Tapczan zmienia radykalnie życie człowieka. W obiciu jego i sprężynach kryje się jakaś przyciągająca i dotąd jeszcze niezbadana siła. Na ape...
Najnowsze artykuły
- ArtykułyHłasko, powrót Malcolma, produkcja dla miłośników „Bridgertonów” i nie tylkoAnna Sierant1
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Cud w Dolinie Poskoków“ Ante TomiciaLubimyCzytać1
- Artykuły„Paradoks łosia”: Steve Carell i matematyczny chaos Anttiego TuomainenaSonia Miniewicz2
- ArtykułyBrak kolorowych autorów na liście. Prestiżowy festiwal w ogniu krytykiKonrad Wrzesiński13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Eugeniusz Pietrow
Źródło: pl.wikipedia.org
Znany jako: Jewgienij Pietrow, Jewgienij...Znany jako: Jewgienij Pietrow, Jewgienij Pietrowicz Pietrow
12
7,3/10
Urodzony: 13.12.1903Zmarły: 02.07.1942
Radziecki pisarz i publicysta. Brat Walentina Katajewa.
Pochodził z odeskiej rodziny nauczycielskiej. w roku 1920 ukończył gimnazjum i rozpoczął pracę w Ukraińskiej Agencji Telegraficznej. Następnie był inspektorem Wydziału Kryminalnego. W 1923 przeniósł się do Moskwy, gdzie współpracował najpierw z czasopismem "Czerwona papryka" a potem "Syrena". W tym ostatnim poznał swojego przyszłego wieloletniego przyjaciela i współautora jego powieści - Ilję Ilfa. W roku 1927 rozpoczynają pracę nad swoją najsłynniejszą powieścią - "Dwanaście krzeseł" (Двенадцать стульев). Stworzyli w niej postać Ostapa Bendera, "Wielkiego kombinatora", która weszła do kanonu literatury jako symbol sprytu i życiowego cwaniactwa. Twórczy tandem wkrótce opublikował kolejne utwory: nowelę "Niezwykłe historie z życia miasta Kołokołamska"(Необыкновенные истории из жизни города Колоколамска, 1928),nowelę "1001 dzień, czyli nowa Szecherezada" (1001 день, или Новая Шахерезада, 1929),powieść "Złoty cielec" (Золотой теленок, 1931) i opowiadanie "Parterowa Ameryka" (Одноэтажная Америка, 1937).
W latach 1932-37 Piertow i Ilf pisali również razem felietony do gazety "Prawda".
Współpracę przerwała śmierć Ilfa, który zmarł w Moskwie 13 kwietnia 1937.
W latach 1939-42 Pietrow pracował nad futurystyczną powieścią "Podróż do kraju komunizmu", w którym przedstawiał Rosję Radziecką w 1963 roku. Po wybuchu wojny w 1941 roku trafił na front jako korespondent wojenny. Zginął 2 lipca 1942 roku - samolot, którym wracał z Sewastopola, został strącony przez niemiecki myśliwiec.
Pochodził z odeskiej rodziny nauczycielskiej. w roku 1920 ukończył gimnazjum i rozpoczął pracę w Ukraińskiej Agencji Telegraficznej. Następnie był inspektorem Wydziału Kryminalnego. W 1923 przeniósł się do Moskwy, gdzie współpracował najpierw z czasopismem "Czerwona papryka" a potem "Syrena". W tym ostatnim poznał swojego przyszłego wieloletniego przyjaciela i współautora jego powieści - Ilję Ilfa. W roku 1927 rozpoczynają pracę nad swoją najsłynniejszą powieścią - "Dwanaście krzeseł" (Двенадцать стульев). Stworzyli w niej postać Ostapa Bendera, "Wielkiego kombinatora", która weszła do kanonu literatury jako symbol sprytu i życiowego cwaniactwa. Twórczy tandem wkrótce opublikował kolejne utwory: nowelę "Niezwykłe historie z życia miasta Kołokołamska"(Необыкновенные истории из жизни города Колоколамска, 1928),nowelę "1001 dzień, czyli nowa Szecherezada" (1001 день, или Новая Шахерезада, 1929),powieść "Złoty cielec" (Золотой теленок, 1931) i opowiadanie "Parterowa Ameryka" (Одноэтажная Америка, 1937).
W latach 1932-37 Piertow i Ilf pisali również razem felietony do gazety "Prawda".
Współpracę przerwała śmierć Ilfa, który zmarł w Moskwie 13 kwietnia 1937.
W latach 1939-42 Pietrow pracował nad futurystyczną powieścią "Podróż do kraju komunizmu", w którym przedstawiał Rosję Radziecką w 1963 roku. Po wybuchu wojny w 1941 roku trafił na front jako korespondent wojenny. Zginął 2 lipca 1942 roku - samolot, którym wracał z Sewastopola, został strącony przez niemiecki myśliwiec.
