Pamiętacie z lat młodzieńczych tę potrzebę przynależności, dopasowania i przebywania wśród osób, które nadają na tych samych falach? Kiedy jako dzieci zaczynamy coraz mocniej skłaniać się w stronę rówieśników, budujemy własną tożsamość w oparciu o poczucie wspólnoty. Ale co kiedy nie czujemy się częścią jakiejś całości?

"Własna sfora" to opowieść o psie innym niż wszystkie. Był elegancki, korzystał z toalety, miał uporządkowany zbiór patyków i nade wszystko uwielbiał kawę. I to właśnie było jego zmorą. Inne psiaki bowiem zachowywały się inaczej, były bardziej dzikie i szalone.

Pewnego dnia pies wybrał się do parku w celach socjalizacyjnych - chciał się z kimś zaprzyjaźni. Niestety wyraźnie odstawał od napotkanych tam osobników i nikt nie chciał się z nim bawić. Zrezygnowany wrócił do domu i kiedy już niemalże się poddał, usłyszał dzwonek do drzwi.

To piękna, głęboka i symboliczna książka. Czytając ją przypominałam sobie moje nastoletnie lata i tą palącą potrzebę przyjaźni i akceptacji. Każdy z nas jest zwierzęciem stadnym i choć doskonale potrafi funkcjonować w pojedynkę, jednak rozkwita w oparciu o relacje z innymi. Polecam Wam tę książkę ze względu na mądre, uniwersalne przesłanie, prosty i oszczędny język oraz przepiękne ilustracje.

Pamiętacie z lat młodzieńczych tę potrzebę przynależności, dopasowania i przebywania wśród osób, które nadają na tych samych falach? Kiedy jako dzieci zaczynamy coraz mocniej skłaniać się w stronę rówieśników, budujemy własną tożsamość w oparciu o poczucie wspólnoty. Ale co kiedy nie czujemy się częścią jakiejś całości?

"Własna sfora" to opowieść o psie innym niż...

My, ludzie, wiele możemy się od zwierząt nauczyć, co niejednokrotnie udowadniają naukowcy, artyści czy pisarze. Zwierzęta są też świetnym nośnikiem opowieści, który przyciąga dzieci i dorosłych do książek. Kiedy więc w moje ręce trafiła Własna sfora Marii Nilsson Thore, nie mogłam się jej oprzeć.

Ta malutka książeczka mnie urzekła. Jest opowieścią bardzo prostą, a więc dostępną także dla najmłodszych, a jednocześnie z ważnym przesłaniem. Z jednej strony jest historią skupioną na zwierzęcych bohaterach i to wprowadzającą nawet nieco szaloną koncepcję bardzo oryginalnego jamnika, który nie pasuje do sfory. Historią prostą, zabawną i przyjemną. Z drugiej jednak strony ta opowieść jest metaforą, którą z łatwością możemy przełożyć na nasz, ludzki świat.

W tej drugiej płaszczyźnie mamy tu opowieść o inności. O tym, że nie wszyscy jesteśmy tacy sami i nie wszędzie będziemy pasować. A jednocześnie wszyscy mamy potrzebę przynależności, poczucia, że gdzieś pasujemy. Ludzie - tak jak psy - to istoty społeczne. Chcemy mieć własną sforę. Nie będziemy pasować do każdej, ale warto mieć oczy i serce otwarte, bo w końcu znajdziemy sobie przyjaciół.

W książce jest niewiele tekstu, bo autorka opowiada jednocześnie za pomocą tekstu, jak i ilustracji. A te drugie są świetne - urocze, zabawne, wymowne. Całość jest interesująca i czytelna dla odbiorcy niezależnie od wieku. To mądra, wartościowa książeczka dla całej rodziny - o inności i dopasowaniu, o potrzebie przynależności, relacjach społecznych, przyjaźni. Dobry punkt wyjścia do wielu rozmów z dziećmi, a przy tym fantastyczny przykład wykorzystania zwierzęcej metafory i świetnych ilustracji.

My, ludzie, wiele możemy się od zwierząt nauczyć, co niejednokrotnie udowadniają naukowcy, artyści czy pisarze. Zwierzęta są też świetnym nośnikiem opowieści, który przyciąga dzieci i dorosłych do książek. Kiedy więc w moje ręce trafiła Własna sfora Marii Nilsson Thore, nie mogłam się jej oprzeć.

Ta malutka książeczka mnie urzekła. Jest opowieścią bardzo prostą, a więc...