Znakomite! Zabawa od pierwszej do ostatniej strony, szczerze polecam każdemu, kto lubi zabawę na wyższym poziomie. Osoby, które miały okazję żyć w czasach epoki słusznie minionej, będą mogły sobie przypomnieć socrealia.

Znakomite! Zabawa od pierwszej do ostatniej strony, szczerze polecam każdemu, kto lubi zabawę na wyższym poziomie. Osoby, które miały okazję żyć w czasach epoki słusznie minionej, będą mogły sobie przypomnieć socrealia.

Zobaczyłam ten pomnik krzesła w 2021 roku, w Odessie i dzięki niemu przeczytałam "12 krzeseł"

Zobaczyłam ten pomnik krzesła w 2021 roku, w Odessie i dzięki niemu przeczytałam "12 krzeseł"

Rewelacyjny czarny humor, fenomenalna komedia pomyłek i świetna analiza rosyjskiej mentalności biurokratycznej nam też nie obcej. Charakterystyczne hasła propagandowe w stylu: "AKCJA POMOCY DLA TONĄCYCH SPOCZYWA W RĘKACH SAMYCH TONĄCYCH".

Paradoks porewolucyjnej Rosji, prześmiewcza opowieść o 12-stu krzesłach, w których ukryty skarb mobilizuje bohaterów do ich odnalezienia. Determinacja i pomysłowość bohaterów nie zna granic.

Komizm sytuacyjny, groteskowa opowieść o rosyjskiej mentalności ludzi prostych żyjących dniem powszednim.

Powieść łotrzykowska, awanturnicza okraszona specyficznym dowcipem. Ukazująca upadłą arystokrację i przedrewolucyjną inteligencję, ale jednocześnie chciwą i wyrachowaną cerkiew w osobie ojca Fiedora. Każdy jest tu przestępcą, złaknionym lepszego, wygodniejszego życia niż to, którego na co dzień doświadcza.

Ostap Bender jako symbol kombinatora, o miękkim sercu i niesamowitym wprost intelekcie, którego pomysłowość i umiejętność odnalezienia się w każdej sytuacji bije na łeb na szyję wszelkie możliwe rozwiązania. Jednocześnie przezabawna powieść drogi, podczas której bohaterowie poznają samych siebie i swoje możliwości zarówno intelektualne, jak i fizyczne w rozwiązywaniu kolejnych dram.

Polecam

Rewelacyjny czarny humor, fenomenalna komedia pomyłek i świetna analiza rosyjskiej mentalności biurokratycznej nam też nie obcej. Charakterystyczne hasła propagandowe w stylu: "AKCJA POMOCY DLA TONĄCYCH SPOCZYWA W RĘKACH SAMYCH TONĄCYCH".

Paradoks porewolucyjnej Rosji, prześmiewcza opowieść o 12-stu krzesłach, w których ukryty skarb mobilizuje bohaterów do ich...

Lubuję się w rosyjskiej klasyce, tym razem przyszedł czas na powieść Eugeniusza Pietrowa, z akcją osadzoną w roku 1927. Hipolit Matwiejewicz usłyszał od umierającej teściowej, że w jednym z krzeseł z dawnej posesji ukryła klejnoty rodowe o wielkiej wartości. Bohater postanawia je odzyskać za wszelką cenę, a pomaga mu w tym świeżo poznany Ostap Bender, niezwykle przebiegły oszust. Wspólnicy zawiązują spółkę, muszą zlokalizować krzesła i zdobyć skarb, po drodze przemieszczają się po Związku Radzieckim i mają mnóstwo przygód. Wszystko było opisane w stylu satyry powieści łotrzykowskiej, fabuła wciągała i wiele razy się uśmiechnąłęm podczas czytania. Książkę traktuję jako metaforę przejścia prywatnej własności na poczet państwa po rewolucji bolszewickiej. Zdecydowanie można zaliczyć to do klasyki i warto przeczytać, bardzo udana rozrywka.

Lubuję się w rosyjskiej klasyce, tym razem przyszedł czas na powieść Eugeniusza Pietrowa, z akcją osadzoną w roku 1927. Hipolit Matwiejewicz usłyszał od umierającej teściowej, że w jednym z krzeseł z dawnej posesji ukryła klejnoty rodowe o wielkiej wartości. Bohater postanawia je odzyskać za wszelką cenę, a pomaga mu w tym świeżo poznany Ostap Bender, niezwykle przebiegły...

