Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka rozczarowanko! Po "międzynarodowym bestsellerze opartym na prawdziwej historii" o tak chwytliwym tytule spodziewałam się książki, która wzbudzi ogrom emocji i sprawi, że treść na długo pozostanie w mojej głowie. Niestety nic takiego nie miało miejsca. A szkoda! Bo historia zapowiadała się ciekawie i miała w sobie potencjał!

Biorąc ten tytuł w ręce spodziewałam się, że Autorka skupi się na pracy degustatorek i tym samym nawiąże do samego Führera, jego zwyczajów żywieniowych. Myślałam, że lektura pozwoli spojrzeć na największego zbrodniarza w historii od strony kuchni. Niestety Autorka postanowiła stworzyć coś innego - chaotyczną i miałką historię zakazanego romansu z pracą degustatorek w tle. Zabrakło mi tu emocji i odczuć bohaterek, które codziennie poświęcały życie dla Hitlera.

Czytając tę powieść miałam wrażenie, że historiami degustatorek rządzi chaos. Były jakby od niechcenia wrzucane w fabułę i może właśnie dlatego nie wywołały we mnie absolutnie żadnych uczuć. Same bohaterki były bardzo płaskie, wręcz przezroczyste. Rosa, główna bohaterka, wprawdzie wzbudzała trochę emocji, ale niestety tylko negatywnych. Jawiła się jako głupiutkia, infantylna i irracjonalna dziewczyna, a jej rozmyślania wtrącane co rusz w fabułę sprawiły, że cała historia stawała się dodatkowo nużąca. Uważam, że ta część fabuły z pseudofilozoficznymi rozważaniami Rosy z powidzeniem mogłaby zostać pominięta. Nie dość, że nic nie wnosiła do treści, to jeszcze odciągała od i tak mało porywającego wątku głównego.

Książka "Przy stole z Hitlerem" zupełnie nie trafiła w mój gust. Całość czytało mi się opornie, wręcz wymęczyłam tę lekturę. Żałuję, że nie rzuciłam jej w kąt po pierwszych kilkudziesięciu stronach. Osobiście nie polecam. 

Książka rozczarowanko! Po "międzynarodowym bestsellerze opartym na prawdziwej historii" o tak chwytliwym tytule spodziewałam się książki, która wzbudzi ogrom emocji i sprawi, że treść na długo pozostanie w mojej głowie. Niestety nic takiego nie miało miejsca. A szkoda! Bo histori...

Rozwiń

Zwiń

Irma Grese. Więźniarki Auschwitz- Birkenau nazywały ją piękną bestią ze względu na ogromny kontrast pomiędzy jej urodą, a brutalnością. "Jej ciało było idealne, twarz czysta i anielska, oczy niebieskie i wesołe, najbardziej niewinne oczy, jakie można sobie wyobrazić. I to właśnie Irma Grese była najbardziej zdeprawowana, okrutna i wymyślna w swoim okrucieństwie ze wszystkich, jakie spotkałam”. Świadkowie zbrodni, których dopuszczała się Grese wspominali, że zdarzało się, że zabijała nawet 30 więźniarek dziennie. Jej atrybutem był pejcz i nawet przełożeni zwracali jej uwagę, by przestała go używać. Zdaje się, że "piękna Bestia" była wręcz spragniona okazji do bicia i torturowania. Potrzebowała jedynie pretekstu, który umożliwiał zabijanie bez wyrzutów sumienia i zdaje się że ideologia, reżim nazistowski dał jej temu okazję.

