Lawinia

Ursula K. Le Guin to jedna z najbardziej znanych autorek fantastyki, jednak jak możecie wiedzieć u mnie z klasyką fantasy jest słabo, jednak staram się poznawać kultowych twórców. W przypadku Le Guin nie zaczęłam od jej sztandarowej serii ,,Ziemiomorze”, ale od ,,Lawinii” – retellingu ,,Eneidy” Wergiliusza.

Lawinia Wergiliusza to córka króla Lacjum, która została przeznaczona przez bogów na żonę Eneasza i poznawszy prawdę o swym przeznaczeniu, nie zgodziła się na ślub z wyznaczonym przez rodzinę mężczyzną. Mimo, że Lawinia w domyśle jest przeznaczeniem Eneasza i jego wielką miłością, i mimo że ona sama decyduje się na związek z bohaterem, jest postacią bierną i pozbawioną charakteru, nie wypowiada nawet jednego konkretnego zdania. Ursula K. Le Guin postanowiła dać Lawinii szansę opowiedzenia własnej historii, która toczy się praktycznie tak samo jak w oryginale, ale zwraca większą uwagę na los kobiet.

,,Lawinia” to powieść z tej samej półki co ,,Kirke” czy ,,Mgły Avalonu” – opowiada praktycznie niezmienioną wersję klasycznego mitu, ale z perspektywy kobiety. W tych wszystkich trzech historiach bohaterowie byli po części świadomi, że ich życie przejdzie do legendy i zostanie przekształcone przez potomnych, ale Le Guin poszła o krok dalej niż Miller i Bradley – jej Lawinia spotyka się z duszą Wergiliusza, który jeszcze nawet się nie narodził, i dowiaduje się, że to on opisał jej historię, choć nie dał jej prawa głosu. Kobieta zastanawia się nawet, czy nie jest jedynie wytworem wyobraźni poety. Ze względu na tę świadomość i kilka rozdziałów w których autorka odchodzi od chronologicznej narracji i opisuje wydarzenia z przyszłości, czytanie ,,Lawinii” może być trochę specyficzne, ale wspaniały styl Le Guin sprawia, że lektura jest wielką przyjemnością. Nie jest to pozycja dla fanów nieprzewidywalnej akcji – Le Guin zakłada, że jej czytelnik zna już losy Lawinii, która już na samym początku przypomina, że była żoną Eneasza i jak potoczyła się jej historia. Mimo to książka nie jest nudna ani powtarzalna.

Siła tej opowieści tkwi bowiem nie w dobrze znanej fabule, ale w tym jak bawi się nią współczesna pisarka. Jej bohaterowie są silnie zakorzenieni w czasach przed powstaniem Rzymu, ale zarazem też w czasach końca republiki, kiedy żył Wergiliusz. Wielokrotnie pojawiają się aluzje do Oktawiana Augusta i jego chęci, by wywierać wpływ na sztukę i literaturę. Ciekawe jest to, że Le Guin nie przeinacza sensu działań bohaterów Wergiliusza, nie robi z nich czarnych charakterów jak to się zdarza w feministycznych retellingach – ona jedynie zwraca uwagę na to, że różne wydarzenia mogą być różnie interpretowane. Ponieważ narratorką jest kobieta, ważne miejsce zajmuje tu rozważanie na temat miejsca płci pięknej w społeczeństwie, ale co ciekawe głównymi ciemiężcami Lawinii nie są mężczyźni(zarówno mąż, jak i ojciec liczą się z jej zdaniem), ale druga kobieta – jej własna matka, która nie może wybaczyć córce, że ona dożyła dorosłości, a jej dwaj bracia umarli. Niezwykle istotny jest też wątek wojny, w której nie ma już pokazanego heroizmu, ale głównie przemoc, okrucieństwo i cierpienie ludności, która została skazana na walkę o przetrwanie.

