Zbior esejów z różnych lat, napisany wybitnym i pierwszorzędnym językiem. Nawet gdy się czyta w głowie, buzuje niski, nosowy głos Waldroffa. Bez katalogowania czasu powstała spójna opowieść o polskiej sztuce XX wieku. Wspaniała zabawa.

Zbior esejów z różnych lat, napisany wybitnym i pierwszorzędnym językiem. Nawet gdy się czyta w głowie, buzuje niski, nosowy głos Waldroffa. Bez katalogowania czasu powstała spójna opowieść o polskiej sztuce XX wieku. Wspaniała zabawa.

Jerzy Waldorff z nieodłączną laseczką, Puzonem i graserującym r zawsze był dla mnie reliktem lepszych dla kultury czasów w spsiałej PRL. Kolegą Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego. Lubiłam, kiedy pisał o muzyce. Cieszyła mnie jego działalność powązkowska. Dziś żyjemy w czasach niesłychanego rozwarstwienia kultury. Nie na wszystkim się znam, nie wszystko jestem w stanie docenić, dlatego brakuje mi jego sugestii, ocen, bo były punktem odniesienia. Jego opinie poparte były wiedzą. Dlatego przeczytałam ostatnie jego wspomnienia i trochę się zawiodłam. Może na własne życzenie, bo oczekiwałam dawnego temperamentu, ostrości sądów, a otrzymałam pożegnanie z epoką.

Jerzy Waldorff z nieodłączną laseczką, Puzonem i graserującym r zawsze był dla mnie reliktem lepszych dla kultury czasów w spsiałej PRL. Kolegą Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego. Lubiłam, kiedy pisał o muzyce. Cieszyła mnie jego działalność powązkowska. Dziś żyjemy w czasach niesłychanego rozwarstwienia kultury. Nie na wszystkim się znam, nie wszystko jestem w stanie...

Ależ to była lektura!
Ostatnia książka Jerzego Waldorfa to nie tylko podsumowanie jego życia, ale i barwna opowieść o dwudziestym wieku, jego osiągnięciach artystycznych oraz najbardziej dramatycznych wydarzeniach.

Auror opowiada tu o swojej młodości, pierwszych przyjaźniach, miłościach, pasjach... Jak z rękawa rzuca anegdotami i - nawet jeśli są one pikantne - zawsze trzymają poziom, co w dzisiejszej literaturze wspomnieniowej zdarza się rzadko.

Pięknie Jerzy Waldorff pisze o historii Polski, o miejscach, które już nie istnieją (a nawet jeśli są, to zupełnie zmieniły swój charakter),o wielkich ludziach i ich dokonaniach, o literaturze, sztuce, przeczytanych książkach, odwiedzanych wystawach i zabytkach, podróżach, rozmowach...
A wszystko to robi tak plastycznie, że ma się wrażenie uczestniczenia w przedstawianych wydarzeniach.

"Moje lampki oliwne" to gratka dla tych, którzy cenią piękną polszczyznę, erudycję, elokwencję, umiejętność łączenia powagi z poczuciem humoru, szczerość, ironię oraz krytycyzm.

Zawsze podziwiałam Jerzego Waldorffa, jego teksty oraz działalność społeczną, więc cieszę się bardzo, że miałam okazję poznać i tę książkę.

Ależ to była lektura!
Ostatnia książka Jerzego Waldorfa to nie tylko podsumowanie jego życia, ale i barwna opowieść o dwudziestym wieku, jego osiągnięciach artystycznych oraz najbardziej dramatycznych wydarzeniach.

Auror opowiada tu o swojej młodości, pierwszych przyjaźniach, miłościach, pasjach... Jak z rękawa rzuca anegdotami i - nawet jeśli są one pikantne - zawsze...

Bardzo lubiłam słuchać Pana Jerzego Waldorfa, a teraz zaczynam lubić jego książki.
Czytając "Moje lampki oliwne" książkę pełną zadumy i wspomnień - wydawało mi się, że słyszę gdzieś w tle Jego głos i przepiękną polszczyznę jaką zawsze się posługiwał.

Bardzo lubiłam słuchać Pana Jerzego Waldorfa, a teraz zaczynam lubić jego książki.
Czytając "Moje lampki oliwne" książkę pełną zadumy i wspomnień - wydawało mi się, że słyszę gdzieś w tle Jego głos i przepiękną polszczyznę jaką zawsze się posługiwał.