Danirl Patrick Brown pisze o problemach jakie napotkał w trakcie dokonywania analizy biograficzej Grese i wspomina, że przedstawiona w książęce biografia jest niepełna. Całościowo i dokładnie bowiem trudna do zbadania. W książce znajdziemy wiele o dzieciństwie Grese, o samobójstwie jej matki, trudnej relacji z ojcem, najbliższej rodzinie, szkole pielęgniarskiej i wychowywaniu się na wsi. Wiele tu także o samym proces skazującym, pobycie Grese w celi śmierci i o jej zachowaniu tuż przed straceniem. Początek, czyli ukazanie bestii na tle mitologicznych i literackich poprzedniczek jak dla mnie nie był potrzebny. Co ważne Autor wzbogaca notę biograficzną Grese o rozważania na temat natury zła w ogóle. Szuka odpowiedzi na pytanie czy ideologia obudziła potwora czy raczej stworzyła? To bardzo ciekawy zabieg, który skłania do wielu refleksji.
Biografia Grese dobitnie pokazuje, że nazizm jako wytwór dzieła ludzkiego, stojący w sprzeczności z tym co przyzwoite i dobre wciąż stanowi ważne odniesienie w rozważaniach dotyczących natury i kondycji człowieka. Czy bliskość wszechogarniającego zła budzi demony czy wrecz przeciwnie - tworzy je? Czy rodzimy się z natury źli? "Myśl, że istoty ludzkie mogły rozmyślnie wytworzyć system społeczno-polityczny bliski przemysłowej produkdji zła równocześnie nas pociąga i odstręcza. Zło nazizmu, uosabiniane przez lidera tej ideologii, jest jak gdyby dbiciem ludzkości w mrocznym zwierciadle. Jako
takie prezentuje gorszą stronę naszej natury, której istnieniu staramy się zaprzeczać, ale przekornie - w pewnego rodzaju podświadomy sposób przyznajemy się do niej. Ponieważ skrajne zło (to znaczy zło czynione tylko dla samego zła) wymyka się szczegółowej analizie, to naturalnym ludzkim odruchem będzie próba wnikcięcia w nie i zrozumienia go (...)". Lektura zdecydowanie daje sposobność di wniknięcia w zło...

"Piekna bestia" to książka trudna, pokazująca ile krzywdy może zadać człowiekowi drugi człowiek. To opowieść o wiejskiej dziewczynie, którą system zamienił w bezwzględnego potwora. Czy aby na pewno to wina systemu? Książka poraża i pozostawia w głowie wiele pytań, a co gorsza, na niektóre z nich odpowiada w sposób trudny do zaakceptowania przez czytelnika. To pozycja naszpikowana odnośnikami i szeroką bibliografią. Spotkanie twarzą w twarz z "piękną bestią" niesie ze sobą wiele bólu to i tak warto ją przeczytać.

Irma Grese. Więźniarki Auschwitz- Birkenau nazywały ją piękną bestią ze względu na ogromny kontrast pomiędzy jej urodą, a brutalnością. "Jej ciało było idealne, twarz czysta i anielska, oczy niebieskie i wesołe, najbardziej niewinne oczy, jakie można sobie wyobrazić. I to właśnie Irma...

Rozwiń

Zwiń

"Pustać" to debiut literacki, który ostatnio miałam przyjemność czytać i z którym uporałam się w tempie ekspresowym 😉 Książka ma swoje minusy, ale zapewniam, że historia tu przedstawiona potrafi naprawdę wciągnąć! Autorka od samego początku serwuje nam niepowtarzalny nastrój tajemnicy, który zdaje się gęstnieć z każdą minutą. Czujemy coś w rodzaju ciszy przed burzą, a pani Agata z wyczuciem i w punkt podsyca ten stan, nieustannie podgrzewając atmosferę. Sprytnie zrzuca na nas malutkie fabularne niteczki, które sprawiają, że odnalezienie odpowiedzi na pytanie "co wydarzyło się w Pustaci?" staje się dla nas priorytetem! Już od pierwszych stron miałam wrażenie, że tajemnica, którą odkryję na końcu będzie smutna, brudna i lepka. Nie myliłam się!

"Pustać" to nie jest typowy thriller, który wywołuje ten charakterystyczny dla gatunku dreszczyk, ale trzeba przyznać, że ta skrzętnie utkana historia z gęstą atmosferą tajemnicy towarzysząca nam od pierwszych stron potrafi oczarować. Czytając ją czułam pewnego rodzaju ekscytację i były momenty, że trudno było mi się oderwać od lektury. Sam tytuł powieści i miejsce pośrodku lasu stworzone przez Autorkę genialnie pobudza wyobraźnię! "Pustać" ma w sobie tę niepowtarzalną moc przyciagania!


