Radziecki pisarz i publicysta. Brat Walentina Katajewa.

Pochodził z odeskiej rodziny nauczycielskiej. w roku 1920 ukończył gimnazjum i rozpoczął pracę w Ukraińskiej Agencji Telegraficznej. Następnie był inspektorem Wydziału Kryminalnego. W 1923 przeniósł się do Moskwy, gdzie współpracował najpierw z czasopismem "Czerwona papryka" a potem "Syrena". W tym ostatnim poznał swojego przyszłego wieloletniego przyjaciela i współautora jego powieści - Ilję Ilfa. W roku 1927 rozpoczynają pracę nad swoją najsłynniejszą powieścią - "Dwanaście krzeseł" (Двенадцать стульев). Stworzyli w niej postać Ostapa Bendera, "Wielkiego kombinatora", która weszła do kanonu literatury jako symbol sprytu i życiowego cwaniactwa. Twórczy tandem wkrótce opublikował kolejne utwory: nowelę "Niezwykłe historie z życia miasta Kołokołamska"(Необыкновенные истории из жизни города Колоколамска, 1928),nowelę "1001 dzień, czyli nowa Szecherezada" (1001 день, или Новая Шахерезада, 1929),powieść "Złoty cielec" (Золотой теленок, 1931) i opowiadanie "Parterowa Ameryka" (Одноэтажная Америка, 1937).

W latach 1932-37 Piertow i Ilf pisali również razem felietony do gazety "Prawda".

Współpracę przerwała śmierć Ilfa, który zmarł w Moskwie 13 kwietnia 1937.

W latach 1939-42 Pietrow pracował nad futurystyczną powieścią "Podróż do kraju komunizmu", w którym przedstawiał Rosję Radziecką w 1963 roku. Po wybuchu wojny w 1941 roku trafił na front jako korespondent wojenny. Zginął 2 lipca 1942 roku - samolot, którym wracał z Sewastopola, został strącony przez niemiecki myśliwiec.