Książka która może spodobać się fanom Gwiezdnych Wojen z dodatkiem motywów typowych dla westernów. Akcja jest wartka, pełna pojedynków, ucieczek z opresji i legendarnych bohaterów budzących grozę samym pseudonimem. Nie ma tutaj wielkiego mędrkowania, ale niektóre wydarzenia i postaci
mogą skłaniać do przemyśleń. Zbyt mało miejsca zostało poświęcone na budowę świata i czasami dialogi potrafią się przeciągać, ale nie są to wady mocno wpływające na odbiór książki.
Oceniam na 7.5/10

Książka która może spodobać się fanom Gwiezdnych Wojen z dodatkiem motywów typowych dla westernów. Akcja jest wartka, pełna pojedynków, ucieczek z opresji i legendarnych bohaterów budzących grozę samym pseudonimem. Nie ma tutaj wielkiego mędrkowania, ale niektóre wydarzenia i postaci
mogą skłaniać do przemyśleń. Zbyt mało miejsca zostało poświęcone na budowę świata i...

Dobrze się czyta, szybko, bez przynudzań. Taki trochę western sf.

Dobrze się czyta, szybko, bez przynudzań. Taki trochę western sf.

Przekleństwem wszystkich legendarnych przepowiedni była ich nieuchronność, niemożność zmiany bezlitosnego losu. Łatwo wywnioskować, że na wszelki wypadek lepiej nie znać swojej przyszłości. Ale to tylko mity... bo kto powiedział, że przyszłość jest tylko jedna? Może mieć miliony wariantów. Każdy z na co sekundę wywołuje swój własny efekt motyla, choćby w mikroskali. Zaskakująco mądra, piękna i wciągająca, choć w gruncie rzeczy dość przygnębiająca opowieść o miłości najsilniejszej z możliwych. O strachu i odwadze, desperacji, zachłanności i zdradzie. A najbardziej boli pomyłka w stosunku do osoby, której najbardziej ufałeś,

Przekleństwem wszystkich legendarnych przepowiedni była ich nieuchronność, niemożność zmiany bezlitosnego losu. Łatwo wywnioskować, że na wszelki wypadek lepiej nie znać swojej przyszłości. Ale to tylko mity... bo kto powiedział, że przyszłość jest tylko jedna? Może mieć miliony wariantów. Każdy z na co sekundę wywołuje swój własny efekt motyla, choćby w mikroskali....

„Podstawowym obowiązkiem władzy jest chronienie siebie, a podstawowym instynktem silnych pożeranie słabych” [1]

„Wróżbiarka”, „Wyrocznia” („Wyrok Na Wyrocznię”),„Prorokini” – trylogia, której autorem jest Mike Resnick opowiada o osobie, do której w różnych etapach życia odnoszą się te przydomki.
Penelopa Bailey jest najbardziej poszukiwaną istota w galaktyce. Potrafi widzieć przyszłość – tak myślą łowcy nagród, którzy wyruszają w pogoń za ośmioletnią dziewczynką. Prawda jest jednak bardziej skomplikowana i w tą prawdę wierzy jedynie jeden człowiek, który uważa, że Penelopa stanowi największe zagrożenie, z jakim kiedykolwiek zetknęła się ludzkość.
To tom pierwszy – ośmiolatka, która w towarzystwie swojej obrończyni ucieka przez Wewnętrzną Granicę Galaktyki. Jej droga usłana jest trupami, w miarę upływu czasu jej możliwości stają się większe. „Wróżbiarka” jest najlepszą częścią cyklu, przypominającą skrzyżowanie dzikiego zachodu z science-fiction. Mamy Gigantów (jak określa ich autor),którzy poruszają się po niegościnnej Wewnętrznej Granicy, a wszyscy oni są… no, Gigantami właśnie. Bohaterami legend i opowieści, których połączy osoba Penelopy. Na pierwszy plan wysuwają się posiadający własną planetę emerytowany superszpieg Demokracji Lodziarz i Wieczny Chłopiec – znudzony, niestarzejący się dwustulatek, który marzy by ktoś okazał się lepszym od niego zabójcą (Ta postać niemalże skradła książkę – ja widzę go jak połączenie młodego Clinta Eastwooda z jeszcze młodszym Leonardo Di Caprio)
Książka jest niezwykle dynamiczna i autor pokazuje nam w niej jak należy operować dialogami. Większości treści to właśnie rozmowy między bohaterami, z nich dowiadujemy się wszystkiego i nie pozostaje wiele miejsca na opisy (te, które są nadają dynamiki i po prostu nie mogą znudzić). Jest szybko, emocjonalnie, zaskakująco.