7,3/10średnia ocena książek autora
423 przeczytało książki autora
552 chce przeczytać książki autora
2fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Необыкновенные истории из жизни города Колоколамска
Eugeniusz Pietrow, Ilja Ilf
10,0 z 1 ocen
2 czytelników 1 opinia
1928
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
- Tak, stary przyjacielu, choruje pan na organizacyjne niedołęstwo i niemoc.
2 osoby to lubiąW tych wiosennych chwilach szczególnie przykro jest myśleć o literaturze dla dzieci. Co czeka dzieci, które, jak wolno przypuszczać, przyc...
W tych wiosennych chwilach szczególnie przykro jest myśleć o literaturze dla dzieci. Co czeka dzieci, które, jak wolno przypuszczać, przychodzą na świat w konsekwencji takich oto legalnych skądinąd poczynań obywateli? Co one będą czytały? Jak zaczną poznawać świat? Co zaofiaruje im miłujące dzieci Wydawnictwo Literatury Dziecięcej?
osób to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Dwanaście krzeseł Eugeniusz Pietrow
7,4
„12 krzeseł” to absolutna klasyka rosyjskiej literatury, i to nie tylko XX wieku. Regularnie znajduje się wśród laureatów plebiscytów na „sto najlepszych” itp. W Rosji ta powieść funkcjonuje nadal w codziennym obiegu jako niewyczerpane źródło aforyzmów, powiedzonek i charakterów. Sam słyszałem kilka dni temu jak Julia Łatynina w swoim radiowym felietonie przywołała postał Eloczki Ludojadki jako symbol osoby prymitywnej, myślącej i mówiącej wyłącznie schematami. Postawiono pomniki głównemu bohaterowi, ale także samym krzesłom. Zrealizowano też wiele filmów, musicali i sztuk teatralnych (Mel Brooks zekranizował powieść w 1970 roku).
Książka ma wiele warstw – z wierzchu to brawurowa powieść awanturnicza, dosłownie pękająca od akcji, przenoszącej się z miejsca na miejsce. Mamy tu nocne eskapady, pogonie, wędrówki przez szlaki Kaukazu, rejsy po Wołdze itp. Wprost idealny materiał na film.
Po drugie, to znakomita satyra na rzeczywistość Rosji sowieckiej w dziesięć lat po rewolucji, w czasie NEP-u. Mamy tu na przykład kierownika domu dla kobiet Starsobiesa, który kradnie po kolei wszystkie sprzęty z podległej sobie placówki, ale tego się strasznie wstydzi. Satyra jest wspaniała, z wieloma aluzjami do ówczesnej realności. Artykuł w rosyjskiej Wikipedi na temat „12 krzeseł” ciągnie się na kilka stron opisując ze szczegółami te aluzje. Mamy tu jednak też prosty humor, który sprawdza się niezależnie od szerokości i długości geograficznej. Na przykład rywalizacja Eloczki Ludojadki z córką amerykańskiego miliardera Vanderbilda (Eloczka czyta o niej w kolorowych pismach, ale sprawę która z nich będzie bardziej modna traktuje bardzo osobiście).
Po trzecie, powieść można czytać trochę symbolicznie. Sojusz Bendera i Worobjaninowa to sojusz zubożałej przedrewolucyjnej inteligencji z upadłą arystokracją. Obydwaj chcą uratować resztki przepadłych bogactw i uciec za granicę. Próbują w tym celu najróżniejszych sztuczek, włącznie z kontrrewolucyjna konspiracją, w którą wciągają NEP-manów i zdezorientowanych mieszczan, ale wszystko to tylko pozory – jedynym celem są brylanty, perły i złoto. W tym samym celu działa też chciwa do szaleństwa Cerkiew w osobie ojca Fiodora. Ponieważ wszystkimi trzema postaciami kieruje czysta chciwość, nie mogą oni współpracować przez dłuższy czas, a każdy sojusz jest czysto taktyczny i musi skończyć się tak, jak w powieści.
Moim zdaniem końcowe rozwikłanie zagadki skarbu madame Pietuchowej jasno ukazuje, że „12 krzeseł” nie było tak antysowieckie, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Sympatia czytelnika jest jednak w 100% procentach po stronie „koncesjonerów”, co neutralizuje komunistyczne przesłanie powieści. Byc może taki był ukryty cel autorów. Cechą prawdziwych arcydzieł jest to, że można je interpretować na wiele sposobów.
Gorąco polecam.
Wielki kombinator Eugeniusz Pietrow
7,2
Książka niesamowita, natomiast dziką irytację u czytelnika wywołuje masa błędów korektorskich i literówek. W pewnym momencie zaczęłam już poprawiać sprofanowane wyrazy, bo lektura stała się niemożliwością: "pogiąłem" zamiast "pojąłem", "wyrwał" zamiast "wygnał", kurde, normalnie test z cyklu 'co poeta miał na myśli'. Wydawnictwo "Fatum" powinno zainwestować w korektę albo w ogóle zrezygnować z wydawania książek:P