Nieco słabszy tom niż dwa pierwsze. Po części przez pewną chaotyczność, trochę też dlatego, że generalnie są to jednak po prostu tylko niewiarygodne eskapady znudzonego arystokraty w kosmosie. Ponadto mamy tutaj sytuację, którą czasem widuję w książkach o różnych geniuszach (taktycznych, psychologicznie-charyzmatycznych itp.). Aby pokazać ich przebojowy intelekt dany autor sprawia, że to jednak wszyscy wokół stają się po prostu kretynami i naiwniakami, zupełnie pozbawionymi odrobiny pomyślunku. To chyba główny problem w tym przypadku. Miles non stop robi rzeczy głupie, ale wszyscy w koło są jeszcze głupsi, a w dodatku nieustannie reagują na niego z zachwytem i podziwem bez uzasadnienia w mających miejsce wydarzeniach. A przez to na końcu, w sposób zupełnie niewiarygodny wszystko mu się udaje. Czuć że to setting oraz fabuła naginają się do niego, a nie to on sam dokonuje spektakularnych czynów. Chociaż też nie jest jakoś ekstremalnie źle z tym mankamentem. Miles ponosi tu jednak pewne straty, takie które mają na niego wpływ. Przyczynia się też do kilku tragedii co także do niego trafia. Ma też te swoje mankamenty fizyczno-zdrowotne co trochę ujmuje mu tych klasycznych cech Mary Sue. Nie mniej, irytowało mnie to.

Z drugiej jednak strony to nadal fajna, lekka space opera. W dodatku tutaj nareszcie dziejąca się głównie w kosmosie. Napisana bardzo porządnie i z fajnymi postaciami. Miles ma przyjemne poczucie humoru oraz liczne, sarkastyczne przemyślenia i jako taki bardzo dobrze sprawdza się w roli protagonisty – narratora. Trudno też nie lubić tutejszego settingu, jak zwykle zarówno kosmicznego jak i lokalnie-planetarnego w przypadku planety Barrayar.

Dobra książka. Choć nie bez powodu nie wymieniana w jakościowej czołówce Sagi Vorkosiganów ani, w przeciwieństwie do wielu innych części tego cyklu, nie nagradzana żadnymi nagrodami.

Nieco słabszy tom niż dwa pierwsze. Po części przez pewną chaotyczność, trochę też dlatego, że generalnie są to jednak po prostu tylko niewiarygodne eskapady znudzonego arystokraty w kosmosie. Ponadto mamy tutaj sytuację, którą czasem widuję w książkach o różnych geniuszach (taktycznych, psychologicznie-charyzmatycznych itp.). Aby pokazać ich przebojowy intelekt dany autor...

"Uczeń wojownika" to chyba najlepszy z pierwszych trzech części sagi Vorkosigniańskiej. Czyta się lekko i przyjemnie, jest śmiesznie, jest poważnie. Polecam :)

"Uczeń wojownika" to chyba najlepszy z pierwszych trzech części sagi Vorkosigniańskiej. Czyta się lekko i przyjemnie, jest śmiesznie, jest poważnie. Polecam :)

Trzeci tom, a pierwszy, w którym śledzimy przygody głównego bohatera cyklu, Milesa, czy też Admirała Milesa Naismitha Vorkosigana, głównodowodzącego Wolnej Floty Najemników Dendarii. Jest to już bardziej klasyczna space opera, ze wszelkimi zaletami i wadami gatunku, z potrzebą częstego korzystania z umiejętności zawieszania niewiary przede wszystkim.

Mniej jest tu akcji, walk w kosmosie, czy starć okrętów, czy twarzą w twarz (ale są). Fizyczne uwarunkowania Milesa sprawiają, że operuje raczej słowem, niż bronią palną. Rzecz dla mnie bardzo na plus, zapowiada się ciekawa seria, opinie ekspertów nie były przesadzone.

Kontynuowanych jest parę wątków z wcześniejszych tomów, czytelnik nie zawiedzie się.

Trzeci tom, a pierwszy, w którym śledzimy przygody głównego bohatera cyklu, Milesa, czy też Admirała Milesa Naismitha Vorkosigana, głównodowodzącego Wolnej Floty Najemników Dendarii. Jest to już bardziej klasyczna space opera, ze wszelkimi zaletami i wadami gatunku, z potrzebą częstego korzystania z umiejętności zawieszania niewiary przede wszystkim.

Mniej jest tu akcji,...

Cykl Barrayarski. Lubię. Przyjemnie się czyta. Odpowiednia dawka emocji i zdarzeń nieprawdopodobnych, z których Miles nas wyciągnie. Wiadomo w małym ciele wielki duch, który świetnie manipuluje otoczeniem.

Cykl Barrayarski. Lubię. Przyjemnie się czyta. Odpowiednia dawka emocji i zdarzeń nieprawdopodobnych, z których Miles nas wyciągnie. Wiadomo w małym ciele wielki duch, który świetnie manipuluje otoczeniem.

Ciężko mi się czyta. Niby się dzieje, niby wszystko ok, ale... jakieś to wszystko nijakie. Bardziej mi przypomina Noce i Dnie, a nie spaceoperę.

Ciężko mi się czyta. Niby się dzieje, niby wszystko ok, ale... jakieś to wszystko nijakie. Bardziej mi przypomina Noce i Dnie, a nie spaceoperę.