Jeśli chodzi o samą główną bohaterkę, muszę przyznać, że początkowo Lawinia wydawała mi się zbyt bierna i posłuszna. Nie czułam w niej siły ani chęci buntu kobiety, która postanawia sama zdecydować o swoim losie. Jednak z czasem Lawinia się zmienia i chociaż prawdziwy hart ducha okazuje dopiero na ostatnich stronach, po śmierci Eneasza, to jest to przemiana bardzo dobitna, bo nasza bohaterka zaczyna się czuć prawdziwą królową i opiekunką swojego królestwa. Bardzo ciekawa jest kreacja jej chorej psychicznie matki Amaty. Postacie męskie są mniej rozbudowane, ale na pochwałę zasługuje, że mimo to mają jakieś swoje charaktery – nie są brutalnymi chamami ani słabeuszami, jak często bywa w tego typu książkach. W ,,Lawinii” naprawdę nie znajdziemy żadnego agresywnego ,,feminazizmu” – przeciwnie, tutaj naprawdę płeć nie ma znaczenia, jeśli chodzi o wartość i postawę.

,,Lawinia” nie oczaruje was wartką akcję ani nieprzewidywalnością. Oczaruje natomiast stylem, subtelnością w kreacji świata i przesłaniem. Na pewno chętnie poznam inne powieści Ursuli Le Guin.

,, Mówią, że Mars rozgrzesza wojowników z wojennych zbrodni, ale kto rozgrzesza tych, którzy nie wojowali, tych, dla których podobno tę wojnę toczono, choć nigdy tego nie chcieli?”

Ursula K. Le Guin to jedna z najbardziej znanych autorek fantastyki, jednak jak możecie wiedzieć u mnie z klasyką fantasy jest słabo, jednak staram się poznawać kultowych twórców. W przypadku Le Guin nie zaczęłam od jej sztandarowej serii ,,Ziemiomorze”, ale od ,,Lawinii” – retellingu ,,Eneidy” Wergiliusza.

Lawinia Wergiliusza to córka króla Lacjum, która została...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawe podejście do literackiej świętości. Ciekawa książka wyszła dzięki Eneidzie.

Ciekawe podejście do literackiej świętości. Ciekawa książka wyszła dzięki Eneidzie.

Pokaż mimo to

Ursula jest świetną pisarką, już od samego początku potrafi chwycić czytelnika za kark i usidlić w wykreowanym przez siebie świecie. Stwierdzenie, które ciśnie mi się na usta, po przeczytaniu książki jest to, że jest ona - ładna. Jakkolwiekby to banalnie i mało zachęcająco brzmiało, to jest zupełnie inaczej. Polecam, czyta się fenomenalnie.
W sumie czytelnicy Ursuli, nie powinni być tym faktem zaskoczeni.

Ursula jest świetną pisarką, już od samego początku potrafi chwycić czytelnika za kark i usidlić w wykreowanym przez siebie świecie. Stwierdzenie, które ciśnie mi się na usta, po przeczytaniu książki jest to, że jest ona - ładna. Jakkolwiekby to banalnie i mało zachęcająco brzmiało, to jest zupełnie inaczej. Polecam, czyta się fenomenalnie.
W sumie czytelnicy Ursuli, nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

moja znajomość "Eneidy" jest raczej średnia, mimo to książka Le Guin przypadła mi gust. Kapitalna narracja w połączeniu z całkiem ciekawą historią.

moja znajomość "Eneidy" jest raczej średnia, mimo to książka Le Guin przypadła mi gust. Kapitalna narracja w połączeniu z całkiem ciekawą historią.

Pokaż mimo to

Piękna. Wspaniale wykreowana kobieca postać, będąca przez cały czas ośrodkiem fabuły, znakomicie stworzony (zbyt mało o nim wiadomo, by napisać odtworzony) świat wczesnorzymski, "Lawinia" to świetnie napisana, poetycka opowieść - i mimo opisanego w niej rozlewu krwi, o wyraźnym charakterze bukolicznym.
Dawno nie czytałam nic, równie ładnego i kojącego.

Piękna. Wspaniale wykreowana kobieca postać, będąca przez cały czas ośrodkiem fabuły, znakomicie stworzony (zbyt mało o nim wiadomo, by napisać odtworzony) świat wczesnorzymski, "Lawinia" to świetnie napisana, poetycka opowieść - i mimo opisanego w niej rozlewu krwi, o wyraźnym charakterze bukolicznym.
Dawno nie czytałam nic, równie ładnego i kojącego.

