Na coś takiego właśnie miałem ochotę – zbiór prostych, zwyczajnych polskich opowiadań. Autor (ur. w 1978 r. w Warszawie, absolwent filologii rosyjskiej) opisuje w kolejnych opowiadaniach swoje dzieciństwo i dorastanie w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Jest w nich mowa o grze w piłkę nożną, o dojeżdżaniu do szkoły, o ciekawych nauczycielach, o klasowych i podwórkowych przezwiskach, o paleniu w szkolnej szatni, o pierwszych doświadczeniach z alkoholem. Trochę nostalgicznie, trochę z humorem.

Zbiór składa się z opowiadań:
Dzieciństwo. Szkic
Przydział
Autobus do nieba
Obym cudzych dzieci nie uczył
A imię jego
Z gier i zabaw
Gramy na wyjeździe
Podzwonne dla Ikarusa
Dicere quae puduit scribere iussit Amor
Ciotka Mariolka
Dziś prawdziwych przyjaźni już nie ma
Kanikuła
Bracia mniejsi
Wolę Wolę.

Jedno tylko wydawało mi się zaskakujące – cały czas miałem wrażenie, że Markiewicz opisuje lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte.

Na coś takiego właśnie miałem ochotę – zbiór prostych, zwyczajnych polskich opowiadań. Autor (ur. w 1978 r. w Warszawie, absolwent filologii rosyjskiej) opisuje w kolejnych opowiadaniach swoje dzieciństwo i dorastanie w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Jest w nich mowa o grze w piłkę nożną, o dojeżdżaniu do szkoły, o ciekawych nauczycielach, o klasowych i...

Uwazam, ze ksiazka nie jest moze zla, ale jest po prostu szkodliwa. Autor raz za razem zaznacza, ze kiedys bylo inaczej- tu zgoda- ale rowniez, ze bylo lepiej. No jesli fakt, ze ludzie zapijali sie na smierc, umierali z przedawkowania narkotykow, nie widzieli perspektyw ani szans na inne niz szare, nudne zycie, to ja podziekuje. Jestem mlodszy od autora, dziecinstwo i mlodosc to lata 90, miejsce tez specyficzne: Nowa huta. Tez moge powiedziec, ze bylo inaczej, ze wracam z sentymentem, ale wiecej pamietam radosci niz biedy i marazmu.

Uwazam, ze ksiazka nie jest moze zla, ale jest po prostu szkodliwa. Autor raz za razem zaznacza, ze kiedys bylo inaczej- tu zgoda- ale rowniez, ze bylo lepiej. No jesli fakt, ze ludzie zapijali sie na smierc, umierali z przedawkowania narkotykow, nie widzieli perspektyw ani szans na inne niz szare, nudne zycie, to ja podziekuje. Jestem mlodszy od autora, dziecinstwo i...

Dla mnie, urodzonej na początku lat 80tych ta książka to naprawdę coś. Co prawda zero tu kobiecego punktu widzenia, no ale autor jest mężczyzną więc i trudno się dziwić. Bardzo przyjemnie było się przenieść do tamtych czasów, a Markowski ma talent do opowiadania. Polecam każdemu.

Dla mnie, urodzonej na początku lat 80tych ta książka to naprawdę coś. Co prawda zero tu kobiecego punktu widzenia, no ale autor jest mężczyzną więc i trudno się dziwić. Bardzo przyjemnie było się przenieść do tamtych czasów, a Markowski ma talent do opowiadania. Polecam każdemu.

Fajnie się słuchało, można było sobie parę rzeczy przypomnieć, mimo, że jestem kilka lat młodsza. Natomiast nie wiem na ile to opowieści z życia własnego a na ile bardziej nieosobiste, bo kilka rzeczy mi się nie klei ;) Być może narrator opowiadań nie jest ciągle ten sam a w każdym inny, ale w 1 opowiadaniu było o szóstkach we wczesnej podstawówce, które, podobnie jak jedynki, weszły chyba nieco później niż w latach 80. Dodatkowo Pan mówi jednocześnie (wydaje mi się, że to mogło być nawet w jednym opowiadaniu, ale może nie),że jako nastolatek słuchał właśnie wydanych największych hitów T. Love , 1 płyty Wilków czy Jedwabiu Róż Europy, a jednocześnie kilka lat później otrzymana od kogoś maszyna do pisania wśród jego kolegów na studiach była szalem i szczytem rozwoju. To mi się nie trzyma nieco kupy.
Ale mimo wszstko miło się słuchało wspominek z tamtych czasów. Czy lepszych? Nie wiem, ale pełnych sentymentu, bo byliśmy młodzi i uczyliśmy się życia!

Fajnie się słuchało, można było sobie parę rzeczy przypomnieć, mimo, że jestem kilka lat młodsza. Natomiast nie wiem na ile to opowieści z życia własnego a na ile bardziej nieosobiste, bo kilka rzeczy mi się nie klei ;) Być może narrator opowiadań nie jest ciągle ten sam a w każdym inny, ale w 1 opowiadaniu było o szóstkach we wczesnej podstawówce, które, podobnie jak...