Teraz, żeby nie było zbyt cukierkowo, czas wspomnieć o minusach 🤭 W przypadku "Pustaci" są nimi bohaterowie. Są jednowymiarowi i wzbudzają swego rodzaju niechęć. A Ada, główna bohaterka, wręcz koncertowo zaburza odbiór całej historii. Jest niedojrzała, powierzchowna, infantylna i zdecydowanie nie da się jej lubić. Autorka postarała się by jej działania były dobrze umotywowane. Wiemy, że to co przeszła mogło odcisnąć na niej swego rodzaju piętno, ale i tak nie jesteśmy w stanie wybaczyć każdego jej głupiutkiego zachowania. No i ten chaos w jej głowie! Trudno było mi to objąć rozumem🤦‍♀️ Samo zakończenie na plus, zdecydowanie trafiło w mój gust. Jestem przekonana, że finał jest w stanie i Was totalnie zaskoczyć.

Reasumujac całość czyta się naprawdę dobrze i szybko. Książka napisana jest prostym językiem. Dialogi są klarowne. Główna bohaterka irytuje, ale klimat miejsca i atmosfera tajemnicy jest w stanie to wynagrodzić. Wprawiony czytelnik wyczuje, że ma do czynienia z debiutem, ale wiadomo! Na debiuty i występujące w nich malutkie błędy patrzymy łaskawszym okiem, prawda? 😉 Dobrze spędziłam czas w "Pustaci" i Was zachęcam do odwiedzania tego przybytku! 😉

"Pustać" to debiut literacki, który ostatnio miałam przyjemność czytać i z którym uporałam się w tempie ekspresowym 😉 Książka ma swoje minusy, ale zapewniam, że historia tu przedstawiona potrafi naprawdę wciągnąć! Autorka od samego początku serwuje nam niepowtarzalny nastrój taje...

Rozwiń

Zwiń

Ove ma 59 lat. Jeździ saabem i jest gburem, który zawsze mówi to, co myśli. Kieruje się w życiu żelaznymi zasadami i nie toleruje absolutnie żadnych odstępstw od nich. Jest zdecydowanie typem sąsiada, którego nie zaprasza się na majowego grilla. Bo jak lubić kogoś, kto nie lubi ludzi? Trudno, prawda? Ale czy na pewno? Książka Bacmana doskonale pokazuje jak powierzchowna ocena drugiego człowieka może być mylna. Ove wprawdzie jest specyficznym, gburowatym dziadem, który nie szczędzi słów krytyki w kierunku sąsiadów, ale jest też cholernie samotny. Od śmierci żony nie potrafi sobie poradzić z pustką, która trawi go od środka. Postanawia ze sobą skończyć, jednak szybko okazuje się, że plan na idealne samobójstwo bierze w łeb. Wszystko dlatego, że w poukładnym świecie stareszego pana pojawia się gamoń, który nie umie parkować i jego ciężarna żona, która nie potrafi jeździć. Aaaa! no i ten cholerny kot. Nie zapominajmy o cholernym kocie!

"Mężczyzna imieniem Ove" to ciepła i poruszająca delikatne struny w sercu książka. Rezonuje z czytelnikiem, napełniając go nostalgią i tesknotą. Wzrusza i bawi zarazem. Łamie serce, by za chwilę wywołać pogodny uśmiech na twarzy. Jest bardzo miękka, głęboka, urocza i przepełniona wrażliwością podaną totalnie nie wprost. Uczy empatii i pozwala spojrzeć na ludzi z innej strony. Przyznam, że to jedna z nielicznych książek, które uwielbiam pomimo trudnego charakterku głównego bohatera. Zauroczyła mnie ta historia i Wam ją gorąco polecam 🩷 czytajcie.

Ove ma 59 lat. Jeździ saabem i jest gburem, który zawsze mówi to, co myśli. Kieruje się w życiu żelaznymi zasadami i nie toleruje absolutnie żadnych odstępstw od nich. Jest zdecydowanie typem sąsiada, którego nie zaprasza się na majowego grilla. Bo jak lubić kogoś, kto nie lubi ludzi? Trud...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli miałabym wybrać jedną jedyną książkę, która będę mogła czytać do końca życia to wybrałabym właśnie "Smutki wszelkiej maści". Dlaczego? Bo nikt tak pięknie nie umie o codzienności i jej trudnach jak Leky. Ta książka to cudowny plasterek, który otula puchatą kołderką emocji i wzmacnia ducha mądrością podaną tak delikatnie, że rozpuszcza w środku, wszystko to, co dotąd było twarde. Pozwala nabrać tak potrzebnego nam dystansu, wzruszyć się i być po prostu cholernie smutnym. Pozwala akceptować całą gamę uczuć kotłujących się na co dzień w naszym miękkim środku.