Pokaż mimo to

Coraz częsciej trafiam na książki miejscami fenomenalne, miejscami zaś przegadane i dłużące się (to hormony, spisek, czy ki diabeł?).
Szczerze mówiąc na miejscu Autorki pozostawiłabym Lawinię i jej historię znacznie wcześniej swojemu biegowi, chociaż rozumiem, że uznała iż potrzebuje Dziewicy, Matki i Staruchy. Korekta mogłaby być lepsza, bo zdarzają się frazy przez które płynie się z gracją i przyjemnością, by po chwili rozbić się o jakieś kompletnie niepotrzebne powtórzenie. I miło, że książka nawiązuje do "Eneidy", której przeczytanie cały czas odkładam na kalendy greckie, po pierwsze bo to jednak historia sprzed wieków, baśń dla chłopców ku pokrzepieniu "buzujących testosteronem" serc. Zatem dziękuję Ursuli K. Le Guin że już mam zarys historii, której unikam, tak, zdecydowanie uchylam się od godnej następczyni "Odysei" i "Iliady".

Coraz częsciej trafiam na książki miejscami fenomenalne, miejscami zaś przegadane i dłużące się (to hormony, spisek, czy ki diabeł?).
Szczerze mówiąc na miejscu Autorki pozostawiłabym Lawinię i jej historię znacznie wcześniej swojemu biegowi, chociaż rozumiem, że uznała iż potrzebuje Dziewicy, Matki i Staruchy. Korekta mogłaby być lepsza, bo zdarzają się frazy przez które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest naprawdę bardzo dobra do 2/3 jej objętości, że się tak matematycznie wyrażę ;)
Jednak sam koniec powieści mnie zirytował, a szczególnie postawa głónej bohaterki. Być może był to zabieg celowy..
Lecz mimo wszystko niezmiennie Le Guin trzyma fason ;)

Książka jest naprawdę bardzo dobra do 2/3 jej objętości, że się tak matematycznie wyrażę ;)
Jednak sam koniec powieści mnie zirytował, a szczególnie postawa głónej bohaterki. Być może był to zabieg celowy..
Lecz mimo wszystko niezmiennie Le Guin trzyma fason ;)

Pokaż mimo to

Ursula K. Le Guin to tkaczka słów, obłędna w swoich sposobach budowania kolejnych bohaterów i bohaterek. Przy oszczędnej formie, lekkiej konstrukcji, jest w stanie oczarować czytelnika światem, który powołuje do życia. Tym razem prowadzi swoisty dialog z Wergiliuszem i postaciami jego słynnego poematu „Eneidy”. „Daje głos” jednej z głównych bohaterek tej wspaniałej, klasycznej historii – mowa tu oczywiście o Lawinii, matce Sylwiusza. Przepiękna i wzruszająca, choć momentami mroczna, opowieść nie pozwala się oderwać od pierwszej do ostatniej strony. Polecam bardzo, to cudowne przeżycie móc taką książkę przeczytać.

Ursula K. Le Guin to tkaczka słów, obłędna w swoich sposobach budowania kolejnych bohaterów i bohaterek. Przy oszczędnej formie, lekkiej konstrukcji, jest w stanie oczarować czytelnika światem, który powołuje do życia. Tym razem prowadzi swoisty dialog z Wergiliuszem i postaciami jego słynnego poematu „Eneidy”. „Daje głos” jednej z głównych bohaterek tej wspaniałej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najnowsza powieść Ursuli K. Le Guin osadzona w realiach Eneidy Wergiliusza. Mistrzowskie połączenie historii, mitologii i magii powstałe w hołdzie jednemu z największych poetów świata. Powieść uznawana za ukoronowanie jej pisarskiej kariery. Oryginalna wizja legendarnych wydarzeń poprzedzających założenie imperium rzymskiego, opisanych przez Wergiliusza w jego epopei, przedstawiona z punktu widzenia kobiety.