Czy pamiętacie czasy przełomu lat 80. i 90. XX wieku? Czas wielkich przemian społecznych i gospodarczych w Europie Wschodniej. A jednocześnie czas, kiedy zmieniało się nasze codzienne życie.
Sebastian Markiewicz urodził się w 1978 roku i przedstawia swoje doświadczenia z dzieciństwa u schyłku PRLu w postaci dwunastu miniatur. Jeśli czytelnik pamięta tamte lata, z przyjemnością odkurzy w pamięci rozrywki dzieciaków z komunistycznych podwórek – grę w nogę, ale też w kapsle czy gumę, podróże Ikarusem tudzież smak pierwszych zapiekanek. Autor przypomina nam obrazy ciasnych mieszkań z wielkiej płyty zamieszkiwanych przed dwa, a nawet trzy pokolenia oraz „braci mniejszych”. Ukazuje sąsiedzkie relacje w domach z betonu. A nad tymi obrazami unosi się opar wszechobecnego alkoholu i papierosowego dymu.
Wspomnienia Sebastiana Markiewicza są bardzo osobiste i wiarygodne. Co wato podkreślić, nie ma tu żadnego patosu ani analizy ważnych przemian politycznych. Chłopaków z podwórka nie obchodziły takie rzeczy. Ważne były mecze, zwłaszcza te wyjazdowe oraz wakacje na wsi, nawet jeśli ta wieś leżała pięć kilometrów od rogatek miasta. Pierwsze eksperymenty z używkami budziły wiele emocji choć były to tylko papierosy i alkohol. Przejażdżki zepsutą motorynką czy syrenką, do której paliwo trzeba było dolewać podczas jazdy prosto z bidonu, to były dopiero przygody. Z czasem szczeniackie harce zastąpiły pierwsze miłości i ukradkowe pocałunki za krzakami podczas spacerów z psami. Autor zachowuje perspektywę podrostka i mistrzowsko odtwarza minione lata. Nie sili się na analizy, ckliwość czy liryzm. Pisze, jak było. Po prostu. Choć trzeba przyznać, że opisywany świat jest momentami wyjątkowo poetycki. Przyczynia się do tego duża dawka emocji jakimi Sebastian Markiewicz okrasza migawki z dzieciństwa.
Podejrzewam, że czytelnikom z młodszego pokolenia trudno wyobrazić sobie, dzieciństwo pozbawione telefonu i internetu. Dla nich miniatury Sebastiana Markiewicza mogą nie być aż tak porywające, jak dla mojego pokolenia. Dla mnie „Było. Nostalgicznie o czasach przełomu” to podróż sentymentalna do czasów dzieciństwa. Przypomnienie szczeniackich zabaw i problemów. Poza tymi scenami, które znalazłem w książce, w mojej głowie otworzył się skarbiec z dawno zapomnianymi historiami chłopaka z podrapanymi nogami, krzywo obciętą grzywką i zepsutą kanapką w tornistrze.
W pełni zgadzam się z bardzo trafnym stwierdzeniem autora: „Mieliśmy mniej, ale byliśmy bardziej”. Nie mieliśmy pieniędzy, wyszukanych zabawek, komórek i markowych ciuchów, ale mieliśmy wyobraźnię, kupę czasu i kumpli, z którymi nigdy się nie nudziliśmy. Trudne dzieciństwo zahartowało nas i nauczyło radzić sobie z przeciwnościami losu.
Warto wspomnieć, że wydanie tej książki było nagrodą w X edycji Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Tutaj jestem” i zostało zasponsorowane przez Podlaski Instytut Kultury w Białymstoku.
„Było. Nostalgicznie o czasach przełomu” poznałem w formie audiobooka, który czytał Wojciech Masiak. Mimo, że to moje pierwsze spotkanie z tym lektorem, bardzo doceniam jego interpretację, która moim zdaniem przydaje książce dodatkowej wartości.
Audiobook pochodzi z serwisu Sztukater.pl

Czy pamiętacie czasy przełomu lat 80. i 90. XX wieku? Czas wielkich przemian społecznych i gospodarczych w Europie Wschodniej. A jednocześnie czas, kiedy zmieniało się nasze codzienne życie.
Sebastian Markiewicz urodził się w 1978 roku i przedstawia swoje doświadczenia z dzieciństwa u schyłku PRLu w postaci dwunastu miniatur. Jeśli czytelnik pamięta tamte lata, z...

Jeśli chcesz wrócić lub przenieść się do czasów późnego PRL, to ta książka z pewnością w tym pomoże. Krótka, konkretna i ciekawa książka, którą da się przeczytać w jeden wieczór.

Niestety nie zapadała mi w pamięć na zbyt długo. Ot tak po prostu do przeczytania.

Jeśli chcesz wrócić lub przenieść się do czasów późnego PRL, to ta książka z pewnością w tym pomoże. Krótka, konkretna i ciekawa książka, którą da się przeczytać w jeden wieczór.

Niestety nie zapadała mi w pamięć na zbyt długo. Ot tak po prostu do przeczytania.

Może momentami autor przynudza, ale mimo to jest to dobra pozycja. Fragment o przezwiskach i ksywkach podobał mi się bardzo.

Może momentami autor przynudza, ale mimo to jest to dobra pozycja. Fragment o przezwiskach i ksywkach podobał mi się bardzo.

Wehikuł czasu

Wehikuł czasu

Za nic nie mogę się w nią zaangażować.

Za nic nie mogę się w nią zaangażować.

Wspomnienia starego boomera z życia w jakimś patologicznym środowisku. Czy cały PRL taki był?

Wspomnienia starego boomera z życia w jakimś patologicznym środowisku. Czy cały PRL taki był?