Ta książka, troszkę wbrew tutułowi, jest szczęściem. Wywołuje uśmiech i daje nadzieję, że jednak człowiek bywa dobry dla drugiego człowieka. To właśnie w niej braciszek wgłębiduch podpowiada, że to ciepło, które rozlewa się po serduchu to coś pięknego. I ja mu uwierzyłam! Fajnie było spotkać nauczyciela chemii, któremu skarpetka marszczy sie pod nicością. Porozmawiać, że strachem, który nie studował medycyny, a zachowywał się jakby pozjadał wszystkie rozumy. Dobrze było ujrzeć dusze do naprawy i smutek, który był wyprowadzany na spacer.

Wiele tu o tajemnicy, która nigdy, nawet na początku, nie była koloru kremowego. Decyzji, która tylko udaje, że chce zostać podjęta. Strachu, który odczuwamy, gdy spełnia się nasze wielkie pragnienie. Złości, która jest niczym innym jak pogniecionym nieszczęściem i pogniecioną samotnością. Ciszy, która nie da sobie nic powiedzieć. No i to lądowanie w pętli oczekiwań. Znacie to, prawda? No to może czas zażyć tabletkę na wdupamienie?

"Smutki wszelkiej masci" to urocza, ciepła i dającą wytchnienie lektura. Ukazująca codzienność tak zwyczajnie i poetycko, że aż można się nią zachłysnąć. Normalizuje i oswaja smutki. Książkę można z powodzeniem czytać fragmentami. Wyrywać mądrości i radości bez planu. Ja po jej przeczytaniu czuję się otulona, ukochana i rozbawiona. Czuję, że wszystko jest na swoim miejscu. Każda emocja została przyjęta z troską i delikatnością.

Mam nadzieję, że zachęciłam Was do sięgnięcia po tę książkę. warto 🤍

Jeżeli miałabym wybrać jedną jedyną książkę, która będę mogła czytać do końca życia to wybrałabym właśnie "Smutki wszelkiej maści". Dlaczego? Bo nikt tak pięknie nie umie o codzienności i jej trudnach jak Leky. Ta książka to cudowny plasterek, który otula puchatą kołderką emocji ...

Rozwiń

Zwiń

Insomnia" to thriller psychologiczny brytyjskiej Autorki, opowiadający historię Emmy. Kobiety sukcesu, matki i żony, która tuż przed 40 urodzinami zaczyna tracić kontrolę nad swoim życiem. Dokładnie jak jej babka i matka w tym wieku. Od kilku dni Emma nie może spać, a jej umysł zaczyna płatać figle. Czy to początek? Historia obłędu, przekazywana z pokolenia na pokolenie, zaczyna i jej dosięgać?

Lęk przed 40 urodzinami przybierający niewyobrażalną skalę, paranoja wzmagająca się z każdym dniem, trauma i ogrom krzywd wyniesionych z dzieciństwa, maniakalna troska o najbliższych i permanentny brak snu. Takie combo pokonałaby każdego. Autorka doskonale pokazuje, na przykładzie Emmy, ile człowiek jest w stanie znieść i co się może z nim dziać, jeżeli nie zareaguje w odpowiednim momencie i nie poprosi o fachową pomoc.

