym sercem kocham książkowych bohaterów. Świetne jest to, że w „Diabelskich Maszynach” możemy przeczytać o postaci takiej, jak Magnusa Bane, który zresztą jest moją jedną z ulubionych postaci w „Darach Anioła” i cieszę się, że Clare postanowiła umieścić go tutaj. Podoba mi się rozwój Tessy w tej części, dziewczyna staje się silniejsza, pewniejsza siebie i swoich przekonań, jednak nadal lubi w niej tę cząstkę jej niepewności i strachu. Willa i Jem ubóstwiam w każdym tego słowa znaczeniu, ci chłopacy są niesamowici. Każdy z nich jest inny i na swój sposób anielski, są swoim przeciwieństwem i to, że są parabatai jest genialne. Wzajemnie się uzupełniają.

Niesamowite jest to, że w książkach Cassandry Clare jest wszystko i to jest czarujące, to czyta magia, która płynie w żyłach każdego z nas, wystarczy ją tylko dostrzec.

Już sięgam po trzecią część i jednocześnie chlipie nad tym losem, gdyż będę musiała rozstać się z tą trylogią.

W momencie, w którym skończyłam drugi tom „Diabelskich Maszyn”, zorientowałam się, jak bardzo tęskniłam za światem Nocnych Łowców. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że pani Clare jest jedną z moich ulubionych autorek fantastyki!

Tessa Gray wie już, że nie jest zwykłą Przyziemną, tylko Podziemną, córką demona, czarownicą, która ma niezwykły dar zmiennokształtności. Nadal...

więcej

mniej

Pokaż mimo to