Pogoń za ukrytym w tytułowych krzesłach skarbem jako pretekst do wyśmiania absurdów komunistycznej Rosji oraz najgorszych ludzkich cech reprezentowanych przez galerię świetnie napisanych postaci. Stare, ale bardzo jare. Koniecznie.

Pogoń za ukrytym w tytułowych krzesłach skarbem jako pretekst do wyśmiania absurdów komunistycznej Rosji oraz najgorszych ludzkich cech reprezentowanych przez galerię świetnie napisanych postaci. Stare, ale bardzo jare. Koniecznie.

6,5/10

6,5/10

6,5/10

6,5/10

Powieść napisana w 1928 roku, w okresie tzw. NEPu, czyli lekkiego poluzowania w gospodarce ZSRR, co widać po przykładach nieistniejącej tam przez następne 50 lat tzw. „prywatnej inicjatywy”. Ale nie to było – zapewne - celem autorów. Po pierwsze dostarczają niezłej rozrywki, a po drugie pokazują typowe ludzkie przywary, które posiadają wszyscy – zarówno „NEPmani”, komunistyczni urzędnicy jak i zwykli ludzie.
Niezależnie zatem od ustroju w ludziach zawsze ujawniają się takie negatywne cechy jak chciwość, strach, donosicielstwo, oszustwo, głupota, kumoterstwo, nepotyzm, niekompetencja, zawiść, skłonność do szantażu czy wykorzystania cudzej przymusowej sytuacji, złodziejstwo i nadużywanie stanowiska oraz przywłaszczanie powierzonego mienia, szczególnie publicznego.
Śmiech jest bardzo skuteczną bronią. Pozwala wiele rzeczy wykpić i nie zanudzić czytających. Autorom udało się to uczynić poprzez postać drobnego cwaniaczka, eks-kryminalisty Ostapa Bendera. Pojawia się znikąd, bez grosza przy duszy, a mimo to przez kilka miesięcy akcji funkcjonuje nie tyle znakomicie, ile po prostu skutecznie. Środki zdobywa niemal zawsze nielegalnie, ale na zasadzie „rabuj zagrabione”, czyli kosztem innych, większych oszustów czy złodziei, których czytelnikowi wcale nie jest żal (poza szachistami oczywiście). Wśród bardziej lub mniej nieuczciwych beneficjentów panującego systemu Bender czuje się jak ryba w wodzie. Dostosowuje się do sytuacji, ich słownictwa i metod działania.
Przedstawienie mechanizmów funkcjonowania ZSRR anno domini 1927 w dowcipny i sarkastyczny sposób to kolejna zaleta książki. W niektórych sytuacjach można odnieść wrażenie, że zmieniło się nazewnictwo i formalnie deklarowane wartości, ale ci sami ludzie (albo obdarzeni takimi samymi „zaletami”) ciągle zajmują te same miejsca, jak do pewnego czasu towarzysz Ostapa w poszukiwaniach - Hipolit Matwiejewicz Worobiennikow.
Dodatkowo epizodycznie pojawia się postać Nikifora Lapisa-Trubeckiego, od którego nazwiska wziął nazwę mój ulubiony białoruski zespół Lapis Trubieckoj (Ляпис Трубецкой),obecnie występujący pod nazwą Brutto oraz parę ciekawych powiedzonek.
Jednym słowem niezła dawka staromodnego i mocno aluzyjnego, ale dobrego humoru (bez żadnych wulgaryzmów – nie do pomyślenia w polskich „komediach” filmowych) podszyta ciekawym oraz zawsze i wszędzie zrozumiałym przesłaniem.

Powieść napisana w 1928 roku, w okresie tzw. NEPu, czyli lekkiego poluzowania w gospodarce ZSRR, co widać po przykładach nieistniejącej tam przez następne 50 lat tzw. „prywatnej inicjatywy”. Ale nie to było – zapewne - celem autorów. Po pierwsze dostarczają niezłej rozrywki, a po drugie pokazują typowe ludzkie przywary, które posiadają wszyscy – zarówno „NEPmani”,...

Śmieszna ale też i smutna . Polecam

Śmieszna ale też i smutna . Polecam

Kongenialne!- jakby powiedział wielki kombinator.
Przezabawna książka, przygoda, brawura i żart.

Kongenialne!- jakby powiedział wielki kombinator.
Przezabawna książka, przygoda, brawura i żart.