Sarah Pinborough serwuje nam tu pokaźną dawkę napięcia, natręctw, psychozy czy paranoji, a co za tym idzie rownież rollercoster emocji. Tajemica z dzieciństwa jest odkrywana stopniowo, co doskonale podkręca całość i sprawia, że czujemy ten nieoczywisty, przyjemny dreszczyk i napięcie. Natręctwa Emmy i skutki bezsenności dodatkowo podkręcają i tak już ciężki emocjonalnie klimat. Podczas lektury wciąż czujemy, że "coś wisi w powietrzu". Pierwszoosobowa narracja sprawia, że czytelnik głębiej wchodzi w świat Emmy. Nie jesteśmy tylko biernymi obserwatorami, ale bezpośrednio doświadczamy wszystkich stanów wraz z główną bohaterką. Wprawdzie niektóre z jej zachowań są szalenie irytujące to i tak jesteśmy jej w stanie wiele wybaczyć. Zakończenie doskonale spina całość historii, nie pozostawiając żadnych niedomówień. A epilog? Zapewniam, że nieźle Wam namiesza 😉

Reasumujac, całość wypada naprawdę dobrze. "Insomnię" czyta się płynnie, ma świetny klimat, nie brakuje jej emocji, a podczas lektury doświadczamy właściwego dla gatunku dreszczyku emocji. Mnie mocno irytowała Emma, ale na to przymykam oko 😉 Książkę polecam i myślę, że spodoba się wybrednym fanom gatunku.

Insomnia" to thriller psychologiczny brytyjskiej Autorki, opowiadający historię Emmy. Kobiety sukcesu, matki i żony, która tuż przed 40 urodzinami zaczyna tracić kontrolę nad swoim życiem. Dokładnie jak jej babka i matka w tym wieku. Od kilku dni Emma nie może spać, a jej umysł zaczyn...

Rozwiń

Zwiń

"Wojna Bogów" to ósmy i niestety już ostatni tom z serii "Furia Wikingów", który nota bene jest doskonałym jej zwieńczeniem 🤍

W "Wojnie bogów" Daniel Komorowski, po raz kolejny zresztą, udowadnia, że umie w opisy walk, a dynamiczna, krwawa i doskonale spinającą się akcja to niezmiennie mocny punkt jego książek. Strategie bitew są dopracowane w każdym calu, a "wyjścia awaryjne" i pojawiające się w trakcie niespodzianki przyjemnie łechtają nie tylko ego Wikingów, ale i serce czytelnika. Autor nie pozwala się nam nudzić. Ba! W ósmym tomie postanawia zaserwować nam niezłą jadkę i wysłać wojów na Konstantynopol, uznany dotąd za największa fortecę świata. Powiedzieć, że to czyste szaleństwo, to jakby nic nie powiedzieć. Mało? W powietrzu wisi druga wielka, niezwykle ambicjonalna bitwa. Akcja nie zwalnia! Czytacie i oczekujcie nieoczekiwanego! W końcu to wojna bogów 😉

Mam wrażenie, że w tym tomie Autor mocniej skupił się na samych synach Ragnara i myślę, że to doskonałe posunięcie, zważywszy, że to ostatni tom serii. Splot historii braci, który tutaj następuje jest szalenie niespodziwany i  tym samym totalnie zaskakujący. Osobiście cieszę się również, że w ostatnim tomie pojawiła się matka Egila i objaśniła trochę działania syna. Pamiętam bunt Egila w czwartej części cyklu i mój zgrzyt w związku z tym. Jego rządza zemsty była dla mnie zbyt wybujała i nie miała racjonalnego poparcia. Czuję, że to domknięcie, choć w istocie okazało się banalnie proste, było mi osobiście bardzo potrzebne 😉

Umiejętność budowania napięcia i niezwykle płynne zmiany miejsca akcji to sztuka, którą Daniel Komorowski opracował do perfekcji. Wielość wątków i bohaterów nie przeszkadza, gdyż sposób prowadzenia narracji i krótkie rozdziały sprawiają, że czytelnik wciąż "siedzi w treści", co przy tej ilości, jest prawdziwym wyzwaniem. Jestem pewna, że wkraczając w świat wojów z północy staniecie się (czy tego chcecie, czy nie) jego częścią. W tę historię się po prostu wpada. Ja będę tęsknić, a Wam niezmiennie polecam cały cykl 🤍

"Wojna Bogów" to ósmy i niestety już ostatni tom z serii "Furia Wikingów", który nota bene jest doskonałym jej zwieńczeniem 🤍

W "Wojnie bogów" Daniel Komorowski, po raz kolejny zresztą, udowadnia, że umie w opisy walk, a dynamiczna, krwawa i doskonale spinaj...

Rozwiń

Zwiń