W Eneidzie bohater Wergiliusza Eneasz walczy o rękę Lawinii, córki króla Lacjum, z którą ma z woli przeznaczenia założyć imperium. Jednak sama Lawinia nie odzywa się w epopei rzymskiego poety ani jednym słowem. Jest postacią czysto konwencjonalną, jasnowłosą dziewczyną zaledwie naszkicowaną gdzieś na dalszym planie. Głosu udziela jej Ursula K. Le Guin w powieści, która przenosi nas w półdziką rzeczywistość starożytnej Italii, kiedy Rzym był zaledwie małą wioską u stóp siedmiu wzgórz.

Lawinia dorastała w klimacie wolności i pokoju, dopóki nie zjawili się kandydaci do jej ręki. Jej matka nalega, by poślubiła urodziwego, ambitnego Turnusa. Tymczasem wróżby i proroctwa, ogłoszone u świętych źródeł, zapowiadają, że poślubi cudzoziemca, stanie się przyczyną okrutnej wojny i niedługo będzie cieszyła się małżonkiem. Kiedy flota trojańskich okrętów wpływa w ujście Tybru, Lawinia postanawia wziąć los w swoje ręce. I opowiada nam to, czego nie opowiedział Wergiliusz: historię swojego życia i swojej miłości.

Lawinia to powieść o namiętności i okrucieństwach wojny, bogata i piękna w swej surowej prostocie, doskonałe dzieło znakomitej pisarki, napisane w hołdzie jednemu z największych poetów świata.

Lawinia - w mitologii rzymskiej księżniczka z Lacjum w Italii, córka Latynusa i Amaty, jedna z bohaterek Eneidy Wergiliusza. Matka zaręczyła ją z Turnusem, ale ojciec zdecydował, że zgodnie z przepowiednią powinna wyjść za Eneasza, który właśnie wtedy przybył do Italii. Kiedy Eneasz pokonał Turnusa w wojnie, została żoną zwycięzcy. Mity nie są zgodne co do jej dalszych losów: według niektórych wersji ona i Eneasz nie mieli dzieci, według innych - po śmierci męża wydała na świat syna-pogrobowca Sylwiusza. Miała urodzić go w lesie, w domu pasterza Tyrrusa (Tyrrenusa), gdzie ukryła się przed wrogością pasierba, Askaniusza.

Książka to połączenie mitologii, fantasty z powieścią historyczną. Miejsce akcji, fabuły i postaci zapożyczono z sześciu ostatnich ksiąg "Eneidy", epickiego poematu Wergiliusza. Historia o Eneaszu, jego wędrówka spod Troi, romans z afrykańską królową Dydoną, zejście do Podziemi należały do powszechnie znanych toposów kulturowych, stanowiących źródło inspiracji dla poetów, malarzy, kompozytorów oper.

Najnowsza powieść Ursuli K. Le Guin osadzona w realiach Eneidy Wergiliusza. Mistrzowskie połączenie historii, mitologii i magii powstałe w hołdzie jednemu z największych poetów świata. Powieść uznawana za ukoronowanie jej pisarskiej kariery. Oryginalna wizja legendarnych wydarzeń poprzedzających założenie imperium rzymskiego, opisanych przez Wergiliusza w jego epopei,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jako połączenie mitologii i historii troche mnie odpychała, gdyż bałam się nudnej paplaniny ze strony autora, okazała się jednak świetną historią młodej kobiety Lawinii, która wydała z siebie głos,mimo iż nie przydzielił go jej Wergiliusz a zrobiła to Ursula.
Trochę smutno się robi odkładając na półkę książkę, w której świat powoli wchodziłam, czując jakby był moim własnym. Dzęki książce zaciekawił mnie Rzym zanim jeszcze Rzymem się nie stał, zaciekawiły mnie satrożytne obrzędy, Lacjum, a przede wszystkim postać Eneasza syna Wenus i Anchizesa.

Książka jako połączenie mitologii i historii troche mnie odpychała, gdyż bałam się nudnej paplaniny ze strony autora, okazała się jednak świetną historią młodej kobiety Lawinii, która wydała z siebie głos,mimo iż nie przydzielił go jej Wergiliusz a zrobiła to Ursula.
Trochę smutno się robi odkładając na półkę książkę, w której świat powoli wchodziłam, czując jakby był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to