Część druga to już dorosła Penelopa. Sama Wyrocznia pełni jedynie epizodyczna rolę, jednak stanowi przyczynę dla wszystkich poczynań bohaterów książki. „Wyrocznia” to historia próby (właściwie prób) zamachu na życie ukrywającej się na jednej z planet kosmitów Penelopy. Główne role odgrywa dwójka najlepszych zabójców w Galaktyce (którzy nie zyskaliby tego miana, gdyby kilkanaście lat wcześniej duża część ich poprzedników nie zginęła w pogoni za pewną ośmiolatką). Tutaj mamy już więcej opisów, a całość ma paranoidalny charakter. Bohaterowie nie mogą być niczego pewni (zwłaszcza, że jedynie domyślają się zakresu mocy, jakimi operuje ich cel),musza stale oglądać się za siebie i spodziewać się niespodziewanego. Cały czas wszystko przypomina dziki zachód, gdzie w każdej chwili ktoś może wyciągnąć broń i powalić wszystkich wokół.

Trzeci tom to Penelopa w pełni swoich sił. Znów mamy najlepszych zabójców w Galaktyce i próbę powstrzymania największego zagrożenia dla Demokracji. Prorokini znów pojawia się w końcowej fazie książki. W tej ostatniej części autor dodaje nam chłopca, który chce zostać legendarnym bohaterem, mającego setki milionów wyznawców przywódcę rosnącej w siłę religijnej sekty i jeszcze więcej awanturników, łowców nagród i zabójców. W tej części czuć, że wszystko zmierza do finału, że w jakikolwiek sposób Penelopa nie zamierza wykorzystać swoich mocy, i jakikolwiek nie byłby ich limit, dowiemy się tego na kartach „Prorokini”. Sam finał, tak jak zakończenia poprzednich części, jest zaskakujący i więcej niż satysfakcjonujący.

Ot i cała trylogia, w której najlepsza jest część pierwsza, a po jej przeczytaniu ciężko jest nie pochłonąć kolejnych tomów.
Każdy tom zaczyna się tym samym wstępem. Słowami: „Był to czas Gigantów”, i wymieniem sporej ich liczby, których większość przewinie się przez trylogię (a ostatni akapit prologu to „A jednak pojawił się ktoś, kto wyrósł ponad wszystkich…”). Autor nie odciąga uwagi od głównych wątków budowaniem wiarygodnego świata i jego zależności. Daje nam tylko tyle, byśmy mieli ogólny obraz. Skupia się na pełnej awanturników, łowców nagród, piratów, i zwykłych przestępców Wewnętrznej Granicy, na którą napiera wciąż rozrastająca się ludzka Demokracja (mamy także najróżniejszych kosmitów, a jakże). Większość akcji dzieje się na słabo zaludnionych, peryferyjnych planetach, bohaterowie są w stanie dostać się wszędzie w przeciągu kilkunastu dni, dysponują najróżniejszymi rodzajami broni i autor nie wnika w szczegóły techniczne, nie serwuje nam zbędnych opisów. Ot: to pistolet dźwiękowy, strzela i ktoś pada trupem, to laser, działa inaczej ale efekt jest ten sam.

Cała trylogia pełna jest zaskakujących zwrotów akcji. Penelopa Bailey jest idealnie skrojona, zmienia się w miarę rozwijania się jej nadprzyrodzonych zdolności. Jednak to ludzie, a raczej Giganci, którym przyjdzie stawić jej czoła stanowią o sile książek.
Tempo, tempo i jeszcze raz tempo z dodatkiem przepełnionych testosteronem postaci. Powiedziałbym, że to lektura dla chłopców i mężczyzn, którzy z chłopców coś w sobie mają (a wiadomo, że tak jest w większości przypadków),ale nie ma co generalizować.
Mnie osobiście niezwykle przypadła do gustu cała trylogia. Książki, mimo deficytu wolnego czasu dosłownie wchłonąłem (można powiedzieć, że czytają się same).

Wróżbiarka 10/10
Wyrok na Wyrocznię 8/10
Prorokini 9/10

„Pomiędzy wiarą w siebie i szaleństwem jest bardzo cienka granica”[2].

„Większość ludzi z takiego czy innego powodu zasługuje na to, by ich zabić”[3].

„Dawanie ciepłą i otwieranie się przed ludźmi na dłuższą metę tylko przynosi ból”[4]

malynosorozec.blogspot.com

[1] Mike Resnick, „Wróżbiarka”, przeł. Juliusz Wilczur-Garztecki, wyd. Prószyński i S-ka, 1996, s. 285
[2] tamże, s. 84
[3] tamże, s. 86
[4] tamże, s. 100

„Podstawowym obowiązkiem władzy jest chronienie siebie, a podstawowym instynktem silnych pożeranie słabych” [1]

„Wróżbiarka”, „Wyrocznia” („Wyrok Na Wyrocznię”),„Prorokini” – trylogia, której autorem jest Mike Resnick opowiada o osobie, do której w różnych etapach życia odnoszą się te przydomki.
Penelopa Bailey jest najbardziej poszukiwaną istota w galaktyce. Potrafi...

Lekka, zajmująca historyjka SF. Bez nudnych opisów i technicznych szczegółów, za to z kilkoma fajnymi pomysłami na kosmitów. Dobrze oddane charaktery postaci - albo się je lubi albo nie, rzadko jest miejsce na obojętność. Może miejscami przegadana, ale czyta się szybko i dość przyjemnie.

Lekka, zajmująca historyjka SF. Bez nudnych opisów i technicznych szczegółów, za to z kilkoma fajnymi pomysłami na kosmitów. Dobrze oddane charaktery postaci - albo się je lubi albo nie, rzadko jest miejsce na obojętność. Może miejscami przegadana, ale czyta się szybko i dość przyjemnie.

Świetne S-f, rasowa space opera ze wszystkim co powinno być w niej zawarte, mamy podróże międzyplanetarne, pojedynki, specjalne zdolności, kosmitów i technologię. D tego można jeszcze dorzucić ciekawie zarysowane i charakterystyczne postaci wśród których nie znajdziemy ani jednego miałkiego bohatera.

Świetne S-f, rasowa space opera ze wszystkim co powinno być w niej zawarte, mamy podróże międzyplanetarne, pojedynki, specjalne zdolności, kosmitów i technologię. D tego można jeszcze dorzucić ciekawie zarysowane i charakterystyczne postaci wśród których nie znajdziemy ani jednego miałkiego bohatera.

Ta książka jest dla mnie jest arcydziełem, ze względu na wrażenie które pozostawiła. Wciągnęła mnie do swego świata i naprawdę poruszyła.
Cała seria ma specyficzny klimat, taki trochę westernowy, który nie każdemu przypadnie do gustu (ten klimat bywa też w innych książkach Resnicka np. Santiago).

Ta książka jest dla mnie jest arcydziełem, ze względu na wrażenie które pozostawiła. Wciągnęła mnie do swego świata i naprawdę poruszyła.
Cała seria ma specyficzny klimat, taki trochę westernowy, który nie każdemu przypadnie do gustu (ten klimat bywa też w innych książkach Resnicka np. Santiago).

8-latka znaleziona gdzieś na końcu wszechświata okazuje się byc celem polowania stada najgroźniejszych płatnych morderców w galaktyce... Ledwo dotarłem do połowy tej książki (pierwsza tego autora jaka wpadła mi w ręce) a już polubiłem pana Resnicka i jego zwięzły, konkretny i krwisty styl. Gdyby jeszcze nie zajeżdżało tak mocno westernem byłoby arcydzieło.

8-latka znaleziona gdzieś na końcu wszechświata okazuje się byc celem polowania stada najgroźniejszych płatnych morderców w galaktyce... Ledwo dotarłem do połowy tej książki (pierwsza tego autora jaka wpadła mi w ręce) a już polubiłem pana Resnicka i jego zwięzły, konkretny i krwisty styl. Gdyby jeszcze nie zajeżdżało tak mocno westernem byłoby arcydzieło.

Super książka! Bardzo dobrze i ciekawie przedstawiona fabuła. Spodziewałem się czegoś średniego a tu miłe zaskoczenie. Bo i czytało się świetnie i fajne pomysły i do tego z fajnym morałem.

Super książka! Bardzo dobrze i ciekawie przedstawiona fabuła. Spodziewałem się czegoś średniego a tu miłe zaskoczenie. Bo i czytało się świetnie i fajne pomysły i do tego z fajnym morałem.

No cóż, może pomysł całkiem fajny ale nie przemawiają do mnie kosmici i ich stateczki. Próbowałam ale chyba nie polubie sci-fi. Choć muszę przyznać że czytało sie przyjemnie.

No cóż, może pomysł całkiem fajny ale nie przemawiają do mnie kosmici i ich stateczki. Próbowałam ale chyba nie polubie sci-fi. Choć muszę przyznać że czytało sie przyjemnie.